Οι Kreator μάγεψαν το ελληνικό κοινό...

Όχι ότι δεν το περιμένατε, αλλά οι αλήθειες πρέπει να λέγονται! Ο MUSIC FOR REBELS WEB RADIO έχει μάτια κι αυτιά παντού κι αυτό το αποδεικνύει και σήμερα με μια ακόμη κριτική συναυλίας, πάντα κοντά στα σημαντικά γεγονότα της ροκ και της μέταλ σκηνής, στη χώρα μας και διεθνώς. Σειρά έχει αυτή τη φορά η πολύ πρόσφατη συναυλία τωνKreator, Morbid Angel, Nile και Fueled By Fire που έγινε στο Fuzz, στις 16 του μήνα. Ο πολύ καλός φίλος τόσο προσωπικός, όσο και του σταθμού, Angus7 PL παραβρέθηκε στο event (όχι που θα το έχανε!!!) και είχε την καλοσύνη να γράψει και να μας στείλει το κείμενο που ακολουθεί, το οποίο με πολλή χαρά το δημοσιεύουμε σήμερα. Φιλαράκι, ευχαριστούμε και σε καλωσορίζουμε - και υπό αυτή σου την "ιδιότητα" - στην μεγάλη παρέα του MUSIC FOR REBELS WEB RADIO! Cheers, mate!!!

Kreator, Morbid Angel , Nile, Fueled By Fire

Fuzz Club,  Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Στην Ελλάδα της κρίσης και της άσχημης οικονομικής κατάστασης, ο κόσμος πλέον δεν έχει την δυνατότητα να διαθέσει λεφτά για συναυλίες όπως παλαιότερα. Ήταν λοιπόν πολύ ευχάριστο που σε αυτή την συναυλία έγινε sold out και το μαγαζί ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Άλλωστε προσφερόταν η δυνατότητα να δείς ένα πολύ δυνατό πακέτο, τους βασιλιάδες του thrash metal Kreator, δυο από τα μεγαλύτερα ονόματα του death metal τους Morbid Angel και τους Nile καθώς και ένα νεότερο όνομα στο χώρο του thrash τους Καλιφορνέζους Fueled By Fire.

Αρχικά υπήρξε απογοήτευση στο κοινό λόγω της μεγάλης καθυστέρησης. Οι πόρτες ήταν προγραμματισμένο να ανοίξουν στις 18.00, αλλά τελικά άνοιξαν στις 21.00. Ο λόγος από ότι άκουσα ήταν πως άργησε το καράβι που έφερε τα συγκροτήματα από το Μπάρι στην Πάτρα και συνάντησαν και κίνηση στον ερχομό τους προς Αθήνα. Δεν ξέρω κατά πόσο ευθύνεται ο διοργανωτής για όλο αυτό, αλλά η αλήθεια είναι οτι τρόμαξα σκεπτόμενος ότι μπορεί οι μπάντες να έπαιζαν με κουτσουρεμένο setlist και να μην υπήρχε χρόνος για σωστό soundcheck. Ευτυχώς το ρητό "η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται" δεν ίσχυσε και από την στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες όλα πήγαν κατ’ ευχήν.

Αποφασίστηκε να βγουν πρώτοι οι Nile και οι Fueled By Fire θα έπαιζαν μετά τους Kreator. Ακριβώς στις 21.00 λοιπόν οι Nile ξεκίνησαν με τον κόσμο να εισέρχεται ακόμα στον χώρο. Παρακολούθησα τα 3/4 της εμφάνισής τους και παρότι δεν είμαι εξοικειωμένος με το υλικό τους, μου τράβηξαν το ενδιαφέρον. Πραγματοποίησαν πολύ καλή εμφάνιση με δεμένο παίξιμο και μου άρεσαν πολύ οι ανατολίτικες κλίμακες στα κομμάτια τους. Τρομερός ντράμερ ο Κόλλιας, έπαιξε κάποια εξωπραγματικά θέματα. Θετικές οι εντυπώσεις γενικά.

Σειρά πήραν οι Morbid Angel οι οποίοι έχουν την φήμη ότι είναι πολύ δυνατοί στα live τους και δεν διέψευσαν τις προσδοκίες του κοινού. Ο ήχος ήταν πάρα πολύ καλός και τα δύσκολα και πολύ τεχνικά κομμάτια τους ακούγονταν όπως έπρεπε με την αρμόζουσα βαλτώδη ατμόσφαιρα να κυριαρχεί.  Με ένα πολύ καλό  setlist βασισμένο κατά κύριο λόγο στα 4 πρώτα ιστορικά και θεμελιώδη για τον χώρο του death metal άλμπουμ τους, δεν άφησαν κανέναν δυσαρεστημένο. Εκπλήξεις τα Pain Divine και Dawn Of The Angry (μεγάλο κομμάτι, αλλά πόσο άθλιοι και αφελείς στίχοι…). Ο Tim Yeung ηταν ανώτερος των προσδοκιών αποδίδοντας εξαιρετικά τα υπερβολικά απαιτητικά μέρη στα ντραμς, ο Destructor επίσης καλός και ο αρχηγός Trey Azagthoth ζωγράφιζε απομονωμένος στην γωνιά του. Ηταν απόλαυση να βλέπεις τα δάκτυλα του αριστερού του χεριού να χορεύουν πάνω στην ταστιέρα. Ο David Vincent παρότι αμφιλεγόμενος σαν προσωπικότητα, είχε φοβερή φωνή και ηταν επιβλητικός πάνω στην σκηνή. Ναι ίσως να πόζαρε λίγο παραπάνω από όσο θα περίμενε κανείς από τραγουδιστή death metal μπάντας, αλλά σίγουρα μιλάμε για έναν από τους πιο ιδιαίτερους frontmen στο death metal.

Και ήρθε η μεγάλη ώρα των Kreator. Πριν εμφανιστούν ακουγόταν απο τα ηχεία το Personal Jesus του Johnny Cash και σε μια λευκή κουρτίνα έπαιζε ενα βίντεο που έδειχνε τα εξώφυλλα των δίσκων τους, φωτογραφίες από κάθε περίοδο της μπάντας, αποσπάσματα από video clip και ήταν ό,τι καλύτερο για να κάνει την ανυπομονησία ακόμα μεγαλύτερη. Στην συνέχεια μπαίνει το intro Mars Mantra και στα καπάκια βγαίνει η μπάντα παίζοντας το Phantom Antichrist. Καθώς πέφτει η κουρτίνα αποκαλύπτονται τα πανέμορφα σκηνικά με το artwork του τελευταίου τους δίσκου να ζωντανεύει πάνω στην σκηνή. Και από εκεί και πέρα δεν υπήρχε γυρισμός. Οι κομματάρες διαδέχονταν η μία την άλλη και λόγω και του περιορισμένου σχετικά χρόνου δεν σε άφηναν να πάρεις ανάσα. Το setlist ήταν φοβερό καλύπτοντας μεγάλο μέρος της δισκογραφίας τους και δίνοντας βάση στο Phantom Antichrist από το οποίο έπαιξαν 5 κομμάτια και την εισαγωγή. Θεωρώ ότι ήταν φτιαγμένο έτσι ώστε να ικανοποιεί και τους νεότερους και τους παλαιότερους φαν. Η απόδοσή τους ήταν για 10 με τόνο, ο ήχος άψογος και βοηθούσε να αναδειχτούν τα τραγούδια σε όλο τους το μεγαλείο. Ο Ventor παραμένει μεγάλος ντράμερ-κατεδαφιστής, ο Giesler ηταν σταθερότατος και με κέφια συμπηρώνοντας ιδανικά το rhythm section, ο Sami Yli-Sirniο απέδωσε τα σόλο όπως τους άξιζε και ήταν γενικά σε καλή μέρα και ο Mille απέδειξε ότι είναι ο καλύτερος frontman στο thrash metal. Ορεξάτος, γεμάτος ενέργεια, έδειχνε οτι γούσταρε και ο ίδιος που βρισκόταν εκεί μαζί μας. Όπως είπε και ο ίδιος άλλωστε κάθε φορά που επισκέπτονται την Ελλάδα νιώθει σαν να είναι στο σπίτι του. Και κάποιος θα πει ότι αυτά είναι κλισέ, αλλά οι Kreator είχαν γυρίσει το video clip του Betrayer το 1989 στην Ακρόπολη και εν έτη 2012 ο Mille έγραψε στίχους για τις εξεγέρσεις στην χώρα μας λόγω της κρίσης και μάλιστα έχει αναφερθεί στο θέμα σε συνεντεύξεις του. Οπότε μιλάμε για έναν καλλιτέχνη που εκτιμά την χώρα μας και τον πολιτισμό της και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα και δεν προσπαθεί απλά να κερδίσει οπαδούς από μια συναυλία. Το υπέροχο Civilization Collapse προλόγισε και στην συναυλία λέγοντας πως «εσείς θα μπορέσετε να καταλάβετε τους στίχους, με τις εξεγέρσεις στην χώρα σας». Γενικά είναι απόλαυση να βλέπεις αυτόν τον άνθρωπο να κάνει με τέτοιο πάθος αυτό που αγαπάει και να τραγουδάει με συναίσθημα και ένταση τους κοινωνικοπολιτικούς στίχους του. Ο κόσμος ήταν εξαιρετικός, επικρατούσε ένας χαμός και με εν κατακλείδι οι Kreator απέδειξαν οτι είναι οι αδιαμφισβήτητοι κυρίαρχοι του thrash metal. Άξιοι, ήδη αδημονώ για την επόμενη φορά. Ισοπεδωτικοί...

Στην συνέχεια έπαιξαν οι Fueled By Fire αν και λόγω της περασμένης ώρας, της ταλαιπωρίας του κόσμου και του μακελειού που προηγήθηκε λίγος κόσμος έμεινε για να τους παρακολουθήσει.

Ήταν πάντως μια μαγική βραδιά παρά την κακή αρχή και ο κόσμος έφυγε ευχαριστημένος και γεμάτος με αναμνήσεις που θα είναι σύντροφοι για μια ζωή και θα δίνουν δύναμη στις δύσκολες εποχές που ζούμε.

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ...

Σε ελάχιστη ένδειξη σεβασμού και μνήμης στη σημερινή ημέρα, την ημέρα που ο λαός και η νεολαία ύψωσαν το ανάστημά τους στην τυραννία των ένστολων υπαλλήλων των ντόπιων αφεντικών και των υπερατλαντικών τους καθοδηγητών, αναδημοσιεύουμε το κείμενο του Ν. Μπογιόπουλου, από το σημερινό φύλλο της εφημερίδας "Ριζοσπάστης":

"Το Πολυτεχνείο και η 17η του Νοέμβρη, για τους περισσότερους, για τις γενιές τις παλιότερες αλλά και τις δικές μας, που δεν έζησαν το «γύψο», είναι το ορόσημο. Εκείνο το βράδυ, εκείνες τις τρεις μέρες, εκείνες τις στιγμές, ο πρωτοκαπετάνιος Αρης και ο Κολοκοτρώνης μαζί, ο ΕΛΑΣίτης και ο μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, χέρι χέρι με τον κλέφτη και τον αρματολό, παρέδωσαν τη σκυτάλη των ανεκπλήρωτων ονείρων, των αδικαίωτων οραμάτων, των ματοβαμμένων αγώνων σε κείνους, που συνέχισαν να κρατάνε τις σημαίες ψηλά.

Το Πολυτεχνείο έγινε η ελπίδα και ο όρκος, ο πόθος και η υπόσχεση: Σ' αυτόν τον τόπο, κόντρα στα εμπόδια, ενάντια στους αμερικανοτσολιάδες της «νέας τάξης», στους «ευρωπαϊσμένους» και τους νεοναζί επιγόνους των γερμανοτσολιάδων, ό,τι κι αν κάνουν όλες οι εκφάνσεις των υποτακτικών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τελικά, σ' αυτόν τον τόπο «θα κάνει ξαστεριά»!

Το Πολυτεχνείο, αδικαίωτο και ζωντανό, σε πείσμα όσων το ξεπούλησαν και επιχείρησαν να το διασύρουν μέσα από το δικό τους διασυρμό, σε πείσμα όσων πέρασαν από το «εδώ Πολυτεχνείο» στο... «εδώ Πεντάγωνο - εδώ Βρυξέλλες - εδώ ΔΝΤ», μια μόνιμη Ερινύα για όσους πέρασαν από την όχθη των «ελεύθερων πολιορκημένων Ελλήνων» στην αντίπερα όχθη των πολιορκητών και των «ελεύθερων σκοπευτών», θα συνεχίζει να ενσαρκώνει τις μνήμες του μέλλοντός μας.

Για μια Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας, πραγματικά δημοκρατική και πραγματικά ανεξάρτητη, με ψωμί για τα παιδιά της, με μόρφωση για τα παιδιά της, με εθνική ανεξαρτησία και λευτεριά για το λαό της."

Εμείς δεν έχουμε παρά να "προσθέσουμε" το μουσικό "ένδυμα" σε αυτό το ελάχιστο αφιέρωμα. Τρία τραγούδια-σύμβολα μιας εποχής: (α) ο "Δρόμος" σε στίχους Κωστούλας Μητροπούλου, μουσική του Μάνου Λοίζου που τόσο μας λείπει σήμερα και πρώτη (και άγνωστη σχετικά) εκτέλεση (σε "νεοκυματικό" στυλ) από τη Σούλα Μπιρμπίλη, (β) το "Σφαγείο", σε στίχους και μουσική Μίκη Θεοδωράκη και εκτέλεση Αντώνη Καλογιάννη, από τη συναυλία που διοργανώθηκε τον Ιούλιο του 1974 στο Στάδιο Καραϊσκάκη (το βίντεο είναι απόσπασμα από ντοκιμαντέρ του Νίκου Κούνδουρου για την αντίσταση του λαού στη χούντα) και (γ) το καταπληκτικό απόσπασμα από το "Μεγάλο μας Τσίρκο", την παράσταση σε στίχους Ιάκωβου Καμπανέλλη και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου. Ερμηνεύουν οι αξέχαστες φωνές της Τζένης Καρέζη και του Νίκου Ξυλούρη.

Το τραγούδι της ημέρας ...9/11/2012

Και το σημερινό τραγούδι έχει αναφορά στο ιστορικό περιεχόμενο της ημέρας. Η ιδέα μας ήρθε στο νου όταν είδαμε την εικόνα (επικοινωνιακής κατανάλωσης, βεβαίως) των βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης έξω από το κτίριο της Βουλής προχθές την Τετάρτη να τραγουδάνε (σύμπτωση; την ώρα των δελτίων ειδήσεων...) το "πότε θα κάνει ξαστεριά" και μας "καρφώθηκε" στο μυαλό η επιθυμία να "αποκαταστήσουμε" την ιστορία αυτού του χιλιοταλαιπωρημένου τραγουδιού και η ευκαιρία να το κάνουμε αυτό δεν άργησε: σαν σήμερα, στις 9 Νοέμβρη του 1866, ένας από τους τελευταίους επιζώντες από τους Κρήτες επαναστάτες που υπερασπίζονταν τη Μονή Αρκαδίου από την επίθεση των Τούρκων, Κωνσταντίνος Γιαμπουδάκης από το Άδελε του Ρεθύμνου, περνούσε στην ιστορία βαζοντας φωτιά στην πυριτιδαποθήκη της μονής, καταστρέφοντάς την και προκαλώντας σημαντικές απώλειες στον τουρκικό στρατό. Είχαν προηγηθεί 2 ημέρες σκληρών μαχών γύρω και μέσα στη μονή, που οδήγησαν στο θάνατο του ηγουμένου της Γαβριήλ και πολλών από τους υπερασπιστές της. Οι τελευταίοι επιζώντες μετά την ανατίναξη, με επικεφαλής τον εθελοντή ανθυπολοχαγό του ελληνικού στρατού Ιωάννη Δημακόπουλο από τη Γορτυνία, παραδόθηκαν λίγο αργότερα με εγγυήσεις για την ασφάλειά τους, ωστόσο αποκεφαλίστηκαν την επομένη μέρα. Στο διήμερο της πολιορκίας της μονής, έχασαν τη ζωή τους 864 Κρητικοί (οι περισσότεροι γυναικόπαιδα) και πάνω από 1500 Τούρκοι στρατιώτες. Άλλοι 114 πιάστηκαν αιχμάλωτοι (με την τύχη που αναφέρθηκε), ενώ ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού κατάφεραν να διαφύγουν. 

Η μάχη του Αρκαδίου υπήρξε από τις πιο σημαντικές στιγμές της Κρητικής επανάστασης του 1866 και είχε σημαντικό διεθνή αντίκτυπο. Παρά το γεγονός ότι η επανάσταση, στρατιωτικά ηττήθηκε (μέχρι το 1869 είχε σχεδόν φυλλοροήσει), συγκέντρωσε την υποστήριξη σημαντικών διεθνών παραγόντων, όπως το κίνημα των Γαριβαλδινών στην Ιταλία, μερίδα της δημοκρατικής αστικής τάξης στη Γαλλία (με δηλώσεις όπως του διάσημου συγγραφέα Βίκτωρα Ουγκώ). Σε συνδυασμό με την υποστήριξη της Ρωσίας (η οποία μυστικά στήριξε το κίνημα μέσω των προξένων της στο νησί, παρά την αδιαφορία της Αγγλίας και της Γαλλίας και την επαίσχυντη "ουδετερότητα" που διακήρυξε η ελληνική κυβέρνηση), το Κρητικό ζήτημα δεν έφυγε έκτοτε ποτέ από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Η Πύλη αναγκάστηκε να παραχωρήσει ένα καθεστώς πλατιάς αυτονομίας στο νησί το 1896, το οποίο μετατράπηκε σε "διεθνές προτεκτοράτο" (τι μας θυμίζει;;;). Ακολούθησαν νέες σφαγές εκατέρωθεν, μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων για να αποχωρήσουν τελικά οι δεύτεροι από την Κρήτη το 1898 και να διοριστεί Ύπατος Αρμοστής της "Κρητικής Πολιτείας" ο πρίγκηπας Γεώργιος Γλύξμπουργκ, γιός του βασιλιά Γεωργίου του Α' της Ελλάδας. Το 1905, ξέσπασε ο δεύτερος "γύρος" της Κρητικής επανάστασης (το γνωστό κίνημα του Θερίσου), με αίτημα την κατάργηση της αρμοστείας και την ένωση με την Ελλάδα για να οδηγηθεί, τελικά, το 1913 (συνθήκη του Λονδίνου) το Κρητικό ζήτημα στην λύση του με την τυπική αναγνώριση της Ένωσης.

Αυτά με την ιστορία... Σειρά έχει η μουσική, τώρα. Με ένα ριζίτικο τραγούδι, παραδοσιακό, αφιερωμένο στην ανατίναξη της μονής, σε εκτέλεση της χορωδίας Παύλου Βλαστού και χοράρχη τον Αντώνη Μιχελουδάκη.

Το τραγούδι της ημέρας ...8/11/2012

Καθυστερημένοι και καταϊδρωμένοι, τρέχοντας (και δε φτάνοντας), καταφέρνουμε να βάλουμε και σήμερα τραγούδι της ημέρας. Κι όχι ό,τι κι ό,τι, έτσι; Δε χρειάζονται και πολλά σχόλια, βεβαίως, μιας και το γκρουπ είναι απλά... τεράστιο και τα λόγια είναι περιττά...

Από τον καταπληκτικό (κατά την ταπεινή γνώμη μας άνετα στο top-3 του συγκροτήματος) δίσκο των Judas Priest, Defenders of the Faith (1984, Columbia), σημερινό τραγούδι της ημέρας είναι το πασίγνωστο Love Bites. Αφιερωμένο σε όσους μας "σώζουν" διαρκώς τα 2,5 τελευταία χρόνια. Όχι τόση αγάπη ρε παιδιά, φτάνει πια!

ΕΜΠΡΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ...

...της πείνας σκλάβοι, εμπρός! εμπρός!
Το δίκιο, απ'τον κρατήρα βγαίνει
σα βροντή, σαν κεραυνός!

Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια,
τώρα εμείς, οι ταπεινοί της γης
που ζούσαμε στην καταφρόνια,
θα γίνουμε το παν, ΕΜΕΙΣ!

Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες 
με πλάνα λόγια μας γελούν
της γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες
μοναχοί τους θα σωθούν!

Για να σπάσουνε τα δεσμά μας, 
για να πάψει πια η σκλαβιά,
να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας
και της ψυχής μας τη φωτιά!

Σήμερα είναι μια ξεχωριστή μέρα για έναν σταθμό με "επαναστατική διάθεση". Στην ιστορία των κοινωνικών κινημάτων, των εξεγέρσεων, της διαρκούς προσπάθειας της ανθρωπότητας να αποτινάξει τα δεσμά της - κάθε μορφής - σκλαβιάς, η σημερινή μέρα είναι γραμμένη με ανεξίτηλο μελάνι και θα ζει στους αιώνες. Σαν σήμερα, τα ξημερώματα της 7ης Νοέμβρη του 1917 (25 Οκτώβρη, με το παλιό ημερολόγιο), το θωρηκτό του ρωσικού ναυτικού "Αβρόρα" (δηλαδή "Αυγή", στα ελληνικά), ενεργώντας σύμφωνα με την εντολή της "Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής του Σοβιέτ (σημ.: συμβούλιου) των Εργατών, Αγροτών και Στρατιωτών της Πετρούπολης" έστρεψε τα κανόνια του προς τα Χειμερινά Ανάκτορα του Τσάρου Νικόλαου Β', το σύμβολο της απολυταρχίας και της τυραννίας εκατομμυρίων δυστυχισμένων και καταπιεσμένων ανθρώπων, όχι μόνο της τσαρικής Ρωσίας, αλλά ολόκληρου του συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, δίνοντας έτσι το σύνθημα για την έναρξη της πιο συγκλονιστικής κοινωνικής αλλαγής που γνώρισε η ανθρωπότητα: της ρωσικής, "οκτωβριανής" (όπως καθιερώθηκε να λέγεται) επανάστασης. Ελάχιστος φόρος τιμής σ'αυτή την τεράστια στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας, είναι τα αποσπάσματα από το άρθρο του κομμουνιστή δημοσιογράφου Ν. Μπογιόπουλου, ακριβώς για το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός:

"Η επέτειος της Οχτωβριανής Επανάστασης του 1917 σε πείσμα των πισωγυρισμάτων της Ιστορίας ανακαλεί στο προσκήνιο - 95 χρόνια μετά - τη βασική αλήθεια της πάλης των τάξεων:

Ότι η κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης, οι εργάτες και οι σύμμαχοί τους έχουν τη δυνατότητα να μετατραπούν από τη σιωπηλή πλειοψηφία των καταπιεσμένων στην πλειοψηφία των εξουσιαστών.
Όμως η δική τους εξουσία θα οικοδομηθεί στο έδαφος μιας θεμελιώδους διαφοράς σε σχέση με κάθε προϋπάρχουσα εξουσία καθώς αυτή, η νέα, η εργατική εξουσία, δεν έχει καμία ομοιότητα με όσες γνώρισε ως τα τώρα η ανθρωπότητα.
Η διαφορά είναι ότι οι εργάτες και οι σύμμαχοί τους θα κρατήσουν τη δική τους εξουσία μόνο για όσο χρόνο χρειαστεί, ώστε να καταργηθεί κάθε εξουσία και κάθε εκμετάλλευση!

Ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος. Είναι, όμως, ο μόνος «ρεαλιστικός», ο μόνος αποτελεσματικός, ο μόνος υπαρκτός και περπατημένος δρόμος που οδηγεί τον άνθρωπο του μόχθου από το «βασίλειο» της εκμετάλλευσης στο «βασίλειο» της ελευθερίας, της αλληλεγγύης και της προκοπής. Σήμερα, παρά ποτέ, η Οχτωβριανή Επανάσταση είναι το σύμβολο ενός κόσμου που το μέλλον του δεν μπορεί, και δεν πρέπει, να συνθλιβεί από τη βαρβαρότητα των σφετεριστών των κόπων και των ονείρων των δισεκατομμυρίων ανθρώπων της δουλειάς. Η Επανάσταση του 1917 αποτελεί άσβεστο φάρο. Η έφοδος των Μπολσεβίκων στα Χειμερινά Ανάκτορα, το άνοιγμα της αυλαίας ενός «άλλου» κόσμου, παραμένει το ορόσημο για το πέρασμα της οικουμένης από την προϊστορία της δουλείας στην πραγματική Ιστορία. Την Ιστορία της ισότητας, της ανύψωσης όλων προς τα πάνω, της παροχής στον καθένα ό,τι του ανήκει, με βάση την προσφορά του και τις ανάγκες του, για έναν κόσμο όπου «η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».

Η συγγραφή της Ιστορίας δεν ανήκει στους εκμεταλλευτές, αλλά στους δημιουργούς του κοινωνικού πλούτου. [...] Ο Οχτώβρης απέδειξε ότι οι λαοί, εφόσον το αποφασίσουν, διαθέτουν το θεωρητικό και πολιτικό «όπλο» για την κατάκτηση της «ουτοπίας»!

Όσο κι αν οι «νικητές» καμώνονται ότι ξεμπέρδεψαν με το «φάντασμα του κομμουνισμού», ξέρουν ότι τον Οχτώβρη του 1917, ο Λένιν και το κόμμα του άφησαν μια αναλλοίωτη στο χρόνο παρακαταθήκη: Οι παραγωγοί του πλούτου, οργανωμένοι στο κόμμα τους, σε ένα κόμμα νέου τύπου, μπορούν να χτίσουν μια «άλλη» κοινωνία.

Δυστυχώς για την ανθρωπότητα, έπρεπε να συμβούν οι «αναποδιές» της Ιστορίας για να πιστοποιηθεί - και μέσα από την ανατροπή του - το μεγαλείο του βήματος που έγινε το 1917. Μια ανατροπή που συνοδεύεται από την ανελέητη επίθεση των καπιταλιστών εναντίον κάθε πλευράς της ζωής όλων των λαών της υφηλίου. Αυτή η ανατροπή, που

από τους δημίους και κάθε λογής «φίλους του λαού» βαφτίστηκε «ελευθερία»,
δεν υπάρχει πια σημείο του πλανήτη που να μην έχει καταστεί συνώνυμη της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας, της οικονομικής εξαθλίωσης, της πιο στυγνής καταπίεσης, της αδυσώπητης εκμετάλλευσης, της πείνας, της ανεργίας, της ανελέητης για τους λαούς καπιταλιστικής κρίσης. [...]"

Ο δρόμος που χάραξαν οι εργάτες και οι αγρότες της Ρωσίας το Νοέμβρη του 1917, σήμερα παραμένει πιο επίκαιρος από ποτέ. Παρά τον κλονισμό που επέφερε στις συνειδήσεις των ανθρώπων της δουλειάς η ήττα του 1991, οι μέρες που ζούμε σηματοδοτούν αναμφίβολα το "ναυάγιο του υπαρκτού καπιταλισμού". Και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, το σάπιο σκάφος της παλιάς κοινωνίας που βυθίζεται στις αβύσσους της ιστορίας, απειλεί να πάρει μαζί του και τα θύματά του, τους εργάτες και τους φτωχούς ανθρώπους αυτού του κόσμου. Αυτών έργο είναι - και κανενός "σωτήρα" - η σωτηρία τους, όπως και του κόσμου ολόκληρου, από τη βαρβαρότητα στην οποία τον σπρώχνει η σήψη του συστήματος της εκμετάλλευσης. Ο αγώνας αυτός συνεχίζεται μέχρι την τελική νίκη του κόσμου της δουλειάς, για να είναι ο 21ος αιώνας, ο αιώνας που θα διαγράψει από το ανθρώπινο λεξιλόγιο λέξεις όπως: εκμετάλλευση, ανεργία, φτώχεια, καταπίεση, πόλεμος...

ΥΓ. Στο μικρό μας αφιέρωμα, μουσική και λογοτεχνική "επένδυση" προσέφεραν τρία πολύ όμορφα επαναστατικά τραγούδια: (α) το μελοποιημένο απόσπασμα από το πολύ γνωστό ποίημα του Vladimir Mayakovsky "Με όλη μου τη φωνή", σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου από το δίσκο "Καντάτα στη Μακρόνησο του Γιάννη Ρίτσου/Σπουδή σε ποιήματα Βλαδίμηρου Μαγιακόβσκη" (1976, Lyra) και ερμηνεία συγκλονιστική από την αξέχαστη Μαρία Δημητριάδη, (β) το γερμανικό επαναστατικό, αντιφασιστικό τραγούδι του Erich Wienert με τίτλο "Der Heimliche Aufmarsch" ("η κρυφή επίθεση"), σε μουσική Hans Eisler και εκτέλεση Ernst Busch και, (γ) φυσικά, η "Διεθνής" το πασίγνωστο εργατικό επαναστατικό τραγούδι-σύμβολο του αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, γραμμένο το 1871 κατά τη διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας από τον εργάτη Eugene Pottier και μελοποιημένο από τον Pierre Degeyter το 1888, ένα χρόνο μετά το θάνατο του.

Το τραγούδι της ημέρας ...6/11/2012

Το σημερινό τραγούδι της ημέρας είναι αφιερωμένο - σε τι άλλο; - στη συζήτηση-παρωδία που διεξάγεται από χθες στη Βουλή για τα νέα μέτρα που σπρώχνουν ακόμα πιο βαθιά το λαό και τους εργαζόμενους στη χρεωκοπία και ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία στους μεγάλους εγχώριους και ξένους επιχειρηματικούς ομίλους. Σαν μια "αδελφότητα" ενωμένη πάνω στη βάση της ανάγκης για πιο πολλά κέρδη, οι μεγαλοκαρχαρίες - βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές - και το πολιτικό τους προσωπικό εξαπολύουν τη μια επίθεση μετά την άλλη στα δικαιώματα και στις όποιες κατακτήσεις των εργαζόμενων έχουν μείνει ακόμα (φυσικά κι αυτά κουτσουρεμένα από τις προηγούμενες "σωτηρίες" που μας έχουν επιφυλάξει). Για να μην ξαναλέμε κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια, η διέξοδος δεν υπάρχει πουθενά αλλού παρά μόνο στον ενωμένο, αποφασιστικό αγώνα που θα μετατρέψει κάθε χώρο εργασίας σε απόρθητο οχυρό, πάνω στα τείχη του οποίου θα συντρίβεται η εργοδοτική και κυβερνητική αντιλαϊκή μανία. Μόνο έτσι έχουμε ελπίδα να κρατήσουμε όρθια τη ζωή μας, να μείνει ζωντανή η πατρίδα μας. Τα λόγια των "πατέρων του έθνους" που καλούν σε "εθνική ομοψυχία για να περάσουν τα μέτρα", είναι κάλπικα: σε άλλη "πατρίδα" πιστεύουν αυτοί, σε άλλη ο λαός. Η "πατρίδα" του κέρδους, της εκμετάλλευσης τι κοινό μπορεί να έχει με την πατρίδα στην οποία υπέρτατος νόμος είναι η ικανοποίηση των αναγκών του εργαζόμενου ανθρώπου;

Για να χρωματίσουμε δυναμικά τα νοήματα της σημερινής ημέρας, διαλέξαμε, φυσικά και το κατάλληλο τραγούδι. Στην παρέα μας, λοιπόν, οι - πάντα αιχμηροί - Γερμανοί Running Wild σε μια από τις σχετικά πρόσφατες δουλειές του πολύ εκτεταμένου μουσικού τους "καταλόγου". Από το album The Brotherhood (2002, GUN/BMG Records), διαλέξαμε το ομότιτλο κομμάτι. Η "αδελφότητα" του κέρδους, λοιπόν, ενάντια στην αδελφότητα των απλών ανθρώπων της δουλειάς. Έχετε μήπως καμιά δυσκολία να κάνετε την επιλογή σας, με ποιόν θα ταχθείτε;;;