ΝΕΟ! Το Video της Ημέρας στον MUSIC FOR REBELS...

Ενημερώνουμε τους φίλους ακροατές και επισκέπτες του site του σταθμού μας, ότι από σήμερα, 11 Δεκέμβρη 2012 ξεκινά μια νέα λειτουργία στην ιστοσελίδα μας, με τον εύγλωττο τίτλο "το video της ημέρας". Όπως καταλαβαίνει ο καθένας, η λειτουργία αυτή αφορά την ανάρτηση ενός video που θα παραμένει "ενεργό" στη διάθεση των επισκεπτών του σταθμού για όλο (σχεδόν) το 24ωρο. Ο επισκέπτης μπορεί να το βλέπει και να το "τρέχει" στο δεξί μέρος της οθόνης, ακριβώς κάτω από το πλαίσιο της αναζήτησης.

Θέλουμε επίσης να ενημερώσουμε ότι, από σήμερα, η λειτουργία "το τραγούδι της ημέρας" καταργείται και αντικαθίσταται από το video της ημέρας. Είναι αυτονόητο ότι θα εξακολουθήσουμε να αναρτούμε θεματικά posts αφιερωμένα στα θέματα που όλοι γνωρίζετε ότι μας ενδιαφέρουν και μας απασχολούν - μουσικά, ιστορικά, κοινωνικά, πολιτικά κλπ. - πάντα, όμως, μέσα από τη μουσική "ματιά" των συνεργατών του MUSIC FOR REBELS WEB RADIO. Ελπίζουμε οι φίλοι του σταθμού να βρουν ενδιαφέρουσα τη νέα λειτουργία. Υποσχόμαστε ακόμα περισσότερα νέα, ακόμα μεγαλύτερη βελτίωση της λειτουργίας, τόσο του σταθμού, όσο και του site, το αμέσως επόμενο διάστημα. Να'στε όλοι καλά και μείνετε συντονισμένοι για ακόμα περισσότερη και καλύτερη μουσική!

Μια δυνατή, southern rock βραδιά με τους NOSTOS...

Τους NOSTOS τους είχα ξανακούσει άλλες δυο φορές. Τη μια, στο Revenge of Rock, σε ένα tribute των Lynyrd Skynyrd και γενικά στο southern rock και άλλη μια στο «ΚΥΤΤΑΡΟ», σε ένα πολύ όμορφο live, μαζί με τους Big Ballz (tribute AC/DC band) και headliner τον Barry Barnes (x-Sinner Boy) με ένα setlist αφιερωμένο στον αξέχαστο Rory Gallagher. Θυμάμαι ακόμα το τέλος εκείνου του υπέροχου live, όταν βγήκαν μαζί στη σκηνή οι NOSTOS με τον Barry και παίξανε αγαπημένα τραγούδια του αδικοχαμένου Rory. Από τα πιο «μεστά» και συγκινησιακά φορτισμένα live που παρακολούθησα τα τελευταία χρόνια…

Έτσι, όταν ο φίλος μου Rockopolis69 (από τον ομώνυμο «αδελφό» web radio σταθμό – χωρίς το 69 στην άκρη, έτσι για να τον βρίσκετε πιο εύκολα…) μου είπε για το live των NOSTOS την περασμένη Παρασκευή, 7/12 στο γνωστό «live stage» LAZY Bar, στα Βριλήσσια, δε χρειάστηκε καθόλου να προσπαθήσει για να με «ψήσει» να τον ακολουθήσω. Όταν μάλιστα μου πρότεινε να «καλύψουμε» το Live από τους σταθμούς μας, το ενδιαφέρον μου έγινε ακόμα μεγαλύτερο. Ήμουν, βλέπετε, σίγουρος γι αυτό που θα ακολουθούσε…

Έτσι, κατά τις 10, να’μαστε με το φιλαράκι τον Rockopolis φάτσα με το stage του LAZY, να ακούμε το sound check της μπάντας και να είμαστε ήδη «φτιαγμένοι». Μέχρι να αρχίσει το live, από τα ηχεία του μαγαζιού όμορφες southern rock μελωδίες μας βάζουν στο κλίμα. Η παρέα, σιγά-σιγά σχηματίστηκε, το ποτό στα ποτήρια, τα φώτα χαμηλώνουν, το «πλήρωμα» του μουσικού «καραβιού» των NOSTOS έτοιμο, οι κάβοι λύνονται και …πάμε!

Ότι τα παιδιά είναι μια πολύ «δεμένη» και άρτια κοντρολαρισμένη μπάντα, το ήξερα ήδη. Στη φωνή και στις κιθάρες, ο Κώστας Μαθιουδάκης (τι «βρώμικη», «μπλουζάδικη» φωνή έχεις αδερφέ;;;), ο Γιάννης Αθανασάκης (ίδια η φωνή με του Kevin Cronin, μάγκα μου!) και (στην τρίτη κιθάρα) ο Γρηγόρης Αποστολόπουλος συνθέτουν one helluva trio, που συνοδεύεται στο rhythm section από το σφριγηλό παίξιμο του Χρήστου Κατσέλη στα τύμπανα και του Μάνου Μαρκόπουλου στο μπάσο. Προχθές, όμως, διαπίστωσα ότι το ρεπερτόριό της μπορεί να επεκταθεί με καταπληκτική άνεση σε πολύ μεγαλύτερο εύρος ακουσμάτων, από εκείνο του κλασσικού southern rock που, στο κάτω-κάτω δεν το λες και στενό, έτσι; Με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση άκουσα τη μπάντα να τα δίνει όλα παίζοντας με πολύ feeling ένα πλήθος από κομματάρες, από μπαλάντες των REO Speedwagon και των Eagles (πολύ ευχάριστη έκπληξη τα Take it on the Run και One of these nights, guys!!!) μέχρι δυνατές ροκιές των Led Zeppelin, των ZZ Top και των αξέχαστων Lynyrd Skynyrd.

Τα παιδιά της μπάντας δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο. Ο γράφων, ειδικά, έχει να το λέει για την «περιποίηση» και την ανταπόκριση στις παραγγελιές του: πολλά respect στην εκτέλεση του Bad Penny του ΘΕΟΥ Rory Gallagher (που το ζητήσαμε και …αμέσως εισακουστήκαμε!!!) και ακόμα περισσότερα για την ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ (μας άρεσε πολύ το «χωσίδι» στις κιθάρες!!!) εκτέλεση του – αγαπημένου μας – Tatoo’d Lady. Πολλά thanks στη μπάντα και για την άλλη κομματάρα που έπαιξε για «χάρη μας», τo χαβαλεδιάρικο, ξέγνοιαστο, αλλά και τόσο μα τόσο «ηλεκτρικό» Call me the Breeze των Skynyrd. Και αν με ρωτήσετε για την κορύφωση της βραδιάς, δε θα μπορούσε να είναι τίποτε καλύτερο από την «χορταστική» εκτέλεση στο Free Bird, με την οποία οι NOSTOS μας αποχαιρέτησαν από τη σκηνή του LAZY Bar, αφήνοντας μας εκείνη την όμορφη αίσθηση που μόνο το καλό rock μπορεί να μας χαρίσει, στις γκρίζες, μίζερες μέρες που περνάμε οι περισσότεροι. Μπράβο, ρε μάγκες και πάντα τέτοια, να ροκάρετε και να γουστάρουμε όλοι μαζί, γιατί το'χουμε ανάγκη...

Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε: οι NOSTOS θα παίξουν πάλι στις 21 Δεκεμβρίου, στο The Rock Gallery, στη Νέα Σμύρνη (25^ης Μαρτίου-Πλατεία Ν. Σμύρνης), στις 22:00. Μη τυχόν και δεν είστε εκεί, ΘΑ ΧΑΣΕΤΕ! Εμείς, πάντως, εκεί θα είμαστε! Cheers, guys!!! Keep on rockin’!!!

Οι Kreator μάγεψαν το ελληνικό κοινό...

Όχι ότι δεν το περιμένατε, αλλά οι αλήθειες πρέπει να λέγονται! Ο MUSIC FOR REBELS WEB RADIO έχει μάτια κι αυτιά παντού κι αυτό το αποδεικνύει και σήμερα με μια ακόμη κριτική συναυλίας, πάντα κοντά στα σημαντικά γεγονότα της ροκ και της μέταλ σκηνής, στη χώρα μας και διεθνώς. Σειρά έχει αυτή τη φορά η πολύ πρόσφατη συναυλία τωνKreator, Morbid Angel, Nile και Fueled By Fire που έγινε στο Fuzz, στις 16 του μήνα. Ο πολύ καλός φίλος τόσο προσωπικός, όσο και του σταθμού, Angus7 PL παραβρέθηκε στο event (όχι που θα το έχανε!!!) και είχε την καλοσύνη να γράψει και να μας στείλει το κείμενο που ακολουθεί, το οποίο με πολλή χαρά το δημοσιεύουμε σήμερα. Φιλαράκι, ευχαριστούμε και σε καλωσορίζουμε - και υπό αυτή σου την "ιδιότητα" - στην μεγάλη παρέα του MUSIC FOR REBELS WEB RADIO! Cheers, mate!!!

Kreator, Morbid Angel , Nile, Fueled By Fire

Fuzz Club,  Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Στην Ελλάδα της κρίσης και της άσχημης οικονομικής κατάστασης, ο κόσμος πλέον δεν έχει την δυνατότητα να διαθέσει λεφτά για συναυλίες όπως παλαιότερα. Ήταν λοιπόν πολύ ευχάριστο που σε αυτή την συναυλία έγινε sold out και το μαγαζί ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Άλλωστε προσφερόταν η δυνατότητα να δείς ένα πολύ δυνατό πακέτο, τους βασιλιάδες του thrash metal Kreator, δυο από τα μεγαλύτερα ονόματα του death metal τους Morbid Angel και τους Nile καθώς και ένα νεότερο όνομα στο χώρο του thrash τους Καλιφορνέζους Fueled By Fire.

Αρχικά υπήρξε απογοήτευση στο κοινό λόγω της μεγάλης καθυστέρησης. Οι πόρτες ήταν προγραμματισμένο να ανοίξουν στις 18.00, αλλά τελικά άνοιξαν στις 21.00. Ο λόγος από ότι άκουσα ήταν πως άργησε το καράβι που έφερε τα συγκροτήματα από το Μπάρι στην Πάτρα και συνάντησαν και κίνηση στον ερχομό τους προς Αθήνα. Δεν ξέρω κατά πόσο ευθύνεται ο διοργανωτής για όλο αυτό, αλλά η αλήθεια είναι οτι τρόμαξα σκεπτόμενος ότι μπορεί οι μπάντες να έπαιζαν με κουτσουρεμένο setlist και να μην υπήρχε χρόνος για σωστό soundcheck. Ευτυχώς το ρητό "η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται" δεν ίσχυσε και από την στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες όλα πήγαν κατ’ ευχήν.

Αποφασίστηκε να βγουν πρώτοι οι Nile και οι Fueled By Fire θα έπαιζαν μετά τους Kreator. Ακριβώς στις 21.00 λοιπόν οι Nile ξεκίνησαν με τον κόσμο να εισέρχεται ακόμα στον χώρο. Παρακολούθησα τα 3/4 της εμφάνισής τους και παρότι δεν είμαι εξοικειωμένος με το υλικό τους, μου τράβηξαν το ενδιαφέρον. Πραγματοποίησαν πολύ καλή εμφάνιση με δεμένο παίξιμο και μου άρεσαν πολύ οι ανατολίτικες κλίμακες στα κομμάτια τους. Τρομερός ντράμερ ο Κόλλιας, έπαιξε κάποια εξωπραγματικά θέματα. Θετικές οι εντυπώσεις γενικά.

Σειρά πήραν οι Morbid Angel οι οποίοι έχουν την φήμη ότι είναι πολύ δυνατοί στα live τους και δεν διέψευσαν τις προσδοκίες του κοινού. Ο ήχος ήταν πάρα πολύ καλός και τα δύσκολα και πολύ τεχνικά κομμάτια τους ακούγονταν όπως έπρεπε με την αρμόζουσα βαλτώδη ατμόσφαιρα να κυριαρχεί.  Με ένα πολύ καλό  setlist βασισμένο κατά κύριο λόγο στα 4 πρώτα ιστορικά και θεμελιώδη για τον χώρο του death metal άλμπουμ τους, δεν άφησαν κανέναν δυσαρεστημένο. Εκπλήξεις τα Pain Divine και Dawn Of The Angry (μεγάλο κομμάτι, αλλά πόσο άθλιοι και αφελείς στίχοι…). Ο Tim Yeung ηταν ανώτερος των προσδοκιών αποδίδοντας εξαιρετικά τα υπερβολικά απαιτητικά μέρη στα ντραμς, ο Destructor επίσης καλός και ο αρχηγός Trey Azagthoth ζωγράφιζε απομονωμένος στην γωνιά του. Ηταν απόλαυση να βλέπεις τα δάκτυλα του αριστερού του χεριού να χορεύουν πάνω στην ταστιέρα. Ο David Vincent παρότι αμφιλεγόμενος σαν προσωπικότητα, είχε φοβερή φωνή και ηταν επιβλητικός πάνω στην σκηνή. Ναι ίσως να πόζαρε λίγο παραπάνω από όσο θα περίμενε κανείς από τραγουδιστή death metal μπάντας, αλλά σίγουρα μιλάμε για έναν από τους πιο ιδιαίτερους frontmen στο death metal.

Και ήρθε η μεγάλη ώρα των Kreator. Πριν εμφανιστούν ακουγόταν απο τα ηχεία το Personal Jesus του Johnny Cash και σε μια λευκή κουρτίνα έπαιζε ενα βίντεο που έδειχνε τα εξώφυλλα των δίσκων τους, φωτογραφίες από κάθε περίοδο της μπάντας, αποσπάσματα από video clip και ήταν ό,τι καλύτερο για να κάνει την ανυπομονησία ακόμα μεγαλύτερη. Στην συνέχεια μπαίνει το intro Mars Mantra και στα καπάκια βγαίνει η μπάντα παίζοντας το Phantom Antichrist. Καθώς πέφτει η κουρτίνα αποκαλύπτονται τα πανέμορφα σκηνικά με το artwork του τελευταίου τους δίσκου να ζωντανεύει πάνω στην σκηνή. Και από εκεί και πέρα δεν υπήρχε γυρισμός. Οι κομματάρες διαδέχονταν η μία την άλλη και λόγω και του περιορισμένου σχετικά χρόνου δεν σε άφηναν να πάρεις ανάσα. Το setlist ήταν φοβερό καλύπτοντας μεγάλο μέρος της δισκογραφίας τους και δίνοντας βάση στο Phantom Antichrist από το οποίο έπαιξαν 5 κομμάτια και την εισαγωγή. Θεωρώ ότι ήταν φτιαγμένο έτσι ώστε να ικανοποιεί και τους νεότερους και τους παλαιότερους φαν. Η απόδοσή τους ήταν για 10 με τόνο, ο ήχος άψογος και βοηθούσε να αναδειχτούν τα τραγούδια σε όλο τους το μεγαλείο. Ο Ventor παραμένει μεγάλος ντράμερ-κατεδαφιστής, ο Giesler ηταν σταθερότατος και με κέφια συμπηρώνοντας ιδανικά το rhythm section, ο Sami Yli-Sirniο απέδωσε τα σόλο όπως τους άξιζε και ήταν γενικά σε καλή μέρα και ο Mille απέδειξε ότι είναι ο καλύτερος frontman στο thrash metal. Ορεξάτος, γεμάτος ενέργεια, έδειχνε οτι γούσταρε και ο ίδιος που βρισκόταν εκεί μαζί μας. Όπως είπε και ο ίδιος άλλωστε κάθε φορά που επισκέπτονται την Ελλάδα νιώθει σαν να είναι στο σπίτι του. Και κάποιος θα πει ότι αυτά είναι κλισέ, αλλά οι Kreator είχαν γυρίσει το video clip του Betrayer το 1989 στην Ακρόπολη και εν έτη 2012 ο Mille έγραψε στίχους για τις εξεγέρσεις στην χώρα μας λόγω της κρίσης και μάλιστα έχει αναφερθεί στο θέμα σε συνεντεύξεις του. Οπότε μιλάμε για έναν καλλιτέχνη που εκτιμά την χώρα μας και τον πολιτισμό της και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα και δεν προσπαθεί απλά να κερδίσει οπαδούς από μια συναυλία. Το υπέροχο Civilization Collapse προλόγισε και στην συναυλία λέγοντας πως «εσείς θα μπορέσετε να καταλάβετε τους στίχους, με τις εξεγέρσεις στην χώρα σας». Γενικά είναι απόλαυση να βλέπεις αυτόν τον άνθρωπο να κάνει με τέτοιο πάθος αυτό που αγαπάει και να τραγουδάει με συναίσθημα και ένταση τους κοινωνικοπολιτικούς στίχους του. Ο κόσμος ήταν εξαιρετικός, επικρατούσε ένας χαμός και με εν κατακλείδι οι Kreator απέδειξαν οτι είναι οι αδιαμφισβήτητοι κυρίαρχοι του thrash metal. Άξιοι, ήδη αδημονώ για την επόμενη φορά. Ισοπεδωτικοί...

Στην συνέχεια έπαιξαν οι Fueled By Fire αν και λόγω της περασμένης ώρας, της ταλαιπωρίας του κόσμου και του μακελειού που προηγήθηκε λίγος κόσμος έμεινε για να τους παρακολουθήσει.

Ήταν πάντως μια μαγική βραδιά παρά την κακή αρχή και ο κόσμος έφυγε ευχαριστημένος και γεμάτος με αναμνήσεις που θα είναι σύντροφοι για μια ζωή και θα δίνουν δύναμη στις δύσκολες εποχές που ζούμε.

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ...

Σε ελάχιστη ένδειξη σεβασμού και μνήμης στη σημερινή ημέρα, την ημέρα που ο λαός και η νεολαία ύψωσαν το ανάστημά τους στην τυραννία των ένστολων υπαλλήλων των ντόπιων αφεντικών και των υπερατλαντικών τους καθοδηγητών, αναδημοσιεύουμε το κείμενο του Ν. Μπογιόπουλου, από το σημερινό φύλλο της εφημερίδας "Ριζοσπάστης":

"Το Πολυτεχνείο και η 17η του Νοέμβρη, για τους περισσότερους, για τις γενιές τις παλιότερες αλλά και τις δικές μας, που δεν έζησαν το «γύψο», είναι το ορόσημο. Εκείνο το βράδυ, εκείνες τις τρεις μέρες, εκείνες τις στιγμές, ο πρωτοκαπετάνιος Αρης και ο Κολοκοτρώνης μαζί, ο ΕΛΑΣίτης και ο μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, χέρι χέρι με τον κλέφτη και τον αρματολό, παρέδωσαν τη σκυτάλη των ανεκπλήρωτων ονείρων, των αδικαίωτων οραμάτων, των ματοβαμμένων αγώνων σε κείνους, που συνέχισαν να κρατάνε τις σημαίες ψηλά.

Το Πολυτεχνείο έγινε η ελπίδα και ο όρκος, ο πόθος και η υπόσχεση: Σ' αυτόν τον τόπο, κόντρα στα εμπόδια, ενάντια στους αμερικανοτσολιάδες της «νέας τάξης», στους «ευρωπαϊσμένους» και τους νεοναζί επιγόνους των γερμανοτσολιάδων, ό,τι κι αν κάνουν όλες οι εκφάνσεις των υποτακτικών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τελικά, σ' αυτόν τον τόπο «θα κάνει ξαστεριά»!

Το Πολυτεχνείο, αδικαίωτο και ζωντανό, σε πείσμα όσων το ξεπούλησαν και επιχείρησαν να το διασύρουν μέσα από το δικό τους διασυρμό, σε πείσμα όσων πέρασαν από το «εδώ Πολυτεχνείο» στο... «εδώ Πεντάγωνο - εδώ Βρυξέλλες - εδώ ΔΝΤ», μια μόνιμη Ερινύα για όσους πέρασαν από την όχθη των «ελεύθερων πολιορκημένων Ελλήνων» στην αντίπερα όχθη των πολιορκητών και των «ελεύθερων σκοπευτών», θα συνεχίζει να ενσαρκώνει τις μνήμες του μέλλοντός μας.

Για μια Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας, πραγματικά δημοκρατική και πραγματικά ανεξάρτητη, με ψωμί για τα παιδιά της, με μόρφωση για τα παιδιά της, με εθνική ανεξαρτησία και λευτεριά για το λαό της."

Εμείς δεν έχουμε παρά να "προσθέσουμε" το μουσικό "ένδυμα" σε αυτό το ελάχιστο αφιέρωμα. Τρία τραγούδια-σύμβολα μιας εποχής: (α) ο "Δρόμος" σε στίχους Κωστούλας Μητροπούλου, μουσική του Μάνου Λοίζου που τόσο μας λείπει σήμερα και πρώτη (και άγνωστη σχετικά) εκτέλεση (σε "νεοκυματικό" στυλ) από τη Σούλα Μπιρμπίλη, (β) το "Σφαγείο", σε στίχους και μουσική Μίκη Θεοδωράκη και εκτέλεση Αντώνη Καλογιάννη, από τη συναυλία που διοργανώθηκε τον Ιούλιο του 1974 στο Στάδιο Καραϊσκάκη (το βίντεο είναι απόσπασμα από ντοκιμαντέρ του Νίκου Κούνδουρου για την αντίσταση του λαού στη χούντα) και (γ) το καταπληκτικό απόσπασμα από το "Μεγάλο μας Τσίρκο", την παράσταση σε στίχους Ιάκωβου Καμπανέλλη και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου. Ερμηνεύουν οι αξέχαστες φωνές της Τζένης Καρέζη και του Νίκου Ξυλούρη.

Το τραγούδι της ημέρας ...9/11/2012

Και το σημερινό τραγούδι έχει αναφορά στο ιστορικό περιεχόμενο της ημέρας. Η ιδέα μας ήρθε στο νου όταν είδαμε την εικόνα (επικοινωνιακής κατανάλωσης, βεβαίως) των βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης έξω από το κτίριο της Βουλής προχθές την Τετάρτη να τραγουδάνε (σύμπτωση; την ώρα των δελτίων ειδήσεων...) το "πότε θα κάνει ξαστεριά" και μας "καρφώθηκε" στο μυαλό η επιθυμία να "αποκαταστήσουμε" την ιστορία αυτού του χιλιοταλαιπωρημένου τραγουδιού και η ευκαιρία να το κάνουμε αυτό δεν άργησε: σαν σήμερα, στις 9 Νοέμβρη του 1866, ένας από τους τελευταίους επιζώντες από τους Κρήτες επαναστάτες που υπερασπίζονταν τη Μονή Αρκαδίου από την επίθεση των Τούρκων, Κωνσταντίνος Γιαμπουδάκης από το Άδελε του Ρεθύμνου, περνούσε στην ιστορία βαζοντας φωτιά στην πυριτιδαποθήκη της μονής, καταστρέφοντάς την και προκαλώντας σημαντικές απώλειες στον τουρκικό στρατό. Είχαν προηγηθεί 2 ημέρες σκληρών μαχών γύρω και μέσα στη μονή, που οδήγησαν στο θάνατο του ηγουμένου της Γαβριήλ και πολλών από τους υπερασπιστές της. Οι τελευταίοι επιζώντες μετά την ανατίναξη, με επικεφαλής τον εθελοντή ανθυπολοχαγό του ελληνικού στρατού Ιωάννη Δημακόπουλο από τη Γορτυνία, παραδόθηκαν λίγο αργότερα με εγγυήσεις για την ασφάλειά τους, ωστόσο αποκεφαλίστηκαν την επομένη μέρα. Στο διήμερο της πολιορκίας της μονής, έχασαν τη ζωή τους 864 Κρητικοί (οι περισσότεροι γυναικόπαιδα) και πάνω από 1500 Τούρκοι στρατιώτες. Άλλοι 114 πιάστηκαν αιχμάλωτοι (με την τύχη που αναφέρθηκε), ενώ ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού κατάφεραν να διαφύγουν. 

Η μάχη του Αρκαδίου υπήρξε από τις πιο σημαντικές στιγμές της Κρητικής επανάστασης του 1866 και είχε σημαντικό διεθνή αντίκτυπο. Παρά το γεγονός ότι η επανάσταση, στρατιωτικά ηττήθηκε (μέχρι το 1869 είχε σχεδόν φυλλοροήσει), συγκέντρωσε την υποστήριξη σημαντικών διεθνών παραγόντων, όπως το κίνημα των Γαριβαλδινών στην Ιταλία, μερίδα της δημοκρατικής αστικής τάξης στη Γαλλία (με δηλώσεις όπως του διάσημου συγγραφέα Βίκτωρα Ουγκώ). Σε συνδυασμό με την υποστήριξη της Ρωσίας (η οποία μυστικά στήριξε το κίνημα μέσω των προξένων της στο νησί, παρά την αδιαφορία της Αγγλίας και της Γαλλίας και την επαίσχυντη "ουδετερότητα" που διακήρυξε η ελληνική κυβέρνηση), το Κρητικό ζήτημα δεν έφυγε έκτοτε ποτέ από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Η Πύλη αναγκάστηκε να παραχωρήσει ένα καθεστώς πλατιάς αυτονομίας στο νησί το 1896, το οποίο μετατράπηκε σε "διεθνές προτεκτοράτο" (τι μας θυμίζει;;;). Ακολούθησαν νέες σφαγές εκατέρωθεν, μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων για να αποχωρήσουν τελικά οι δεύτεροι από την Κρήτη το 1898 και να διοριστεί Ύπατος Αρμοστής της "Κρητικής Πολιτείας" ο πρίγκηπας Γεώργιος Γλύξμπουργκ, γιός του βασιλιά Γεωργίου του Α' της Ελλάδας. Το 1905, ξέσπασε ο δεύτερος "γύρος" της Κρητικής επανάστασης (το γνωστό κίνημα του Θερίσου), με αίτημα την κατάργηση της αρμοστείας και την ένωση με την Ελλάδα για να οδηγηθεί, τελικά, το 1913 (συνθήκη του Λονδίνου) το Κρητικό ζήτημα στην λύση του με την τυπική αναγνώριση της Ένωσης.

Αυτά με την ιστορία... Σειρά έχει η μουσική, τώρα. Με ένα ριζίτικο τραγούδι, παραδοσιακό, αφιερωμένο στην ανατίναξη της μονής, σε εκτέλεση της χορωδίας Παύλου Βλαστού και χοράρχη τον Αντώνη Μιχελουδάκη.

Το τραγούδι της ημέρας ...8/11/2012

Καθυστερημένοι και καταϊδρωμένοι, τρέχοντας (και δε φτάνοντας), καταφέρνουμε να βάλουμε και σήμερα τραγούδι της ημέρας. Κι όχι ό,τι κι ό,τι, έτσι; Δε χρειάζονται και πολλά σχόλια, βεβαίως, μιας και το γκρουπ είναι απλά... τεράστιο και τα λόγια είναι περιττά...

Από τον καταπληκτικό (κατά την ταπεινή γνώμη μας άνετα στο top-3 του συγκροτήματος) δίσκο των Judas Priest, Defenders of the Faith (1984, Columbia), σημερινό τραγούδι της ημέρας είναι το πασίγνωστο Love Bites. Αφιερωμένο σε όσους μας "σώζουν" διαρκώς τα 2,5 τελευταία χρόνια. Όχι τόση αγάπη ρε παιδιά, φτάνει πια!

ΕΜΠΡΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ...

...της πείνας σκλάβοι, εμπρός! εμπρός!
Το δίκιο, απ'τον κρατήρα βγαίνει
σα βροντή, σαν κεραυνός!

Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια,
τώρα εμείς, οι ταπεινοί της γης
που ζούσαμε στην καταφρόνια,
θα γίνουμε το παν, ΕΜΕΙΣ!

Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες 
με πλάνα λόγια μας γελούν
της γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες
μοναχοί τους θα σωθούν!

Για να σπάσουνε τα δεσμά μας, 
για να πάψει πια η σκλαβιά,
να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας
και της ψυχής μας τη φωτιά!

Σήμερα είναι μια ξεχωριστή μέρα για έναν σταθμό με "επαναστατική διάθεση". Στην ιστορία των κοινωνικών κινημάτων, των εξεγέρσεων, της διαρκούς προσπάθειας της ανθρωπότητας να αποτινάξει τα δεσμά της - κάθε μορφής - σκλαβιάς, η σημερινή μέρα είναι γραμμένη με ανεξίτηλο μελάνι και θα ζει στους αιώνες. Σαν σήμερα, τα ξημερώματα της 7ης Νοέμβρη του 1917 (25 Οκτώβρη, με το παλιό ημερολόγιο), το θωρηκτό του ρωσικού ναυτικού "Αβρόρα" (δηλαδή "Αυγή", στα ελληνικά), ενεργώντας σύμφωνα με την εντολή της "Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής του Σοβιέτ (σημ.: συμβούλιου) των Εργατών, Αγροτών και Στρατιωτών της Πετρούπολης" έστρεψε τα κανόνια του προς τα Χειμερινά Ανάκτορα του Τσάρου Νικόλαου Β', το σύμβολο της απολυταρχίας και της τυραννίας εκατομμυρίων δυστυχισμένων και καταπιεσμένων ανθρώπων, όχι μόνο της τσαρικής Ρωσίας, αλλά ολόκληρου του συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, δίνοντας έτσι το σύνθημα για την έναρξη της πιο συγκλονιστικής κοινωνικής αλλαγής που γνώρισε η ανθρωπότητα: της ρωσικής, "οκτωβριανής" (όπως καθιερώθηκε να λέγεται) επανάστασης. Ελάχιστος φόρος τιμής σ'αυτή την τεράστια στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας, είναι τα αποσπάσματα από το άρθρο του κομμουνιστή δημοσιογράφου Ν. Μπογιόπουλου, ακριβώς για το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός:

"Η επέτειος της Οχτωβριανής Επανάστασης του 1917 σε πείσμα των πισωγυρισμάτων της Ιστορίας ανακαλεί στο προσκήνιο - 95 χρόνια μετά - τη βασική αλήθεια της πάλης των τάξεων:

Ότι η κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης, οι εργάτες και οι σύμμαχοί τους έχουν τη δυνατότητα να μετατραπούν από τη σιωπηλή πλειοψηφία των καταπιεσμένων στην πλειοψηφία των εξουσιαστών.
Όμως η δική τους εξουσία θα οικοδομηθεί στο έδαφος μιας θεμελιώδους διαφοράς σε σχέση με κάθε προϋπάρχουσα εξουσία καθώς αυτή, η νέα, η εργατική εξουσία, δεν έχει καμία ομοιότητα με όσες γνώρισε ως τα τώρα η ανθρωπότητα.
Η διαφορά είναι ότι οι εργάτες και οι σύμμαχοί τους θα κρατήσουν τη δική τους εξουσία μόνο για όσο χρόνο χρειαστεί, ώστε να καταργηθεί κάθε εξουσία και κάθε εκμετάλλευση!

Ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος. Είναι, όμως, ο μόνος «ρεαλιστικός», ο μόνος αποτελεσματικός, ο μόνος υπαρκτός και περπατημένος δρόμος που οδηγεί τον άνθρωπο του μόχθου από το «βασίλειο» της εκμετάλλευσης στο «βασίλειο» της ελευθερίας, της αλληλεγγύης και της προκοπής. Σήμερα, παρά ποτέ, η Οχτωβριανή Επανάσταση είναι το σύμβολο ενός κόσμου που το μέλλον του δεν μπορεί, και δεν πρέπει, να συνθλιβεί από τη βαρβαρότητα των σφετεριστών των κόπων και των ονείρων των δισεκατομμυρίων ανθρώπων της δουλειάς. Η Επανάσταση του 1917 αποτελεί άσβεστο φάρο. Η έφοδος των Μπολσεβίκων στα Χειμερινά Ανάκτορα, το άνοιγμα της αυλαίας ενός «άλλου» κόσμου, παραμένει το ορόσημο για το πέρασμα της οικουμένης από την προϊστορία της δουλείας στην πραγματική Ιστορία. Την Ιστορία της ισότητας, της ανύψωσης όλων προς τα πάνω, της παροχής στον καθένα ό,τι του ανήκει, με βάση την προσφορά του και τις ανάγκες του, για έναν κόσμο όπου «η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».

Η συγγραφή της Ιστορίας δεν ανήκει στους εκμεταλλευτές, αλλά στους δημιουργούς του κοινωνικού πλούτου. [...] Ο Οχτώβρης απέδειξε ότι οι λαοί, εφόσον το αποφασίσουν, διαθέτουν το θεωρητικό και πολιτικό «όπλο» για την κατάκτηση της «ουτοπίας»!

Όσο κι αν οι «νικητές» καμώνονται ότι ξεμπέρδεψαν με το «φάντασμα του κομμουνισμού», ξέρουν ότι τον Οχτώβρη του 1917, ο Λένιν και το κόμμα του άφησαν μια αναλλοίωτη στο χρόνο παρακαταθήκη: Οι παραγωγοί του πλούτου, οργανωμένοι στο κόμμα τους, σε ένα κόμμα νέου τύπου, μπορούν να χτίσουν μια «άλλη» κοινωνία.

Δυστυχώς για την ανθρωπότητα, έπρεπε να συμβούν οι «αναποδιές» της Ιστορίας για να πιστοποιηθεί - και μέσα από την ανατροπή του - το μεγαλείο του βήματος που έγινε το 1917. Μια ανατροπή που συνοδεύεται από την ανελέητη επίθεση των καπιταλιστών εναντίον κάθε πλευράς της ζωής όλων των λαών της υφηλίου. Αυτή η ανατροπή, που

από τους δημίους και κάθε λογής «φίλους του λαού» βαφτίστηκε «ελευθερία»,
δεν υπάρχει πια σημείο του πλανήτη που να μην έχει καταστεί συνώνυμη της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας, της οικονομικής εξαθλίωσης, της πιο στυγνής καταπίεσης, της αδυσώπητης εκμετάλλευσης, της πείνας, της ανεργίας, της ανελέητης για τους λαούς καπιταλιστικής κρίσης. [...]"

Ο δρόμος που χάραξαν οι εργάτες και οι αγρότες της Ρωσίας το Νοέμβρη του 1917, σήμερα παραμένει πιο επίκαιρος από ποτέ. Παρά τον κλονισμό που επέφερε στις συνειδήσεις των ανθρώπων της δουλειάς η ήττα του 1991, οι μέρες που ζούμε σηματοδοτούν αναμφίβολα το "ναυάγιο του υπαρκτού καπιταλισμού". Και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, το σάπιο σκάφος της παλιάς κοινωνίας που βυθίζεται στις αβύσσους της ιστορίας, απειλεί να πάρει μαζί του και τα θύματά του, τους εργάτες και τους φτωχούς ανθρώπους αυτού του κόσμου. Αυτών έργο είναι - και κανενός "σωτήρα" - η σωτηρία τους, όπως και του κόσμου ολόκληρου, από τη βαρβαρότητα στην οποία τον σπρώχνει η σήψη του συστήματος της εκμετάλλευσης. Ο αγώνας αυτός συνεχίζεται μέχρι την τελική νίκη του κόσμου της δουλειάς, για να είναι ο 21ος αιώνας, ο αιώνας που θα διαγράψει από το ανθρώπινο λεξιλόγιο λέξεις όπως: εκμετάλλευση, ανεργία, φτώχεια, καταπίεση, πόλεμος...

ΥΓ. Στο μικρό μας αφιέρωμα, μουσική και λογοτεχνική "επένδυση" προσέφεραν τρία πολύ όμορφα επαναστατικά τραγούδια: (α) το μελοποιημένο απόσπασμα από το πολύ γνωστό ποίημα του Vladimir Mayakovsky "Με όλη μου τη φωνή", σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου από το δίσκο "Καντάτα στη Μακρόνησο του Γιάννη Ρίτσου/Σπουδή σε ποιήματα Βλαδίμηρου Μαγιακόβσκη" (1976, Lyra) και ερμηνεία συγκλονιστική από την αξέχαστη Μαρία Δημητριάδη, (β) το γερμανικό επαναστατικό, αντιφασιστικό τραγούδι του Erich Wienert με τίτλο "Der Heimliche Aufmarsch" ("η κρυφή επίθεση"), σε μουσική Hans Eisler και εκτέλεση Ernst Busch και, (γ) φυσικά, η "Διεθνής" το πασίγνωστο εργατικό επαναστατικό τραγούδι-σύμβολο του αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, γραμμένο το 1871 κατά τη διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας από τον εργάτη Eugene Pottier και μελοποιημένο από τον Pierre Degeyter το 1888, ένα χρόνο μετά το θάνατο του.

Το τραγούδι της ημέρας ...6/11/2012

Το σημερινό τραγούδι της ημέρας είναι αφιερωμένο - σε τι άλλο; - στη συζήτηση-παρωδία που διεξάγεται από χθες στη Βουλή για τα νέα μέτρα που σπρώχνουν ακόμα πιο βαθιά το λαό και τους εργαζόμενους στη χρεωκοπία και ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία στους μεγάλους εγχώριους και ξένους επιχειρηματικούς ομίλους. Σαν μια "αδελφότητα" ενωμένη πάνω στη βάση της ανάγκης για πιο πολλά κέρδη, οι μεγαλοκαρχαρίες - βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές - και το πολιτικό τους προσωπικό εξαπολύουν τη μια επίθεση μετά την άλλη στα δικαιώματα και στις όποιες κατακτήσεις των εργαζόμενων έχουν μείνει ακόμα (φυσικά κι αυτά κουτσουρεμένα από τις προηγούμενες "σωτηρίες" που μας έχουν επιφυλάξει). Για να μην ξαναλέμε κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια, η διέξοδος δεν υπάρχει πουθενά αλλού παρά μόνο στον ενωμένο, αποφασιστικό αγώνα που θα μετατρέψει κάθε χώρο εργασίας σε απόρθητο οχυρό, πάνω στα τείχη του οποίου θα συντρίβεται η εργοδοτική και κυβερνητική αντιλαϊκή μανία. Μόνο έτσι έχουμε ελπίδα να κρατήσουμε όρθια τη ζωή μας, να μείνει ζωντανή η πατρίδα μας. Τα λόγια των "πατέρων του έθνους" που καλούν σε "εθνική ομοψυχία για να περάσουν τα μέτρα", είναι κάλπικα: σε άλλη "πατρίδα" πιστεύουν αυτοί, σε άλλη ο λαός. Η "πατρίδα" του κέρδους, της εκμετάλλευσης τι κοινό μπορεί να έχει με την πατρίδα στην οποία υπέρτατος νόμος είναι η ικανοποίηση των αναγκών του εργαζόμενου ανθρώπου;

Για να χρωματίσουμε δυναμικά τα νοήματα της σημερινής ημέρας, διαλέξαμε, φυσικά και το κατάλληλο τραγούδι. Στην παρέα μας, λοιπόν, οι - πάντα αιχμηροί - Γερμανοί Running Wild σε μια από τις σχετικά πρόσφατες δουλειές του πολύ εκτεταμένου μουσικού τους "καταλόγου". Από το album The Brotherhood (2002, GUN/BMG Records), διαλέξαμε το ομότιτλο κομμάτι. Η "αδελφότητα" του κέρδους, λοιπόν, ενάντια στην αδελφότητα των απλών ανθρώπων της δουλειάς. Έχετε μήπως καμιά δυσκολία να κάνετε την επιλογή σας, με ποιόν θα ταχθείτε;;; 

Δε θα περάσει ο φασισμός...

Σήμερα, πολλοί μιλάνε για την "εθνική" επέτειο. Σήμερα, τα αυτιά μου έχουν πονέσει από τα ξεφωνητά "όλοι μαζί οι Έλληνες μπορούνε", από εκείνους που μας έχουν βάλει το κεφάλι και το κορμί στην πρέσσα και τώρα πάνε να κάνουν το ίδιο με το μυαλό μας. Βλέπετε, είναι βολικό να "κρύβεις" μια πολιτική που εξαθλιώνει το λαό, τον ταπεινώνει και διαλύει τη χώρα, πίσω από κηρύγματα γιαλαντζί, ληγμένης (όπως και τα προϊόντα στα σούπερ-μάρκετ που στο εξής θα πωλούνται ελεύθερα...) εθνικοφροσύνης, βγαλμένης από τα αζήτητα και αραχνιασμένα σεντούκια των πιο σκοτεινών μετεμφυλιακών χρόνων...

"Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται", λένε. Κοντολογίς, βρήκανε αφορμή οι "νικητές" (έτσι νομίζουν, οι αφελείς...) να ξαναγράψουν την ιστορία. Να κάνουν το (κατά)μαυρο, τάχα λευκό και αμόλυντο. Να εμφανίσουν το φασίστα δικτάτορα και τσιράκι των άγγλων, του παλατιού και των μεγαλοβιομηχάνων, Μεταξά, σα δήθεν "πατριώτη". Να ξεχαστούν οι εξορίες, οι φυλακές, οι Ακροναυπλίες, ο ματωμένος Μάης του '36, ο διπλός πέλεκυς της ΕΟΝ και τόσα άλλα. ΟΧΙ! Κι αυτό εδώ είναι ένα άλλο ΟΧΙ, η πιο γνήσια, η πιο αυθεντική συνέχεια εκείνου, του μεγάλου, του λαϊκού ΟΧΙ στο φασισμό, που έκφρασή του ήταν το έπος του '40. Ένα ΟΧΙ που ήταν συγχρόνως ένα μεγάλο ΝΑΙ, στην εθνική ανεξαρτησία που την πετσόκοβαν όχι μόνο οι επιτιθέμενοι Ιταλοί φασίστες, αλλά και οι "σύμμαχοι" Άγγλοι με τους εγχώριους αστούς συνοδοιπόρους τους. Ένα ΝΑΙ σε μια άλλου είδους κοινωνική οργάνωση, σαν κι αυτή που λίγα χρόνια μετά είχε στηθεί στα βουνά της λεύτερης Ελλάδας. Μια οργάνωση που έδινε ψήφο για πρώτη φορά στις γυναίκες, στους νέους. Μια οργάνωση που έκανε πράξη την πιο γνήσια, άμεση και ΛΑΪΚΗ δημοκρατία που γνώρισε ποτέ αυτός ο τόπος. Δημοκρατία από το λαό, με το λαό και για το λαό κι όχι "δημοκρατία" με το λαό στον καναπέ, στο κρεβάτι του Προκρούστη, για τα συμφέροντα μιας χούφτας μεγαλοβιομήχανων, τραπεζιτών, εφοπλιστών. Και γι αυτό ακριβώς, ήταν μια οργάνωση που μισήθηκε τόσο ανοιχτά, ξεδιάντροπα, λυσσαλέα από το σάπιο καθεστώς τους. 

Δε φτάνει που οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και του αντιφασιστικού, εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα βαφτίστηκαν "συμμορίτες", "κατάσκοποι", "μιάσματα", ενώ οι Τσολάκογλου, οι Ράλληδες και οι Σούρληδες γερμανοτσολιάδες έγιναν οι "εθνικόφρονες". Πρέπει να ξεχαστεί, να σβηστεί από την ιστορική μνήμη όλο αυτό το έπος, ένα έπος που ξεκινά από τα αλβανικά βουνά το '40, περνά στους Κορυσχάδες και στις εκλογές που οργάνωσε το ΕΑΜ στις απελευθερωμένες περιοχές με τη συμμετοχή ενός εκατομμυρίου απλών ανθρώπων και φτάνει μέχρι τις αιματοβαμμένες κορυφές του Γράμμου, όπου οι ελπίδες ενός ολόκληρου λαού για λευτεριά, ανεξαρτησία, λαϊκή δημοκρατία "πνίγηκαν" στο αίμα με τη βοήθεια των αμερικάνικων βομβών "Ναπάλμ", από έναν "εθνικό στρατό" που ήταν τόσο "εθνικός" που αρχηγό του είχε - σημαδιακό - τον αμερικανό γκαουλάιτερ Βαν Φλητ...

Πολλοί, σήμερα, αναρωτιούνται: σαν τι να'ναι, άραγε αυτή η λαϊκή διακυβέρνηση, εξουσία, δημοκρατία, όπως θέλετε πείτε το. Άλλοι σκόπιμα, άλλοι από άγνοια, θυμούνται την ...αρχαία Αθήνα, όπου μια κοινωνική μειοψηφία "ελεύθερων" (κατ'όνομα) πολιτών, αγόταν και φερόταν από μια χούφτα δημαγωγούς ή αριστοκράτες ή και τα δύο, τριγυρισμένη από τριπλάσιους δούλους που δούλευαν και πέθαιναν, στο όνομα της "δημοκρατίας". Κάνουν οτιδήποτε, για να ξεχάσουμε ότι μόλις πριν εβδομήντα (κι όχι δυο χιλιάδες) χρόνια, ο λαός μας ΤΗΝ ΕΦΤΙΑΞΕ αυτή τη λαϊκή δημοκρατία - και τον βάλανε στο γύψο γι αυτό. Και σήμερα, που τα τύμπανα του πολέμου και του φασισμού ηχούν ξανά στη γειτονιά, αλλά και μέσα στη χώρα μας, με κάθε τρόπο προσπαθούν να εμφανίσουν το τέρας σα σωτήρα, το φίδι σαν άγγελο, να κρύψουν την αλήθεια και να σβήσουν τη μνήμη, πίσω από το παραβάν μιας κακότεχνα στημένης "εθνικής ενότητας", με την οποία οι καθημερινοί δολοφόνοι του λαού προσπαθούν να τον αποκοιμίσουν για να προσέλθει "εθελουσίως" στη νέα σφαγή που του ετοιμάζουν. Γι αυτό, ο αγώνας που άρχισε το '40 δεν τελείωσε ακόμα. Θα συνεχίζεται, όπως τότε, μέχρι να γίνει ο λαός αφέντης στον τόπο του και οι κάθε λογής δήμιοι να πεταχτούν στις πιο βαθιές "πηγάδες" της ιστορίας...

Μουσική "επένδυση" στο σημερινό μας κείμενο, τρία αξέχαστα, όσο και επίκαιρα τραγούδια: (α) το πέμπτο μέρος από το "Πνευματικό Εμβατήριο" σε ποίηση Άγγελου Σικελιανού, σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και (ζωντανή) εκτέλεση από την Ιωάννα Φόρτη, (β) το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου "Οι Γερόντοι", από τη συλλογή "Καντάτα στη Μακρόνησο", σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και εκτέλεση από τη συγκλονιστική φωνή της Μαρίας Δημητριάδη και (γ) το εμβληματικό "Ακορντεόν", σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη, μουσική του αξέχαστου Μάνου Λοϊζου, από το δίσκο "Τα Τραγούδια του Αγώνα" και εκτέλεση, εδώ, από το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, από τη "Συναυλία στο Νέο Φάληρο".

Το τραγούδι της ημέρας ...27/10/2012

Τελευταίο μέρος, σήμερα, του αφιερώματος στα τραγούδια (πάντα από το μουσικό χώρο της ροκ και μέταλ) με αναφορά στην επανάσταση και την εξέγερση. Με βάση την λογική "πορεία" των προηγούμενων μερών του αφιερώματος, σήμερα είναι η ώρα της κλιμάκωσης, με το κορυφαίο ίσως τραγούδι (μιλάμε για σχετικά γνωστές μπάντες με μια ορισμένη διάδοση και όχι για εντελώς underground σχήματα τοπικής εμβέλειας) που γράφτηκε πάνω σε αυτή την προβληματική. Μιλάμε βέβαια για τους Queensryche και το πασίγνωστο Revolution Calling, από το συγκλονιστικό δίσκο τους, Operation: Mindcrime (1988, EMI), έναν δίσκο που κατά την άποψή μας οπωσδήποτε συγκαταλέγεται ανάμεσα στους καλύτερους metal δίσκους όλων των εποχών.

Όσο για το τραγούδι, νομίζουμε τα πολλά λόγια περιττεύουν. Αρκεί να δει κανείς τη δραματοποιημένη ιστορία του album σε video, για να καταλάβει. Κοινωνικός στίχος που σημαδεύει τους ενόχους (έστω και με μια "περιφραστική" φρασεολογία - ο μεγάλος Μπρέχτ δε μιλούσε, άλλωστε, για την "εξυπνάδα" που πρέπει να έχει κανείς για να διαδώσει την αλήθεια;;;), καταπληκτική μελωδία και εκτέλεση. Ένα μουσικό αριστούργημα...

...I used to think that only America's way was right
but now the holy dollar rules everybody's life
gotta make a million, doesn't matter who dies
REVOLUTION CALLING!

Το τραγούδι της ημέρας ...26/10/2012

Στο τρίτο μέρος του αφιερώματος για τα τραγούδια με αναφορά στην εξέγερση ή στην επανάσταση, σειρά έχει να ασχοληθούμε με τις εξεγέρσεις που έχουν στόχο την εθνική απελευθέρωση από τον ξένο ζυγό. Σε όλη την έκταση της ιστορίας, τουλάχιστον των τελευταίων έξι-επτά αιώνων (για να μην πάμε ακόμα πιο πίσω), τα παραδείγματα είναι άφθονα. Το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση (όταν είναι αυθεντικό και όχι πρόσχημα που "επιδοτείται" από μεγάλες δυνάμεις ως πρόσχημα για επεμβάσεις, σαν κι αυτές που ζήσαμε τη δεκαετία του '90 στη γειτονιά μας) είναι, φυσικά, αυτονόητο και οι επαναστάσεις αυτές έχουν όλη μας τη συμπάθεια και αξίζουν όλη μας την υποστήριξη. Ειδικά όταν ανήκεις σε ένα έθνος που έχει το ίδιο κερδίσει την (τυπική, έστω) ανεξαρτησία του με αυτό τον τρόπο. Μοιάζει ειρωνικό να το υπενθυμίζει κανείς αυτό στη σημερινή συγκυρία, αλλά το νόημα παραμένει τόσο, μα τόσο επίκαιρο...

Για όλα τα παραπάνω, μιλάει το υπέροχο τραγούδι του Chris de Burgh (που γνωρίσαμε και στα ελληνικά από το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, αν και οι στίχοι ήταν παντελώς άσχετοι με τους αρχικούς) από το LP The Getaway (1982, A&M Records), το πασίγνωστο The Revolution trilogy. Για την ακρίβεια, πρόκειται για μια τριλογία τραγουδιών (The Revolution/Light a Fire/Liberty) που αποτελεί ένα ενιαίο κομμάτι, αφιερωμένο στην εξέγερση των Σκώτων ενάντια στον αγγλικό ζυγό, που έμεινε στην ιστορία ως The Jacobite Rising (The Fourty-Five), που έληξε με την αιματηρή συντριβή των Σκώτων στη μάχη του Culloden Moor, στις 16 Απρίλη του 1746. Παρά την "εξωτερική" μορφή του κινήματος αυτού, που είχε ως στόχο την επαναφορά στο θρόνο του Ηνωμένου Βασιλείου του (ρωμαιοκαθολικού) οίκου των Stewart και το αναμφισβήτητο γεγονός ότι μεγάλο μέρος της αντιπαράθεσης είχε να κάνει με αντιθέσεις στο εσωτερικό των κυρίαρχων τάξεων σε Αγγλία και Σκωτία, οι λαϊκές μάζες στη Σκωτία το είδαν ως ευκαιρία να εκφράσουν τον πόθο τους για ανεξαρτησία, η οποία συμπυκνωνόταν - έστω στρεβλά αν το δει κανείς από μια σημερινή οπτική - στην αντίσταση στη θρησκευτική καταπίεση από μέρους της αγγλικανικής εκκλησίας και στην πολιτισμική καταπίεση απέναντι στην κελτική-γαελική κουλτούρα (γλωσσικοί διωγμοί, περιορισμοί στο σύστημα των clans κλπ.). Πέρα από όλα αυτά, βέβαια, το τραγούδι είναι πολύ όμορφο και αγαπημένο. Απολαύστε το!

...It's been so many years, so many tears
We have lost once before, now we'll settle the score
When our cannons will roar - REVOLUTION!!!

Το τραγούδι της ημέρας ...25/10/2012

Συνέχεια σήμερα με το δεύτερο μέρος του αφιερώματος στα τραγούδια με θέμα την επανάσταση, στην όποια μορφή της. Αν στο πρώτο μέρος ασχοληθήκαμε με τις εξεγέρσεις στη σφαίρα της φαντασίας, καιρός είναι να περάσουμε σε κάτι πιο πραγματικό. Σήμερα, θέμα μας είναι οι "τυφλές" εξεγέρσεις που στρέφονται κατά των πάντων. Ξεσπάσματα (δικαιολογημένης) οργής, προϊόντα της καθημερινής αθλιότητας του συστήματος, είναι ωστόσο εκρήξεις με αιτία, όχι όμως και με αποτέλεσμα. Χωρίς στόχο του τι θες να χτίσεις στη θέση εκείνου που θα γκρεμιστεί, πολύ απλά δεν πας πουθενά. Όσο βίαια και αν "επιτεθείς" στο υπάρχον, η φύση και η κοινωνία απεχθάνεται το κενό. Αν δεν το γεμίσεις εσύ, το γεμίζει ο αντίπαλος...

Για την ανάγκη μιας τέτοιας - δυστυχώς - εξέγερσης μιλάνε οι, κατά τα άλλα πολύ δυνατοί στο είδος τους, Kreator στο σημερινό τραγούδι της ημέρας. Violent Revolution, λοιπόν, από το ομότιτλο LP της μπάντας (2001, Steamhammer Records/SPV) και ...σπάστε τα (εμείς, πάντως, σας προειδοποιήσαμε για το αδιέξοδο μετά)!!!

...Your sick world, the loss of all morality
My hate has grown as strong as my confusion
My only hope, my only solution
Is a Violent Revolution...

Το τραγούδι της ημέρας ...24/10/2012

Είναι να μη μας ανοίξει η όρεξη! Μιας και μας άρεσε τόσο η ιδέα, όσο και η αποδοχή της στους φίλους του σταθμού, είπαμε να συνεχίσουμε από σήμερα και για τις επόμενες μέρες με άλλο ένα αφιέρωμα. Θέμα μας, αυτή τη φορά, θα είναι τα τραγούδια με αναφορά στην εξέγερση, την επανάσταση ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το. Τι σόι "MUSIC FOR REBELS" θα ήμασταν, άλλωστε, αν δεν κάναμε ένα τέτοιο αφιέρωμα; Είναι θέμα ...υπαρξιακό, όπως και να το κάνουμε!!!

Εν πάση περιπτώσει, επαναστάσεις και εξεγέρσεις υπάρχουν πολλών ειδών. Κάποιες, μάλιστα - οι πλέον ανώδυνες θα λέγαμε - υπάρχουν μόνο στη φαντασία και στα όνειρα και το "αντικείμενό" τους είναι εξίσου ασαφές. Για μια τέτοια μας μιλάνε οι Gamma Ray, στο εκπληκτικό Rebellion in Dreamland, από το album τους Land of the Free (1995, Noise Records). Μιας και δεν έχουμε πολλά να πούμε για τις ...φαντασιακές εξεγέρσεις ενάντια σε ονειρο-βασιλιάδες (όλα τα λεφτά το cult video clip του τραγουδιού, το οποίο όμως δεν επιλέξαμε να ανεβάσουμε εδώ, γιατί έχει περικόψει το μισό τραγούδι), τουλάχιστον ας απολαύσουμε το τραγούδι, γιατί είναι κομματάρα!!! 

...Deep inside our minds we wait - for rebellion
Here in dreamland we will not obey the masters...

Το τραγούδι της ημέρας ...23/10/2012

Τρίτο και τελευταίο, σήμερα, μέρος της τριλογίας για τον άνθρωπο της κρίσης, με ένα τραγούδι με σημείο αναφοράς τον εργαζόμενο άνθρωπο και την αγωνία του για μια ζωή με δουλειά και αξιοπρέπεια, όλα όσα του στερεί δηλαδή αυτή η κοινωνία. Στην πιο σύγχρονη ροκ (περισσότερο) και μέταλ (αισθητά λιγότερο) μουσική "παράδοση" δεν είναι λίγα τα τραγούδια με κοινωνικές αναφορές και ειδικά με αναφορές στην εργατική τάξη. Κατά κανόνα, όμως, τα τραγούδια αυτά δεν προέρχονταν από τα πολύ hot ονόματα της συγκεκριμένης μουσικής σκηνής. Ακριβέστερα, όσο πιο "διάσημο" το όνομα, τόσο σπανιότερες και πιο "έμμεσες" οι αναφορές. Πολύ λογικό, θα πει κανείς: στην εποχή της μουσικής βιομηχανίας και των εταιρειών, δεν είναι ό,τι πιο εύκολο να πας κόντρα στο χρηματοδότη σου, σωστά; Κι αυτό ακριβώς είναι που δίνει μεγαλύτερη σημασία στις εξαιρέσεις του γενικού κανόνα...

Τρίτο και τελευταίο τραγούδι της "τριλογίας", λοιπόν, το πολύ όμορφο - και πολύ γνωστό - τραγούδι των Styx, από το εξαιρετικό τους LP του 1978, Pieces of Eight, με τίτλο Blue Collar Man (Long Nights). 

...Give me a job, give me security 
Give me a chance to survive 
I'm just a poor soul in the unemployment line 
My God I'm hardly alive 
My mother 'n father, my wife and my friends 
You've seen them laugh in my face 
But I've got the power and I've got the will 
I'm not a charity case... 

Εξαίρετο μουσικά, ενδιαφέρον στιχουργικά, ό,τι πρέπει για να τελειώσει μ'αυτήν η τριλογία μας. Απολαύστε τo!

Το τραγούδι της ημέρας ...22/10/2012

Συνεχίζουμε σήμερα με το δεύτερο μέρος της "τριλογίας του ανθρώπου της εποχής της κρίσης", με άλλο ένα κορυφαίο τραγούδι από ένα θρυλικό συγκρότημα. Τη σκυτάλη σήμερα παίρνουν οι Queensryche, οι οποίοι μας μιλάνε για τη βία που γεννά η σαπίλα του συστήματος, ειδικά στον τρόπο με τον οποίο αυτή "αγκαλιάζει" κοινωνικές ομάδες όπως οι φτωχοί νέοι, οι κάτοικοι των γκέτο (των νέγρων, στο τραγούδι, αλλά και των μεταναστών, των τσιγγάνων και άλλων που ζούμε καθημερινά).

Από το καταπληκτικό Empire του 1990 (σύμπτωση; ίδια χρονιά με το δίσκο του Dio, στο πρώτο μέρος!), επιλέξαμε το ομότιτλο κομμάτι. Αφιερωμένο στα παπαγαλάκια του συστήματος που μας πρήζουν νυχθημερόν με αναλύσεις για τη "βία των νέων", των "μεταναστών", των "συμμοριών", την εγκληματικότητα και την ανασφάλεια των μεγάλων πόλεων. Αντί να λουφάζουν στις τρύπες τους, καθώς το σύστημα του οποίου είναι μέρος και υπηρέτες ξερνά τα "προϊόντα" της σήψης του καθημερινά, έχουν το θράσος και μιλάνε κι όλας! Ουαί υμίν...

...Black man, trapped again. 

Holds his chain in his hand.
Brother killing brother for the profit of another,
Game point, nobody wins...

Από τους πιο "μεγάλους" δίσκους, όχι μόνο του συγκροτήματος, αλλά και του σύγχρονου metal, συνολικά...

Το τραγούδι της ημέρας ...21/10/2012

Με το σημερινό τραγούδι εγκαινιάζουμε μια "τριλογία", αφιερωμένη στον άνθρωπο της σύγχρονης πραγματικότητας που βιώνουμε, τις ανθρώπινες στάσεις-επιλογές, στην εποχή της κρίσης, της εξαθλίωσης, του πολέμου - κοινωνικού κι όχι μόνο. Και τα τρία τραγούδια, το σημερινό και τα δυο επόμενα που θα ακολουθήσουν, δε χρειάζονται ούτε εισαγωγές, ούτε προλόγους, ούτε σχόλια. Μιλούν από μόνα τους...

Ξεκινάμε με τον αθάνατο Ronnie James Dio που, από το "παρεξηγημένο" (αλλά πάρα πολύ καλό κατά τη γνώμη μας) Lock Up the Wolves του 1990, τραγουδάει για κάποιον αφελή που πιστεύει ακόμα ότι αυτός μόνος μπορεί να καταφέρει τα πάντα και η σκληρή ζωή τον "τιμωρεί" σκληρά. Αφιερωμένο, σε εκείνους τους (καλοπροαίρετους) που ακόμα πιστεύουν ότι υπάρχουν ατομικές λύσεις, αλλά και σε εκείνους τους (επίσης καλοπροαίρετους) που πιστεύουν σε αυτόκλητους "σωτήρες", οι οποίοι υπόσχονται από το πουθενά "λαγούς απ' τα καπέλα". Dio, λοιπόν και... Walk on Water!

...Too many nights without a day
For the sake of being clever
He almost lost his way
He always thought that he could fly
Till he was shot down from the sky...

Πόσο αληθινοί στίχοι...

Το τραγούδι της ημέρας ...20/10/2012

Αν επιλέγαμε να σας δείξουμε μόνο τον τίτλο του σημερινού τραγουδιού της ημέρας και σας ζητούσαμε να μας πείτε το συγκρότημα και το δίσκο από το οποίο προέρχεται, είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι η μεγάλη πλειοψηφία θα την "πάταγε" άσχημα. Και μάλλον δικαιολογημένα, μιας και το εν λόγω τραγούδι έχει γίνει πασίγνωστο μεν, αλλά... από άλλους! Κι έτσι, οι περισσότεροι θα μας απαντούσατε ότι το συγκρότημα είναι οι Judas Priest και ο δίσκος είναι το θρυλικό Hell Bent for Leather. Χα! Κι όμως, κύριοι, το εν λόγω άσμα ΔΕΝ είναι των Priest, αλλά των - όχι λιγότερο θρυλικών - Fleetwood Mac!

Από το ομώνυμο single του 1970, αγαπητοί φίλοι του σταθμού, ακούμε τους Fleetwood Mac στην τελευταία εμφάνιση του χαρισματικού (αλλά και αυτοκαταστροφικού) Peter Green με τη μπάντα, στο πασίγνωστο The Green Manalishi (With the two-Prong Crown). Γραμμένο στη διάρκεια ενός ναρκο-εφιάλτη, όπως παραδέχθηκε ο ίδιος ο Green αργότερα, αντανακλά τις διαταραγμένες σχέσεις του δημιουργού του με το περιβάλλον του και ειδικότερα τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, την οποία άλλωστε εγκατέλειψε μετά από λίγους μήνες. Αυτά, όμως, είναι ιστορία - το τραγούδι καθαυτό είναι κομματάρα και θα το νιώσετε ευθύς εξαρχής, από την πρώτη νότα και την ατμόσφαιρα που δημιουργεί. Αυθεντικός ήχος των 70'ς, από μια πραγματικά μεγάλη μπάντα και τη μουσική ιδιοφυία του Peter Green! Απολαύστε το!

Το τραγούδι της ημέρας ...19/10/2012

Είναι πια γνωστό ότι η στήλη δεν πιστεύει διόλου στο διαχωρισμό ανάμεσα στα "γνωστά" και στα "άγνωστα" συγκροτήματα, ούτε - πολύ περισσότερο, ταυτίζει την εμπορικότητα και την αναγνωρισιμότητα με την ποιότητα. Γι αυτό και κατά καιρούς οι επιλογές μας, κάθε άλλο παρά "αναγνωρίσιμες" μπορεί να θεωρηθούν μεν, όμως παράπονα για την ποιότητά τους δεν έχουμε λάβει! Φυσικά, αυτό είναι μια επιβράβευση για εμάς και θέλουμε, επί τη ευκαιρία, να ευχαριστήσουμε τους (αρκετούς) φίλους που βοηθούν εδώ και τόσον καιρό στην προώθηση αυτού εδώ του μουσικού (κι όχι μόνο) εγχειρήματος. Εννοείται, θα συνεχίσουμε ακάθεκτοι!

Συνεχίζοντας τις παραπάνω σκέψεις, η σημερινή επιλογή ανήκει ακριβώς σε ένα από αυτά τα "άγνωστα", σχετικά, γκρουπ, βγαλμένα μέσα από τις μουσικές "στάχτες" της χρυσής, όπως αποδείχθηκε, για το hard rock και το metal, δεκαετίας του '80. Ενός γκρουπ που θα μπορούσε - γιατί άραγε δεν το κατόρθωσε; είναι απορίας άξιον... - να είναι σήμερα ένα "όνομα" εφάμιλλο με εκείνα συγκροτημάτων όπως οι Queensryche ή οι Crimson Glory. Ο λόγος γίνεται για τους Hair Apparent, τη μπάντα από το Seattle της πολιτείας Washington των ΗΠΑ, που "έγραψε" τη (σύντομη) μουσική της ιστορία στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980. Αν και ιδρύθηκε το 1983, εν τούτοις δεν κυκλοφόρησε κάποια δουλειά πριν από το 1984 (δύο demos), ενώ ο πρώτος full length δίσκος κυκλοφόρησε το 1986 και ο δεύτερος (και τελευταίος) το 1989. Ενδιάμεσα είχαν κυκλοφορήσει δυο ακόμα demos, ενώ η τελευταία δισκογραφική εμφάνιση της μπάντας έγινε το 1999 με το compilation album Triad. Πρόσφατα, σχετικά, είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε και στη χώρα μας σε μια εμφάνιση στο "Κύτταρο", στις 12 Γενάρη, που (μας) άφησε πολύ καλές εντυπώσεις, ενώ είχε προηγηθεί και μια ακόμη το 2006. Μακάρι να έχουμε περισσότερα από το συγκρότημα αυτό, γιατί πραγματικά ΑΞΙΖΕ καλύτερης τύχης και θα το καταλάβετε ακούγοντας το τραγούδι...

Από τον πρώτο δίσκο, λοιπόν, το άπαιχτο Graceful Inheritance (1986, Black Dragon Records), θα ακούσουμε το Tear Down the Walls. Απολαύστε το!