ΕΜΠΡΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ...

...της πείνας σκλάβοι, εμπρός! εμπρός!
Το δίκιο, απ'τον κρατήρα βγαίνει
σα βροντή, σαν κεραυνός!

Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια,
τώρα εμείς, οι ταπεινοί της γης
που ζούσαμε στην καταφρόνια,
θα γίνουμε το παν, ΕΜΕΙΣ!

Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες 
με πλάνα λόγια μας γελούν
της γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες
μοναχοί τους θα σωθούν!

Για να σπάσουνε τα δεσμά μας, 
για να πάψει πια η σκλαβιά,
να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας
και της ψυχής μας τη φωτιά!

Σήμερα είναι μια ξεχωριστή μέρα για έναν σταθμό με "επαναστατική διάθεση". Στην ιστορία των κοινωνικών κινημάτων, των εξεγέρσεων, της διαρκούς προσπάθειας της ανθρωπότητας να αποτινάξει τα δεσμά της - κάθε μορφής - σκλαβιάς, η σημερινή μέρα είναι γραμμένη με ανεξίτηλο μελάνι και θα ζει στους αιώνες. Σαν σήμερα, τα ξημερώματα της 7ης Νοέμβρη του 1917 (25 Οκτώβρη, με το παλιό ημερολόγιο), το θωρηκτό του ρωσικού ναυτικού "Αβρόρα" (δηλαδή "Αυγή", στα ελληνικά), ενεργώντας σύμφωνα με την εντολή της "Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής του Σοβιέτ (σημ.: συμβούλιου) των Εργατών, Αγροτών και Στρατιωτών της Πετρούπολης" έστρεψε τα κανόνια του προς τα Χειμερινά Ανάκτορα του Τσάρου Νικόλαου Β', το σύμβολο της απολυταρχίας και της τυραννίας εκατομμυρίων δυστυχισμένων και καταπιεσμένων ανθρώπων, όχι μόνο της τσαρικής Ρωσίας, αλλά ολόκληρου του συστήματος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, δίνοντας έτσι το σύνθημα για την έναρξη της πιο συγκλονιστικής κοινωνικής αλλαγής που γνώρισε η ανθρωπότητα: της ρωσικής, "οκτωβριανής" (όπως καθιερώθηκε να λέγεται) επανάστασης. Ελάχιστος φόρος τιμής σ'αυτή την τεράστια στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας, είναι τα αποσπάσματα από το άρθρο του κομμουνιστή δημοσιογράφου Ν. Μπογιόπουλου, ακριβώς για το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός:

"Η επέτειος της Οχτωβριανής Επανάστασης του 1917 σε πείσμα των πισωγυρισμάτων της Ιστορίας ανακαλεί στο προσκήνιο - 95 χρόνια μετά - τη βασική αλήθεια της πάλης των τάξεων:

Ότι η κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης, οι εργάτες και οι σύμμαχοί τους έχουν τη δυνατότητα να μετατραπούν από τη σιωπηλή πλειοψηφία των καταπιεσμένων στην πλειοψηφία των εξουσιαστών.
Όμως η δική τους εξουσία θα οικοδομηθεί στο έδαφος μιας θεμελιώδους διαφοράς σε σχέση με κάθε προϋπάρχουσα εξουσία καθώς αυτή, η νέα, η εργατική εξουσία, δεν έχει καμία ομοιότητα με όσες γνώρισε ως τα τώρα η ανθρωπότητα.
Η διαφορά είναι ότι οι εργάτες και οι σύμμαχοί τους θα κρατήσουν τη δική τους εξουσία μόνο για όσο χρόνο χρειαστεί, ώστε να καταργηθεί κάθε εξουσία και κάθε εκμετάλλευση!

Ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος. Είναι, όμως, ο μόνος «ρεαλιστικός», ο μόνος αποτελεσματικός, ο μόνος υπαρκτός και περπατημένος δρόμος που οδηγεί τον άνθρωπο του μόχθου από το «βασίλειο» της εκμετάλλευσης στο «βασίλειο» της ελευθερίας, της αλληλεγγύης και της προκοπής. Σήμερα, παρά ποτέ, η Οχτωβριανή Επανάσταση είναι το σύμβολο ενός κόσμου που το μέλλον του δεν μπορεί, και δεν πρέπει, να συνθλιβεί από τη βαρβαρότητα των σφετεριστών των κόπων και των ονείρων των δισεκατομμυρίων ανθρώπων της δουλειάς. Η Επανάσταση του 1917 αποτελεί άσβεστο φάρο. Η έφοδος των Μπολσεβίκων στα Χειμερινά Ανάκτορα, το άνοιγμα της αυλαίας ενός «άλλου» κόσμου, παραμένει το ορόσημο για το πέρασμα της οικουμένης από την προϊστορία της δουλείας στην πραγματική Ιστορία. Την Ιστορία της ισότητας, της ανύψωσης όλων προς τα πάνω, της παροχής στον καθένα ό,τι του ανήκει, με βάση την προσφορά του και τις ανάγκες του, για έναν κόσμο όπου «η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».

Η συγγραφή της Ιστορίας δεν ανήκει στους εκμεταλλευτές, αλλά στους δημιουργούς του κοινωνικού πλούτου. [...] Ο Οχτώβρης απέδειξε ότι οι λαοί, εφόσον το αποφασίσουν, διαθέτουν το θεωρητικό και πολιτικό «όπλο» για την κατάκτηση της «ουτοπίας»!

Όσο κι αν οι «νικητές» καμώνονται ότι ξεμπέρδεψαν με το «φάντασμα του κομμουνισμού», ξέρουν ότι τον Οχτώβρη του 1917, ο Λένιν και το κόμμα του άφησαν μια αναλλοίωτη στο χρόνο παρακαταθήκη: Οι παραγωγοί του πλούτου, οργανωμένοι στο κόμμα τους, σε ένα κόμμα νέου τύπου, μπορούν να χτίσουν μια «άλλη» κοινωνία.

Δυστυχώς για την ανθρωπότητα, έπρεπε να συμβούν οι «αναποδιές» της Ιστορίας για να πιστοποιηθεί - και μέσα από την ανατροπή του - το μεγαλείο του βήματος που έγινε το 1917. Μια ανατροπή που συνοδεύεται από την ανελέητη επίθεση των καπιταλιστών εναντίον κάθε πλευράς της ζωής όλων των λαών της υφηλίου. Αυτή η ανατροπή, που

από τους δημίους και κάθε λογής «φίλους του λαού» βαφτίστηκε «ελευθερία»,
δεν υπάρχει πια σημείο του πλανήτη που να μην έχει καταστεί συνώνυμη της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας, της οικονομικής εξαθλίωσης, της πιο στυγνής καταπίεσης, της αδυσώπητης εκμετάλλευσης, της πείνας, της ανεργίας, της ανελέητης για τους λαούς καπιταλιστικής κρίσης. [...]"

Ο δρόμος που χάραξαν οι εργάτες και οι αγρότες της Ρωσίας το Νοέμβρη του 1917, σήμερα παραμένει πιο επίκαιρος από ποτέ. Παρά τον κλονισμό που επέφερε στις συνειδήσεις των ανθρώπων της δουλειάς η ήττα του 1991, οι μέρες που ζούμε σηματοδοτούν αναμφίβολα το "ναυάγιο του υπαρκτού καπιταλισμού". Και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, το σάπιο σκάφος της παλιάς κοινωνίας που βυθίζεται στις αβύσσους της ιστορίας, απειλεί να πάρει μαζί του και τα θύματά του, τους εργάτες και τους φτωχούς ανθρώπους αυτού του κόσμου. Αυτών έργο είναι - και κανενός "σωτήρα" - η σωτηρία τους, όπως και του κόσμου ολόκληρου, από τη βαρβαρότητα στην οποία τον σπρώχνει η σήψη του συστήματος της εκμετάλλευσης. Ο αγώνας αυτός συνεχίζεται μέχρι την τελική νίκη του κόσμου της δουλειάς, για να είναι ο 21ος αιώνας, ο αιώνας που θα διαγράψει από το ανθρώπινο λεξιλόγιο λέξεις όπως: εκμετάλλευση, ανεργία, φτώχεια, καταπίεση, πόλεμος...

ΥΓ. Στο μικρό μας αφιέρωμα, μουσική και λογοτεχνική "επένδυση" προσέφεραν τρία πολύ όμορφα επαναστατικά τραγούδια: (α) το μελοποιημένο απόσπασμα από το πολύ γνωστό ποίημα του Vladimir Mayakovsky "Με όλη μου τη φωνή", σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου από το δίσκο "Καντάτα στη Μακρόνησο του Γιάννη Ρίτσου/Σπουδή σε ποιήματα Βλαδίμηρου Μαγιακόβσκη" (1976, Lyra) και ερμηνεία συγκλονιστική από την αξέχαστη Μαρία Δημητριάδη, (β) το γερμανικό επαναστατικό, αντιφασιστικό τραγούδι του Erich Wienert με τίτλο "Der Heimliche Aufmarsch" ("η κρυφή επίθεση"), σε μουσική Hans Eisler και εκτέλεση Ernst Busch και, (γ) φυσικά, η "Διεθνής" το πασίγνωστο εργατικό επαναστατικό τραγούδι-σύμβολο του αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, γραμμένο το 1871 κατά τη διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας από τον εργάτη Eugene Pottier και μελοποιημένο από τον Pierre Degeyter το 1888, ένα χρόνο μετά το θάνατο του.