Δε θα περάσει ο φασισμός...

Σήμερα, πολλοί μιλάνε για την "εθνική" επέτειο. Σήμερα, τα αυτιά μου έχουν πονέσει από τα ξεφωνητά "όλοι μαζί οι Έλληνες μπορούνε", από εκείνους που μας έχουν βάλει το κεφάλι και το κορμί στην πρέσσα και τώρα πάνε να κάνουν το ίδιο με το μυαλό μας. Βλέπετε, είναι βολικό να "κρύβεις" μια πολιτική που εξαθλιώνει το λαό, τον ταπεινώνει και διαλύει τη χώρα, πίσω από κηρύγματα γιαλαντζί, ληγμένης (όπως και τα προϊόντα στα σούπερ-μάρκετ που στο εξής θα πωλούνται ελεύθερα...) εθνικοφροσύνης, βγαλμένης από τα αζήτητα και αραχνιασμένα σεντούκια των πιο σκοτεινών μετεμφυλιακών χρόνων...

"Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται", λένε. Κοντολογίς, βρήκανε αφορμή οι "νικητές" (έτσι νομίζουν, οι αφελείς...) να ξαναγράψουν την ιστορία. Να κάνουν το (κατά)μαυρο, τάχα λευκό και αμόλυντο. Να εμφανίσουν το φασίστα δικτάτορα και τσιράκι των άγγλων, του παλατιού και των μεγαλοβιομηχάνων, Μεταξά, σα δήθεν "πατριώτη". Να ξεχαστούν οι εξορίες, οι φυλακές, οι Ακροναυπλίες, ο ματωμένος Μάης του '36, ο διπλός πέλεκυς της ΕΟΝ και τόσα άλλα. ΟΧΙ! Κι αυτό εδώ είναι ένα άλλο ΟΧΙ, η πιο γνήσια, η πιο αυθεντική συνέχεια εκείνου, του μεγάλου, του λαϊκού ΟΧΙ στο φασισμό, που έκφρασή του ήταν το έπος του '40. Ένα ΟΧΙ που ήταν συγχρόνως ένα μεγάλο ΝΑΙ, στην εθνική ανεξαρτησία που την πετσόκοβαν όχι μόνο οι επιτιθέμενοι Ιταλοί φασίστες, αλλά και οι "σύμμαχοι" Άγγλοι με τους εγχώριους αστούς συνοδοιπόρους τους. Ένα ΝΑΙ σε μια άλλου είδους κοινωνική οργάνωση, σαν κι αυτή που λίγα χρόνια μετά είχε στηθεί στα βουνά της λεύτερης Ελλάδας. Μια οργάνωση που έδινε ψήφο για πρώτη φορά στις γυναίκες, στους νέους. Μια οργάνωση που έκανε πράξη την πιο γνήσια, άμεση και ΛΑΪΚΗ δημοκρατία που γνώρισε ποτέ αυτός ο τόπος. Δημοκρατία από το λαό, με το λαό και για το λαό κι όχι "δημοκρατία" με το λαό στον καναπέ, στο κρεβάτι του Προκρούστη, για τα συμφέροντα μιας χούφτας μεγαλοβιομήχανων, τραπεζιτών, εφοπλιστών. Και γι αυτό ακριβώς, ήταν μια οργάνωση που μισήθηκε τόσο ανοιχτά, ξεδιάντροπα, λυσσαλέα από το σάπιο καθεστώς τους. 

Δε φτάνει που οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και του αντιφασιστικού, εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα βαφτίστηκαν "συμμορίτες", "κατάσκοποι", "μιάσματα", ενώ οι Τσολάκογλου, οι Ράλληδες και οι Σούρληδες γερμανοτσολιάδες έγιναν οι "εθνικόφρονες". Πρέπει να ξεχαστεί, να σβηστεί από την ιστορική μνήμη όλο αυτό το έπος, ένα έπος που ξεκινά από τα αλβανικά βουνά το '40, περνά στους Κορυσχάδες και στις εκλογές που οργάνωσε το ΕΑΜ στις απελευθερωμένες περιοχές με τη συμμετοχή ενός εκατομμυρίου απλών ανθρώπων και φτάνει μέχρι τις αιματοβαμμένες κορυφές του Γράμμου, όπου οι ελπίδες ενός ολόκληρου λαού για λευτεριά, ανεξαρτησία, λαϊκή δημοκρατία "πνίγηκαν" στο αίμα με τη βοήθεια των αμερικάνικων βομβών "Ναπάλμ", από έναν "εθνικό στρατό" που ήταν τόσο "εθνικός" που αρχηγό του είχε - σημαδιακό - τον αμερικανό γκαουλάιτερ Βαν Φλητ...

Πολλοί, σήμερα, αναρωτιούνται: σαν τι να'ναι, άραγε αυτή η λαϊκή διακυβέρνηση, εξουσία, δημοκρατία, όπως θέλετε πείτε το. Άλλοι σκόπιμα, άλλοι από άγνοια, θυμούνται την ...αρχαία Αθήνα, όπου μια κοινωνική μειοψηφία "ελεύθερων" (κατ'όνομα) πολιτών, αγόταν και φερόταν από μια χούφτα δημαγωγούς ή αριστοκράτες ή και τα δύο, τριγυρισμένη από τριπλάσιους δούλους που δούλευαν και πέθαιναν, στο όνομα της "δημοκρατίας". Κάνουν οτιδήποτε, για να ξεχάσουμε ότι μόλις πριν εβδομήντα (κι όχι δυο χιλιάδες) χρόνια, ο λαός μας ΤΗΝ ΕΦΤΙΑΞΕ αυτή τη λαϊκή δημοκρατία - και τον βάλανε στο γύψο γι αυτό. Και σήμερα, που τα τύμπανα του πολέμου και του φασισμού ηχούν ξανά στη γειτονιά, αλλά και μέσα στη χώρα μας, με κάθε τρόπο προσπαθούν να εμφανίσουν το τέρας σα σωτήρα, το φίδι σαν άγγελο, να κρύψουν την αλήθεια και να σβήσουν τη μνήμη, πίσω από το παραβάν μιας κακότεχνα στημένης "εθνικής ενότητας", με την οποία οι καθημερινοί δολοφόνοι του λαού προσπαθούν να τον αποκοιμίσουν για να προσέλθει "εθελουσίως" στη νέα σφαγή που του ετοιμάζουν. Γι αυτό, ο αγώνας που άρχισε το '40 δεν τελείωσε ακόμα. Θα συνεχίζεται, όπως τότε, μέχρι να γίνει ο λαός αφέντης στον τόπο του και οι κάθε λογής δήμιοι να πεταχτούν στις πιο βαθιές "πηγάδες" της ιστορίας...

Μουσική "επένδυση" στο σημερινό μας κείμενο, τρία αξέχαστα, όσο και επίκαιρα τραγούδια: (α) το πέμπτο μέρος από το "Πνευματικό Εμβατήριο" σε ποίηση Άγγελου Σικελιανού, σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και (ζωντανή) εκτέλεση από την Ιωάννα Φόρτη, (β) το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου "Οι Γερόντοι", από τη συλλογή "Καντάτα στη Μακρόνησο", σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και εκτέλεση από τη συγκλονιστική φωνή της Μαρίας Δημητριάδη και (γ) το εμβληματικό "Ακορντεόν", σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη, μουσική του αξέχαστου Μάνου Λοϊζου, από το δίσκο "Τα Τραγούδια του Αγώνα" και εκτέλεση, εδώ, από το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, από τη "Συναυλία στο Νέο Φάληρο".

Το τραγούδι της ημέρας ...27/10/2012

Τελευταίο μέρος, σήμερα, του αφιερώματος στα τραγούδια (πάντα από το μουσικό χώρο της ροκ και μέταλ) με αναφορά στην επανάσταση και την εξέγερση. Με βάση την λογική "πορεία" των προηγούμενων μερών του αφιερώματος, σήμερα είναι η ώρα της κλιμάκωσης, με το κορυφαίο ίσως τραγούδι (μιλάμε για σχετικά γνωστές μπάντες με μια ορισμένη διάδοση και όχι για εντελώς underground σχήματα τοπικής εμβέλειας) που γράφτηκε πάνω σε αυτή την προβληματική. Μιλάμε βέβαια για τους Queensryche και το πασίγνωστο Revolution Calling, από το συγκλονιστικό δίσκο τους, Operation: Mindcrime (1988, EMI), έναν δίσκο που κατά την άποψή μας οπωσδήποτε συγκαταλέγεται ανάμεσα στους καλύτερους metal δίσκους όλων των εποχών.

Όσο για το τραγούδι, νομίζουμε τα πολλά λόγια περιττεύουν. Αρκεί να δει κανείς τη δραματοποιημένη ιστορία του album σε video, για να καταλάβει. Κοινωνικός στίχος που σημαδεύει τους ενόχους (έστω και με μια "περιφραστική" φρασεολογία - ο μεγάλος Μπρέχτ δε μιλούσε, άλλωστε, για την "εξυπνάδα" που πρέπει να έχει κανείς για να διαδώσει την αλήθεια;;;), καταπληκτική μελωδία και εκτέλεση. Ένα μουσικό αριστούργημα...

...I used to think that only America's way was right
but now the holy dollar rules everybody's life
gotta make a million, doesn't matter who dies
REVOLUTION CALLING!

Το τραγούδι της ημέρας ...26/10/2012

Στο τρίτο μέρος του αφιερώματος για τα τραγούδια με αναφορά στην εξέγερση ή στην επανάσταση, σειρά έχει να ασχοληθούμε με τις εξεγέρσεις που έχουν στόχο την εθνική απελευθέρωση από τον ξένο ζυγό. Σε όλη την έκταση της ιστορίας, τουλάχιστον των τελευταίων έξι-επτά αιώνων (για να μην πάμε ακόμα πιο πίσω), τα παραδείγματα είναι άφθονα. Το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση (όταν είναι αυθεντικό και όχι πρόσχημα που "επιδοτείται" από μεγάλες δυνάμεις ως πρόσχημα για επεμβάσεις, σαν κι αυτές που ζήσαμε τη δεκαετία του '90 στη γειτονιά μας) είναι, φυσικά, αυτονόητο και οι επαναστάσεις αυτές έχουν όλη μας τη συμπάθεια και αξίζουν όλη μας την υποστήριξη. Ειδικά όταν ανήκεις σε ένα έθνος που έχει το ίδιο κερδίσει την (τυπική, έστω) ανεξαρτησία του με αυτό τον τρόπο. Μοιάζει ειρωνικό να το υπενθυμίζει κανείς αυτό στη σημερινή συγκυρία, αλλά το νόημα παραμένει τόσο, μα τόσο επίκαιρο...

Για όλα τα παραπάνω, μιλάει το υπέροχο τραγούδι του Chris de Burgh (που γνωρίσαμε και στα ελληνικά από το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, αν και οι στίχοι ήταν παντελώς άσχετοι με τους αρχικούς) από το LP The Getaway (1982, A&M Records), το πασίγνωστο The Revolution trilogy. Για την ακρίβεια, πρόκειται για μια τριλογία τραγουδιών (The Revolution/Light a Fire/Liberty) που αποτελεί ένα ενιαίο κομμάτι, αφιερωμένο στην εξέγερση των Σκώτων ενάντια στον αγγλικό ζυγό, που έμεινε στην ιστορία ως The Jacobite Rising (The Fourty-Five), που έληξε με την αιματηρή συντριβή των Σκώτων στη μάχη του Culloden Moor, στις 16 Απρίλη του 1746. Παρά την "εξωτερική" μορφή του κινήματος αυτού, που είχε ως στόχο την επαναφορά στο θρόνο του Ηνωμένου Βασιλείου του (ρωμαιοκαθολικού) οίκου των Stewart και το αναμφισβήτητο γεγονός ότι μεγάλο μέρος της αντιπαράθεσης είχε να κάνει με αντιθέσεις στο εσωτερικό των κυρίαρχων τάξεων σε Αγγλία και Σκωτία, οι λαϊκές μάζες στη Σκωτία το είδαν ως ευκαιρία να εκφράσουν τον πόθο τους για ανεξαρτησία, η οποία συμπυκνωνόταν - έστω στρεβλά αν το δει κανείς από μια σημερινή οπτική - στην αντίσταση στη θρησκευτική καταπίεση από μέρους της αγγλικανικής εκκλησίας και στην πολιτισμική καταπίεση απέναντι στην κελτική-γαελική κουλτούρα (γλωσσικοί διωγμοί, περιορισμοί στο σύστημα των clans κλπ.). Πέρα από όλα αυτά, βέβαια, το τραγούδι είναι πολύ όμορφο και αγαπημένο. Απολαύστε το!

...It's been so many years, so many tears
We have lost once before, now we'll settle the score
When our cannons will roar - REVOLUTION!!!

Το τραγούδι της ημέρας ...25/10/2012

Συνέχεια σήμερα με το δεύτερο μέρος του αφιερώματος στα τραγούδια με θέμα την επανάσταση, στην όποια μορφή της. Αν στο πρώτο μέρος ασχοληθήκαμε με τις εξεγέρσεις στη σφαίρα της φαντασίας, καιρός είναι να περάσουμε σε κάτι πιο πραγματικό. Σήμερα, θέμα μας είναι οι "τυφλές" εξεγέρσεις που στρέφονται κατά των πάντων. Ξεσπάσματα (δικαιολογημένης) οργής, προϊόντα της καθημερινής αθλιότητας του συστήματος, είναι ωστόσο εκρήξεις με αιτία, όχι όμως και με αποτέλεσμα. Χωρίς στόχο του τι θες να χτίσεις στη θέση εκείνου που θα γκρεμιστεί, πολύ απλά δεν πας πουθενά. Όσο βίαια και αν "επιτεθείς" στο υπάρχον, η φύση και η κοινωνία απεχθάνεται το κενό. Αν δεν το γεμίσεις εσύ, το γεμίζει ο αντίπαλος...

Για την ανάγκη μιας τέτοιας - δυστυχώς - εξέγερσης μιλάνε οι, κατά τα άλλα πολύ δυνατοί στο είδος τους, Kreator στο σημερινό τραγούδι της ημέρας. Violent Revolution, λοιπόν, από το ομότιτλο LP της μπάντας (2001, Steamhammer Records/SPV) και ...σπάστε τα (εμείς, πάντως, σας προειδοποιήσαμε για το αδιέξοδο μετά)!!!

...Your sick world, the loss of all morality
My hate has grown as strong as my confusion
My only hope, my only solution
Is a Violent Revolution...

Το τραγούδι της ημέρας ...24/10/2012

Είναι να μη μας ανοίξει η όρεξη! Μιας και μας άρεσε τόσο η ιδέα, όσο και η αποδοχή της στους φίλους του σταθμού, είπαμε να συνεχίσουμε από σήμερα και για τις επόμενες μέρες με άλλο ένα αφιέρωμα. Θέμα μας, αυτή τη φορά, θα είναι τα τραγούδια με αναφορά στην εξέγερση, την επανάσταση ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το. Τι σόι "MUSIC FOR REBELS" θα ήμασταν, άλλωστε, αν δεν κάναμε ένα τέτοιο αφιέρωμα; Είναι θέμα ...υπαρξιακό, όπως και να το κάνουμε!!!

Εν πάση περιπτώσει, επαναστάσεις και εξεγέρσεις υπάρχουν πολλών ειδών. Κάποιες, μάλιστα - οι πλέον ανώδυνες θα λέγαμε - υπάρχουν μόνο στη φαντασία και στα όνειρα και το "αντικείμενό" τους είναι εξίσου ασαφές. Για μια τέτοια μας μιλάνε οι Gamma Ray, στο εκπληκτικό Rebellion in Dreamland, από το album τους Land of the Free (1995, Noise Records). Μιας και δεν έχουμε πολλά να πούμε για τις ...φαντασιακές εξεγέρσεις ενάντια σε ονειρο-βασιλιάδες (όλα τα λεφτά το cult video clip του τραγουδιού, το οποίο όμως δεν επιλέξαμε να ανεβάσουμε εδώ, γιατί έχει περικόψει το μισό τραγούδι), τουλάχιστον ας απολαύσουμε το τραγούδι, γιατί είναι κομματάρα!!! 

...Deep inside our minds we wait - for rebellion
Here in dreamland we will not obey the masters...

Το τραγούδι της ημέρας ...23/10/2012

Τρίτο και τελευταίο, σήμερα, μέρος της τριλογίας για τον άνθρωπο της κρίσης, με ένα τραγούδι με σημείο αναφοράς τον εργαζόμενο άνθρωπο και την αγωνία του για μια ζωή με δουλειά και αξιοπρέπεια, όλα όσα του στερεί δηλαδή αυτή η κοινωνία. Στην πιο σύγχρονη ροκ (περισσότερο) και μέταλ (αισθητά λιγότερο) μουσική "παράδοση" δεν είναι λίγα τα τραγούδια με κοινωνικές αναφορές και ειδικά με αναφορές στην εργατική τάξη. Κατά κανόνα, όμως, τα τραγούδια αυτά δεν προέρχονταν από τα πολύ hot ονόματα της συγκεκριμένης μουσικής σκηνής. Ακριβέστερα, όσο πιο "διάσημο" το όνομα, τόσο σπανιότερες και πιο "έμμεσες" οι αναφορές. Πολύ λογικό, θα πει κανείς: στην εποχή της μουσικής βιομηχανίας και των εταιρειών, δεν είναι ό,τι πιο εύκολο να πας κόντρα στο χρηματοδότη σου, σωστά; Κι αυτό ακριβώς είναι που δίνει μεγαλύτερη σημασία στις εξαιρέσεις του γενικού κανόνα...

Τρίτο και τελευταίο τραγούδι της "τριλογίας", λοιπόν, το πολύ όμορφο - και πολύ γνωστό - τραγούδι των Styx, από το εξαιρετικό τους LP του 1978, Pieces of Eight, με τίτλο Blue Collar Man (Long Nights). 

...Give me a job, give me security 
Give me a chance to survive 
I'm just a poor soul in the unemployment line 
My God I'm hardly alive 
My mother 'n father, my wife and my friends 
You've seen them laugh in my face 
But I've got the power and I've got the will 
I'm not a charity case... 

Εξαίρετο μουσικά, ενδιαφέρον στιχουργικά, ό,τι πρέπει για να τελειώσει μ'αυτήν η τριλογία μας. Απολαύστε τo!

Το τραγούδι της ημέρας ...22/10/2012

Συνεχίζουμε σήμερα με το δεύτερο μέρος της "τριλογίας του ανθρώπου της εποχής της κρίσης", με άλλο ένα κορυφαίο τραγούδι από ένα θρυλικό συγκρότημα. Τη σκυτάλη σήμερα παίρνουν οι Queensryche, οι οποίοι μας μιλάνε για τη βία που γεννά η σαπίλα του συστήματος, ειδικά στον τρόπο με τον οποίο αυτή "αγκαλιάζει" κοινωνικές ομάδες όπως οι φτωχοί νέοι, οι κάτοικοι των γκέτο (των νέγρων, στο τραγούδι, αλλά και των μεταναστών, των τσιγγάνων και άλλων που ζούμε καθημερινά).

Από το καταπληκτικό Empire του 1990 (σύμπτωση; ίδια χρονιά με το δίσκο του Dio, στο πρώτο μέρος!), επιλέξαμε το ομότιτλο κομμάτι. Αφιερωμένο στα παπαγαλάκια του συστήματος που μας πρήζουν νυχθημερόν με αναλύσεις για τη "βία των νέων", των "μεταναστών", των "συμμοριών", την εγκληματικότητα και την ανασφάλεια των μεγάλων πόλεων. Αντί να λουφάζουν στις τρύπες τους, καθώς το σύστημα του οποίου είναι μέρος και υπηρέτες ξερνά τα "προϊόντα" της σήψης του καθημερινά, έχουν το θράσος και μιλάνε κι όλας! Ουαί υμίν...

...Black man, trapped again. 

Holds his chain in his hand.
Brother killing brother for the profit of another,
Game point, nobody wins...

Από τους πιο "μεγάλους" δίσκους, όχι μόνο του συγκροτήματος, αλλά και του σύγχρονου metal, συνολικά...

Το τραγούδι της ημέρας ...21/10/2012

Με το σημερινό τραγούδι εγκαινιάζουμε μια "τριλογία", αφιερωμένη στον άνθρωπο της σύγχρονης πραγματικότητας που βιώνουμε, τις ανθρώπινες στάσεις-επιλογές, στην εποχή της κρίσης, της εξαθλίωσης, του πολέμου - κοινωνικού κι όχι μόνο. Και τα τρία τραγούδια, το σημερινό και τα δυο επόμενα που θα ακολουθήσουν, δε χρειάζονται ούτε εισαγωγές, ούτε προλόγους, ούτε σχόλια. Μιλούν από μόνα τους...

Ξεκινάμε με τον αθάνατο Ronnie James Dio που, από το "παρεξηγημένο" (αλλά πάρα πολύ καλό κατά τη γνώμη μας) Lock Up the Wolves του 1990, τραγουδάει για κάποιον αφελή που πιστεύει ακόμα ότι αυτός μόνος μπορεί να καταφέρει τα πάντα και η σκληρή ζωή τον "τιμωρεί" σκληρά. Αφιερωμένο, σε εκείνους τους (καλοπροαίρετους) που ακόμα πιστεύουν ότι υπάρχουν ατομικές λύσεις, αλλά και σε εκείνους τους (επίσης καλοπροαίρετους) που πιστεύουν σε αυτόκλητους "σωτήρες", οι οποίοι υπόσχονται από το πουθενά "λαγούς απ' τα καπέλα". Dio, λοιπόν και... Walk on Water!

...Too many nights without a day
For the sake of being clever
He almost lost his way
He always thought that he could fly
Till he was shot down from the sky...

Πόσο αληθινοί στίχοι...

Το τραγούδι της ημέρας ...20/10/2012

Αν επιλέγαμε να σας δείξουμε μόνο τον τίτλο του σημερινού τραγουδιού της ημέρας και σας ζητούσαμε να μας πείτε το συγκρότημα και το δίσκο από το οποίο προέρχεται, είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι η μεγάλη πλειοψηφία θα την "πάταγε" άσχημα. Και μάλλον δικαιολογημένα, μιας και το εν λόγω τραγούδι έχει γίνει πασίγνωστο μεν, αλλά... από άλλους! Κι έτσι, οι περισσότεροι θα μας απαντούσατε ότι το συγκρότημα είναι οι Judas Priest και ο δίσκος είναι το θρυλικό Hell Bent for Leather. Χα! Κι όμως, κύριοι, το εν λόγω άσμα ΔΕΝ είναι των Priest, αλλά των - όχι λιγότερο θρυλικών - Fleetwood Mac!

Από το ομώνυμο single του 1970, αγαπητοί φίλοι του σταθμού, ακούμε τους Fleetwood Mac στην τελευταία εμφάνιση του χαρισματικού (αλλά και αυτοκαταστροφικού) Peter Green με τη μπάντα, στο πασίγνωστο The Green Manalishi (With the two-Prong Crown). Γραμμένο στη διάρκεια ενός ναρκο-εφιάλτη, όπως παραδέχθηκε ο ίδιος ο Green αργότερα, αντανακλά τις διαταραγμένες σχέσεις του δημιουργού του με το περιβάλλον του και ειδικότερα τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, την οποία άλλωστε εγκατέλειψε μετά από λίγους μήνες. Αυτά, όμως, είναι ιστορία - το τραγούδι καθαυτό είναι κομματάρα και θα το νιώσετε ευθύς εξαρχής, από την πρώτη νότα και την ατμόσφαιρα που δημιουργεί. Αυθεντικός ήχος των 70'ς, από μια πραγματικά μεγάλη μπάντα και τη μουσική ιδιοφυία του Peter Green! Απολαύστε το!

Το τραγούδι της ημέρας ...19/10/2012

Είναι πια γνωστό ότι η στήλη δεν πιστεύει διόλου στο διαχωρισμό ανάμεσα στα "γνωστά" και στα "άγνωστα" συγκροτήματα, ούτε - πολύ περισσότερο, ταυτίζει την εμπορικότητα και την αναγνωρισιμότητα με την ποιότητα. Γι αυτό και κατά καιρούς οι επιλογές μας, κάθε άλλο παρά "αναγνωρίσιμες" μπορεί να θεωρηθούν μεν, όμως παράπονα για την ποιότητά τους δεν έχουμε λάβει! Φυσικά, αυτό είναι μια επιβράβευση για εμάς και θέλουμε, επί τη ευκαιρία, να ευχαριστήσουμε τους (αρκετούς) φίλους που βοηθούν εδώ και τόσον καιρό στην προώθηση αυτού εδώ του μουσικού (κι όχι μόνο) εγχειρήματος. Εννοείται, θα συνεχίσουμε ακάθεκτοι!

Συνεχίζοντας τις παραπάνω σκέψεις, η σημερινή επιλογή ανήκει ακριβώς σε ένα από αυτά τα "άγνωστα", σχετικά, γκρουπ, βγαλμένα μέσα από τις μουσικές "στάχτες" της χρυσής, όπως αποδείχθηκε, για το hard rock και το metal, δεκαετίας του '80. Ενός γκρουπ που θα μπορούσε - γιατί άραγε δεν το κατόρθωσε; είναι απορίας άξιον... - να είναι σήμερα ένα "όνομα" εφάμιλλο με εκείνα συγκροτημάτων όπως οι Queensryche ή οι Crimson Glory. Ο λόγος γίνεται για τους Hair Apparent, τη μπάντα από το Seattle της πολιτείας Washington των ΗΠΑ, που "έγραψε" τη (σύντομη) μουσική της ιστορία στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980. Αν και ιδρύθηκε το 1983, εν τούτοις δεν κυκλοφόρησε κάποια δουλειά πριν από το 1984 (δύο demos), ενώ ο πρώτος full length δίσκος κυκλοφόρησε το 1986 και ο δεύτερος (και τελευταίος) το 1989. Ενδιάμεσα είχαν κυκλοφορήσει δυο ακόμα demos, ενώ η τελευταία δισκογραφική εμφάνιση της μπάντας έγινε το 1999 με το compilation album Triad. Πρόσφατα, σχετικά, είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε και στη χώρα μας σε μια εμφάνιση στο "Κύτταρο", στις 12 Γενάρη, που (μας) άφησε πολύ καλές εντυπώσεις, ενώ είχε προηγηθεί και μια ακόμη το 2006. Μακάρι να έχουμε περισσότερα από το συγκρότημα αυτό, γιατί πραγματικά ΑΞΙΖΕ καλύτερης τύχης και θα το καταλάβετε ακούγοντας το τραγούδι...

Από τον πρώτο δίσκο, λοιπόν, το άπαιχτο Graceful Inheritance (1986, Black Dragon Records), θα ακούσουμε το Tear Down the Walls. Απολαύστε το! 

Το τραγούδι της ημέρας ...18/10/2012

Το σημερινό τραγούδι δεν έχει "γιατί" και "διότι". Είναι από αυτά, τα σπάνια, που τα ακούς μια φορά και σε "κερδίζουν" δια της αιχμαλωσίας σου. Κι άντε μετά να ξεφύγεις, αν σε αιχμαλωτίσει μια μουσική. Ξέρετε, φίλοι μας, από πολλά δεσμά μπορεί (και πρέπει συχνά) κανείς να ξεφύγει. Από τα "μουσικά" δεσμά, όμως, πολύ δύσκολα!!! Κι όχι ότι το κομμάτι ή το γκρουπ είναι τίποτε πασίγνωστα. Απλά, εκεί κάπου στο σωρό, κρύβονται και τα διαμάντια...

Από τον τρίτο δίσκο των Pagan Altar, με τον τίτλο Mythical and Magical (2006, Oracle Records), το τραγούδι της ημέρας για σήμερα είναι η ατμοσφαιρική και υποβλητική (για να πούμε το ελάχιστο) μπαλάντα, The Erl King. Σχεδόν οκτώμιση λεπτά ΜΟΥΣΙΚΗΣ. Enjoy! 

Το τραγούδι της ημέρας ...17/10/2012

Ούτε ιστορία, ούτε τίποτε. Σήμερα, έχει μόνο μουσική. Και τι μουσική! Βγαλμένο μέσα από τις καλύτερες μέρες των 80'ς, το σημερινό "χορταστικό" τραγούδι της ημέρας ανήκει σε ένα από τα πιο εμβληματικά σχήματα στο χώρο του power/progressive metal. Ακριβέστερα, σε ένα από τα σχήματα που καθόρισαν, εν πολλοίς, τα χαρακτηριστικά του χώρου αυτού. Με μια διαδρομή που ξεκινά από το 1982 και συνεχίζεται αδιαλείπτως μέχρι σήμερα, στα πλαίσια της οποίας περιλαμβάνονται 10 studio, 2 live και 1 compilation albums καθώς και ένας μεγάλος αριθμός άλλων κυκλοφοριών (singles, DVD κλπ.), η παρέα από το Hartford των ΗΠΑ συνεχίζει ακάθεκτη να "διδάσκει" τις νεότερες γενιές για το τι σημαίνει να είσαι πρωτοπόρος στο είδος σου. Αγαπητοί φίλοι του MUSIC FOR REBELS WEB RADIO, σήμερα στο τραγούδι της ημέρας οι τεράστιοι Fates Warning...

Δε θα μπορούσε να είναι λιγότερο εμβληματική και η επιλογή κομματιού, επομένως. Από τον τέταρτο δίσκο του γκρουπ No Exit (1988, Metal Blade Records) και πρώτο με τον μέχρι σήμερα frontman του, Ray Alder διαλέξαμε την κορυφαία στιγμή του και μια από τις μεγαλύτερες στιγμές του συγκροτήματος σε όλη τη διαδρομή του ως τώρα, το αριστούργημα των 22 λεπτών The Ivory Gate of Dreams. Όλο δικό σας, λοιπόν! Κι όταν λέμε "όλο", εννοούμε ΟΛΟ!!! Enjoy!!!

Το τραγούδι της ημέρας ...14/10/2012

Όπως έχετε διαπιστώσει, η στήλη τρέφει απεριόριστο σεβασμό στην ιστορική παράδοση. Επιθυμεί δε, με τις επιλογές της, να αναδεικνύει γεγονότα "ξεχασμένα" ή μη, που συνέβησαν στο (κοντινό ή μακρινό) παρελθόν, πάντα "δοσμένα" μέσα από τις μουσικές και τους ρυθμούς που μας (και σας) αρέσουν. 

Μετά από αυτή την - αχρείαστη ίσως - εισαγωγή, πάμε στο "ψητό". Κάπου διαβάσαμε ότι σαν σήμερα, στις 14 Οκτώβρη του 1322, σημειώθηκε μια από τις πιο σημαντικές μάχες στα πλαίσια του πρώτου πολέμου για την ανεξαρτησία της Σκωτίας, η μάχη του Old Byland, ανάμεσα στα στρατεύματα του βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδου του Β', υπό τον Ιωάννη της Βρετάνης, κόμητα του Richmond και σε εκείνα του βασιλιά της Σκωτίας Ροβέρτου Α' (Robert Bruce), υπό τις διαταγές του ίδιου. Η μάχη έληξε με περιφανή νίκη των σκοτσέζων και συντριβή των αγγλικών δυνάμεων, τη δεύτερη μεγαλύτερη σε έκταση και σημασία, μετά τη συντριβή τους στο Bannockburn, το καλοκαίρι του 1314. Σήμανε δε, το τέλος της προσπάθειας του Εδουάρδου Β' να επαναφέρει την αγγλική κυριαρχία στη Σκωτία, μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Σκωτίας, ως ανεξάρτητου βασιλείου στις 6 Απρίλη του 1320, γνωστή ως "Διακήρυξη του Arbroath". Χρειάστηκαν, ωστόσο, άλλα έξι χρόνια πριν αναγνωρίσει και επισήμως το αγγλικό στέμμα αυτή την πραγματικότητα, με τη συνθήκη του Εδιμβούργου-Νορθάμπτον, το 1328, με την οποία η Αγγλία αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Σκωτίας (για να την παραβιάσει μόλις πέντε χρόνια αργότερα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...).

Και μιας και η αφετηρία μας ήταν ένα επεισόδιο των πολέμων της ανεξαρτησίας της Σκωτίας, που πάει ο νους σας για το μουσικό σκέλος της ημέρας; ΝΑΙ, σωστά καταλάβατε! Είναι το πολύ γνωστό τραγούδι των Γερμανών Grave Digger, με τίτλο The Bruce (The Lion King), μέσα από το άλμπουμ Tunes of War (1996, GUN Records). All arise, for... the clans are marching!!!

Το τραγούδι της ημέρας ...13/10/2012

Το σημερινό μας τραγούδι της ημέρας είναι αφιερωμένο στον Paul Simon, ο οποίος γεννήθηκε σαν σήμερα στις 13 Οκτωβρίου του 1941.
Κυρίως γνωστός μέσα από το ντουέτο του με τον Art Garfunkel, αυτός ο πολύ καλός συνθέτης και τραγουδιστής έγινε γνωστός για μεγάλες επιτυχίες όπως το "Sond of Silence" και "Mrs Robinson", ενώ στην καριέρα του κέρδισε 12 βραβεία Grammy και το 2001 έγινε μέλος του Rock and Roll Hall of Fame.

Μέσα από την τεράστια καριέρα του, επιλέξαμε το κομμάτι "Graceland" από τον ομόνυμο δίσκο του 1986 το οποίο κέρδισε τόσο αυτό όσο και όλος ο δίσκος τα αντίστοιχα βραβεία Grammy της χρονιάς εκείνης.

Το τραγούδι της ημέρας ...9/10/2012

Σε μια μέρα που "σημαδεύτηκε" από τις μεγάλες διαδηλώσεις του ελληνικού λαού, με αφορμή την επίσκεψη "εργασίας" (ο θεός να μας φυλάει από τέτοιες "εργασίες") της ηγέτιδας της Γερμανίας Ανγκέλα Μέρκελ στη χώρα μας, ποιο άλλο θα μπορούσε να αποτελεί τραγούδι της ημέρας, αν όχι ένα που να σηματοδοτεί το βασικό επίδικο αντικείμενο της συγκυρίας: την ανάγκη για ένα πλατύ κοινωνικό μέτωπο των εργαζόμενων αυτής της χώρας που θα βάλει τέλος στα δεινά του λαού, θα φράξει το δρόμο στις δυνάμεις της αντίδρασης, του πολέμου και του φασισμού που σηκώνουν ξανά κεφάλι και θα χαράξει μια πορεία για ένα άλλο "μοντέλο" κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης με κέντρο και σκοπό την ικανοποίηση των αναγκών του εργαζόμενου ανθρώπου και όχι τα κέρδη της τάξης των κεφαλαιοκρατών; Νομίζουμε ότι η απάντηση είναι αυτονόητα καταφατική...

Κι επειδή η στήλη διαπνέεται από το πατροπαράδοτο πνεύμα της ελληνικής φιλοξενίας, δε θα μπορούσε να μη στείλει το μήνυμά της στη μητρική γλώσσα της υψηλής μας επισκέπτριας, έτσι ώστε να γίνει απολύτως κατανοητό. Άλλωστε, οι δημιουργοί του πασίγνωστου και χιλιοτραγουδισμένου αυτού τραγουδιού είναι συμπατριώτες της - για να θυμόμαστε ότι η χώρα αυτή έχει "γεννήσει" και μερικά από τα πιο φωτεινά πνεύματα αυτού του κόσμου. Σε στίχους, λοιπόν, του τεράστιου ποιητή, θεατρικού συγγραφέα και στρατευμένου αγωνιστή της υπόθεσης της κοινωνικής απελευθέρωσης, Bertolt Brecht και μουσική του επιστήθιου φίλου και συνεργάτη του, Hans Eisler, αφιερώνουμε στη σημερινή μέρα το "τραγούδι της ενότητας" (ακριβέστερα, "τραγούδι του ενιαίου μετώπου" - Das Einheitsfrontlied) με την υπέροχη ερμηνεία του Ernst Busch, τραγουδιστή που συνέδεσε τη φωνή του με το αντιφασιστικό και επαναστατικό τραγούδι της δεκαετίας του '30. Το συγκεκριμένο τραγούδι γνώρισε σωρεία ερμηνειών, σε πάρα πολλές γλώσσες, ανάμεσα στις οποίες και στα ελληνικά, μέσα από τη φωνή της σπουδαίας ερμηνεύτριας Μαρίας Φαραντούρη. Drum links, zwei, drei! Wo dein Platz, Genosse ist!

Και δεν έγινες εργατομανδαρίνος...

...ούτε τέρας ιερό να κυνηγάς το παραδάκι
και τον ήρωα να κάνεις πίσω απ'το γραφείο,
σ'αντίθεση αγεφύρωτη με τα παλιά παράσημά σου,
Κομμαντάντε Τσε Γκεβάρα... (Wolf Biermann, Κομμαντάντε Τσε Γεβάρα)

Η σημερινή ημέρα δεν θα μπορούσε να είναι αφιερωμένη σε κανέναν άλλο παρά μόνο στον επαναστάτη που το πορτραίτο του έγινε αφίσα σε τόσα πολλά νεανικά δωμάτια, μπλουζάκι (και πολλά άλλα "εμπορικά παράγωγα" δυστυχώς) και σύμβολο στα μυαλά και στα στόματα εκατομμυρίων ανθρώπων. Τηρουμένων των αναλογιών, ήταν ο "rock star" του εργατικού επαναστατικού κινήματος. Ένας από τους πιο βασικούς λόγους ίσως, ήταν ότι τόσο η ζωή του όσο και ο τρόπος που πέθανε, σαν σήμερα, πριν από 45 χρόνια, στις 9 Οκτώβρη του 1967, έδειξαν έναν άνθρωπο που ποτέ δεν συμβιβάστηκε με αυτό που είχε (ή που θα μπορούσε να έχει), αλλά αφιέρωσε την ζωή του κυνηγώντας τα πιστεύω του (με όλα τα καλά και τα λάθη που εμπεριέχει μια τέτοια επιλογή).

Γόνος μια πλούσιας οικογένειας της Αργεντινής με αρκετά προοδευτικές απόψεις, ο Ερνέστο Γκεβάρα έζησε την περιπέτεια της νιότης του γυρίζοντας την Λατινική Αμερική είτε ως νοσοκόμος σε εμπορικά πλοία του αργεντινού στόλου, ενώ ταυτόχρονα ήταν φοιτητής ιατρικής στο Μπουένος Άιρες, είτε αργότερα όταν διέσχισε την Λατινική Αμερική καταλήγοντας στην Γουατεμάλα. Οι εμπειρίες του από τα ταξίδια στην Λατινική Αμερική και την απίστευτη φτώχεια και καταπίεση που είδε από πρώτο χέρι, τον οδήγησαν να ασχολείται όλο και περισσότερο με τα πολιτικά ζητήματα και τον μαρξισμό, καταλήγοντας τελικά μέλος του Εργατικού Κόμματος της Γουατεμάλας, όπου ως μέλος της ένοπλης πολιτοφυλακής της κομμουνιστικής νεολαίας αντιστάθηκε στο πραξικόπημα που σχεδίασε η CIA για να ανατρέψει την εκεί νόμιμη φιλελεύθερη κυβέρνηση.

Όμως, αυτό που τον έκανε διάσημο ήταν η συμμετοχή του μαζί με τον Φιντέλ Κάστρο και άλλους κουβανούς εξόριστους, στο αντάρτικο  "Κίνημα της 26 Ιουλίου" που πέτυχε την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος του Φουλχένθιο Μπατίστα στην Κούβα, αρχικά προσφέροντας τις ιατρικές γνώσεις του και αργότερα ως διοικητής των ανταρτών, ενώ υπήρξε μέλος της επαναστατικής κουβανικής κυβέρνησης προωθώντας ριζικές μεταρρυθμίσεις. Αξίζει πραγματικά να σημειώσει κανείς ότι ο Ερνέστο έπασχε από άσθμα από πολύ μικρή ηλικία και ότι η "στρατιωτική ζωή" και ο ανταρτοπόλεμος επιδείνωναν αυτή του την κατάσταση!

Όμως ο "Τσε" (δηλαδή "φίλος", όπως τον φώναζαν όλοι) δεν αρκέστηκε στην νίκη του Κουβανικού αντάρτικου. Πάντα ανήσυχο πνεύμα, ανάπτυξε θεωρίες πάνω στη στρατηγική και την τακτική του μοντέρνου ανταρτοπόλεμου και προσπάθησε να εφαρμόσει τις θεωρίες στην πράξη. Το 1965, πιστός στη νίκη της επανάστασης στην Κούβα αλλά και στο όραμα του για μια ενωμένη Λατινική Αμερική, απαλλαγμένη από την κηδεμονία των ΗΠΑ, έφυγε με στόχο την οργάνωση νέων επαναστατικών κινημάτων αρχικά στο Κονγκό και αργότερα στη Βολιβία, όπου τραυματίστηκε, συνελήφθη και δολοφονήθηκε από ομάδα του Βολιβιανού στρατού οργανωμένη από τον πράκτορα της CIA Φέλιξ Ροντρίγκεζ. Ειρωνεία της ζωής; Ο Ροντρίγκεζ χρησιμοποίησε το βιβλίο περί ανταρτοπολέμου που είχε γράψει ο ίδιος ο Τσε, ώστε να βρει τρόπο να τον εντοπίσει και εξουδετερώσει!

Το πτώμα του έμεινε στον μυστικό του τάφο μέχρι που ανακαλύφθηκε στις 12 Ιουλίου 1997 στο Βαγιεγκράντε της Βολιβίας. Αφού μεταφέρθηκε στην Κούβα, κηδεύτηκε στη Σάντα Κλάρα, την πόλη που ο ίδιος είχε κατακτήσει το 1958 ανοίγοντας το δρόμο για την τελική νίκη του Κουβανικής επανάστασης.

Tα τραγούδια τα οποία επιλέξαμε για να "επενδύσουμε" αυτό το ελάχιστο αφιέρωμα στο θάνατο του Τσε, είναι το θρυλικό "Τσε Γκουεβάρα" του αξέχαστου Μάνου Λοϊζου, όπως το τραγούδησε ο ίδιος μπροστά σε κοινό μετά από την πτώση της ελληνικής Χούντας των συνταγματαρχών, από το πολιτικό κονσέρτο που φιλμογράφησε ο Νίκος Κούνδουρος το 1974, το "Κομμαντάντε τσε Γκεβάρα" σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και στίχους του Wolf Biermann από το δίσκο Πολιτικά Τραγούδια (1975, Lyra) και η υπέροχη ¨εκδοχή" των Buena Vista Social Club, στο πασίγνωστο Hasta Siempre Commandante. Είμαστε σίγουροι ότι θα σας αγγίξουν!

9 Οκτώβρη 2012

Dream Warrior - Red Alert

Το τραγούδι της ημέρας ...8/10/2012

Σήμερα, αρχή της βδομάδας, είπαμε να κάνουμε ένα δυναμικό μουσικό "μπάσιμο" για να πάρουμε "φόρα" και δύναμη! Στις μουσικές μας αποσκευές, σήμερα, ένα πολύ γνωστό και ποιοτικό γκρουπ με μεγάλη ιστορία που ξεκινά το μακρινό 1981. Μιλάμε για τους Virgin Steele (πρόσφατα τους απολαύσαμε και στη χώρα μας), τη μπάντα του εμπνευσμένου τραγουδιστή/πιανίστα/συνθέτη David DeFeis και του "στιβαρού" στα εκτελεστικά αλλά και συνθετικά του "καθήκοντα" κιθαρίστα Edward "Ed" Pursino. Οι Virgin Steele παίζουν ένα όμορφο μείγμα από epic, symphonic και progressive metal με θεατρικά και ορχηστρικά στοιχεία, στιχουργικά εμπνευσμένο από την αρχαία ελληνορωμαϊκή κι όχι μόνο μυθολογία. Στη μακρά διαδρομή τους, μας πρόσφεραν εξαιρετικούς δίσκους, όπως το Noble Savage, τα The Marriage between Heaven and Hell I και II, η metal όπερα The House Of Atreus (1 & 2) βασισμένη στην "Ορέστεια" του Αισχύλου. Συνεχίζουν απτόητοι και σήμερα και υπόσχονται ακόμα περισσότερα!

Σημερινό τραγούδι της ημέρας, από τον τέταρτο δίσκο τους, Age of Consent (1988, Maze Music), το επικό, μελωδικό και χαρακτηριστικό του μουσικού και στιχουργικού ύφους της μπάντας από τη Νέα Υόρκη The Burning of Rome (Cry for Pompeii). Απολαύστε το!

Το τραγούδι της ημέρας ...7/10/2012

Το σημερινό τραγούδι της ημέρας είναι αφιερωμένο σε έναν από τους καλύτερους ερμηνευτές της hard rock/metal μουσικής σκηνής, τον Jeff Scott Soto. H αλήθεια είναι ότι ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός (ως had rock/metal ερμηνευτής) "αδικεί" έναν καλλιτέχνη που με την φωνή του μπορεί πρακτικά να τραγουδήσει τα πάντα. Όσοι τον έχουν δει live να διασκευάζει σε Medley διάφορα γνωστά ροκ ή και ποπ κομμάτια αλλάζοντας τον τρόπο τραγουδίσματος τους σε funk ή reggae ή ακόμα και blues (ή το αντίθετο, παίρνωντας τέτοιου είδους κομμάτια και διασκευάζοντας τα σε rock) και οι αλλαγές αυτές να περνάν αβίαστα από το λαρύγγι του, καταλαβαίνει ότι έχει να κάνει με έναν καλλιτέχνη που το μουσικό είδος που τραγουδά είναι το γούστο του και όχι "υποχρεωτική επιλογή".

Επιλέξαμε επίτηδες ένα από τα λιγότερο γνωστά συγκροτήματα που έχει τραγουδήσει (και όχι πχ τους θρυλικούς Talisman ή τις πασίγνωστες συνεργασίες του με τον "πολύ" κ. Malmsteen), ίσως διότι ως στήλη μας αρέσει να υπενθυμίζουμε ότι η μουσική είναι τεράστια και δεν περιορίζεται στις 5-10 γνωστές μπάντες κάθε είδους και ότι συχνά την εμπορική επιτυχία μιας μπάντας από την "μη αναγνωρισιμότητα της", τις χωρίζουν λεπτομέρειες και μπόλικη τύχη!

TAKARA λοιπόν και από το πρώτο τους album του 1993 με τίτλο "Eternal Faith" θα ακούσουμε το "Spotlight", ένα κομμάτι στο κλασσικό στυλ του μελωδικού hard rock, από αυτά που λες και είναι φτιαγμένα για να τα ακούει κανείς Σαββατόβραδο σε rock club (κατά προτίμησην live!)

Το τραγούδι της ημέρας ...6/10/2012

To σημερινό τραγούδι της ημέρας, έχει ως αφορμή την επέτειο από το θάνατο μιας τεράστιας προσωπικότητας της μουσικής, γνωστή και ως "βασίλισσα των φάντο (fado)", την Amália Rodrigues. Χωρίς υπερβολή, υπήρξε τόσο σημαντική για αυτό το ιδιότυπο παραδοσιακό είδος της πορτογαλικής μουσικής, τα fados, ότι υπήρξε για την σύγχρονη όπερα η Μαρία Κάλλας. Ουσιαστικά ήταν η γυναίκα που αρχικά ως τραγουδίστρια και στην συνέχεια και ως ηθοποιός, τα έκανε γνωστά στον υπόλοιπο κόσμο.
Γεννημένη από μια πολυ φτωχή οικογένεια στην Λισαββώνα, από μικρή έδειξε το ταλέντο της μια και σχεδόν από τα 5 της χρόνια τραγουδούσε στους δρόμους και επειδή της άρεσε αλλά και ως τρόπο εξασφάλισης κάποιων ελαχίστων χρημάτων, κάνωντας βέβαια και μια σειρά από άλλες δουλειές του ποδαριού, όπως πχ το να πουλάει φρούτα σε περαστικούς!
Το 1939, όντας ήδη μια γνωστή ερασιτέχνης τραγουδίστρια, άρχισε τις πρώτες επαγγελματικές της εμφανίσεις σε σκηνές της εποχής, ενώ το 1946 συμμετείχε και στην πρώτη της ταινία. Μέχρι το θάνατο της στις 6 Οκτωβρίου του 1999, είχε ηχογραφήσει 19 πλήρη άλμπουμ, 6 EP, ενώ συμμετείχε ως ηθοποιός σε 12 ταινίες και μια τηλεοπτική σειρά. Στην Πορτογαλία θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της χώρας και έχει τιμηθεί με άπειρα βραβεία στην χώρα της αλλά και στο εξωτερικό.

Θα την ακούσουμε σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και γνωστά κομμάτια της, το "Cançao do mar", στο οποίο κάνει μια πραγματικά αξέχαστη ερμηνεία.

Το τραγούδι της ημέρας ...5/10/2012

Η 5 Οκτώβρη του 1962 είναι μια ιστορική μέρα για την ροκ μουσική, μιας και ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της ιστορίας της (κατά πολλούς το μεγαλύτερο και σίγουρα το επιδραστικότερο) έβγαλε το πρώτο του single, το "Love me do", κηρύσσοντας την έναρξη μιας μεγάλης μουσικής καριέρας.

Νομίζουμε ότι δεν χρειάζονται πολλά περισσότερα σχόλια για αυτό το παγκοσμίου φήμης αγγλικό ροκ συγκρότημα από το Λίβερπουλ, αποτελούμενο από τον τραγουδιστή και κιθαρίστα Τζων Λένον (John Lennon), τον τραγουδιστή και μπασίστα Πωλ Μακάρτνεϋ (Paul McCartney μετέπειτα Sir Paul McCartney), τον κιθαρίστα Τζωρτζ Χάρισον (George Harrison) και τον ντράμερ Ρίνγκο Σταρ (Ringo Starr, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Richard Starkey).
Αν και οι τέσσερεις τους ήταν πολύ μεγάλοι μουσικοί, σίγουρα ως "πρώτος μεταξύ ίσων" ξεχωρίζε ο Τζων Λένον, όχι μόνο για τις μουσικές του ικανότητες αλλά και για την κοινωνικοπολιτική του δράση μιας και διακρίθηκε ως ακτιβιστής του 20ου αιώνα, υιοθετώντας έντονη δράση σε κοινωνικά ζητήματα, ειδικότερα ως ηγετική μορφή του κινήματος ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Χωρίς άλλα σχόλια, Beatles και "Love me do"