Δε θα περάσει ο φασισμός...

Σήμερα, πολλοί μιλάνε για την "εθνική" επέτειο. Σήμερα, τα αυτιά μου έχουν πονέσει από τα ξεφωνητά "όλοι μαζί οι Έλληνες μπορούνε", από εκείνους που μας έχουν βάλει το κεφάλι και το κορμί στην πρέσσα και τώρα πάνε να κάνουν το ίδιο με το μυαλό μας. Βλέπετε, είναι βολικό να "κρύβεις" μια πολιτική που εξαθλιώνει το λαό, τον ταπεινώνει και διαλύει τη χώρα, πίσω από κηρύγματα γιαλαντζί, ληγμένης (όπως και τα προϊόντα στα σούπερ-μάρκετ που στο εξής θα πωλούνται ελεύθερα...) εθνικοφροσύνης, βγαλμένης από τα αζήτητα και αραχνιασμένα σεντούκια των πιο σκοτεινών μετεμφυλιακών χρόνων...

"Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται", λένε. Κοντολογίς, βρήκανε αφορμή οι "νικητές" (έτσι νομίζουν, οι αφελείς...) να ξαναγράψουν την ιστορία. Να κάνουν το (κατά)μαυρο, τάχα λευκό και αμόλυντο. Να εμφανίσουν το φασίστα δικτάτορα και τσιράκι των άγγλων, του παλατιού και των μεγαλοβιομηχάνων, Μεταξά, σα δήθεν "πατριώτη". Να ξεχαστούν οι εξορίες, οι φυλακές, οι Ακροναυπλίες, ο ματωμένος Μάης του '36, ο διπλός πέλεκυς της ΕΟΝ και τόσα άλλα. ΟΧΙ! Κι αυτό εδώ είναι ένα άλλο ΟΧΙ, η πιο γνήσια, η πιο αυθεντική συνέχεια εκείνου, του μεγάλου, του λαϊκού ΟΧΙ στο φασισμό, που έκφρασή του ήταν το έπος του '40. Ένα ΟΧΙ που ήταν συγχρόνως ένα μεγάλο ΝΑΙ, στην εθνική ανεξαρτησία που την πετσόκοβαν όχι μόνο οι επιτιθέμενοι Ιταλοί φασίστες, αλλά και οι "σύμμαχοι" Άγγλοι με τους εγχώριους αστούς συνοδοιπόρους τους. Ένα ΝΑΙ σε μια άλλου είδους κοινωνική οργάνωση, σαν κι αυτή που λίγα χρόνια μετά είχε στηθεί στα βουνά της λεύτερης Ελλάδας. Μια οργάνωση που έδινε ψήφο για πρώτη φορά στις γυναίκες, στους νέους. Μια οργάνωση που έκανε πράξη την πιο γνήσια, άμεση και ΛΑΪΚΗ δημοκρατία που γνώρισε ποτέ αυτός ο τόπος. Δημοκρατία από το λαό, με το λαό και για το λαό κι όχι "δημοκρατία" με το λαό στον καναπέ, στο κρεβάτι του Προκρούστη, για τα συμφέροντα μιας χούφτας μεγαλοβιομήχανων, τραπεζιτών, εφοπλιστών. Και γι αυτό ακριβώς, ήταν μια οργάνωση που μισήθηκε τόσο ανοιχτά, ξεδιάντροπα, λυσσαλέα από το σάπιο καθεστώς τους. 

Δε φτάνει που οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και του αντιφασιστικού, εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα βαφτίστηκαν "συμμορίτες", "κατάσκοποι", "μιάσματα", ενώ οι Τσολάκογλου, οι Ράλληδες και οι Σούρληδες γερμανοτσολιάδες έγιναν οι "εθνικόφρονες". Πρέπει να ξεχαστεί, να σβηστεί από την ιστορική μνήμη όλο αυτό το έπος, ένα έπος που ξεκινά από τα αλβανικά βουνά το '40, περνά στους Κορυσχάδες και στις εκλογές που οργάνωσε το ΕΑΜ στις απελευθερωμένες περιοχές με τη συμμετοχή ενός εκατομμυρίου απλών ανθρώπων και φτάνει μέχρι τις αιματοβαμμένες κορυφές του Γράμμου, όπου οι ελπίδες ενός ολόκληρου λαού για λευτεριά, ανεξαρτησία, λαϊκή δημοκρατία "πνίγηκαν" στο αίμα με τη βοήθεια των αμερικάνικων βομβών "Ναπάλμ", από έναν "εθνικό στρατό" που ήταν τόσο "εθνικός" που αρχηγό του είχε - σημαδιακό - τον αμερικανό γκαουλάιτερ Βαν Φλητ...

Πολλοί, σήμερα, αναρωτιούνται: σαν τι να'ναι, άραγε αυτή η λαϊκή διακυβέρνηση, εξουσία, δημοκρατία, όπως θέλετε πείτε το. Άλλοι σκόπιμα, άλλοι από άγνοια, θυμούνται την ...αρχαία Αθήνα, όπου μια κοινωνική μειοψηφία "ελεύθερων" (κατ'όνομα) πολιτών, αγόταν και φερόταν από μια χούφτα δημαγωγούς ή αριστοκράτες ή και τα δύο, τριγυρισμένη από τριπλάσιους δούλους που δούλευαν και πέθαιναν, στο όνομα της "δημοκρατίας". Κάνουν οτιδήποτε, για να ξεχάσουμε ότι μόλις πριν εβδομήντα (κι όχι δυο χιλιάδες) χρόνια, ο λαός μας ΤΗΝ ΕΦΤΙΑΞΕ αυτή τη λαϊκή δημοκρατία - και τον βάλανε στο γύψο γι αυτό. Και σήμερα, που τα τύμπανα του πολέμου και του φασισμού ηχούν ξανά στη γειτονιά, αλλά και μέσα στη χώρα μας, με κάθε τρόπο προσπαθούν να εμφανίσουν το τέρας σα σωτήρα, το φίδι σαν άγγελο, να κρύψουν την αλήθεια και να σβήσουν τη μνήμη, πίσω από το παραβάν μιας κακότεχνα στημένης "εθνικής ενότητας", με την οποία οι καθημερινοί δολοφόνοι του λαού προσπαθούν να τον αποκοιμίσουν για να προσέλθει "εθελουσίως" στη νέα σφαγή που του ετοιμάζουν. Γι αυτό, ο αγώνας που άρχισε το '40 δεν τελείωσε ακόμα. Θα συνεχίζεται, όπως τότε, μέχρι να γίνει ο λαός αφέντης στον τόπο του και οι κάθε λογής δήμιοι να πεταχτούν στις πιο βαθιές "πηγάδες" της ιστορίας...

Μουσική "επένδυση" στο σημερινό μας κείμενο, τρία αξέχαστα, όσο και επίκαιρα τραγούδια: (α) το πέμπτο μέρος από το "Πνευματικό Εμβατήριο" σε ποίηση Άγγελου Σικελιανού, σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και (ζωντανή) εκτέλεση από την Ιωάννα Φόρτη, (β) το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου "Οι Γερόντοι", από τη συλλογή "Καντάτα στη Μακρόνησο", σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και εκτέλεση από τη συγκλονιστική φωνή της Μαρίας Δημητριάδη και (γ) το εμβληματικό "Ακορντεόν", σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη, μουσική του αξέχαστου Μάνου Λοϊζου, από το δίσκο "Τα Τραγούδια του Αγώνα" και εκτέλεση, εδώ, από το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, από τη "Συναυλία στο Νέο Φάληρο".