Το τραγούδι της ημέρας ...30/9/2012

Συνεχίζοντας σήμερα το μίνι αφιέρωμα στις "άγνωστες" μπάντες του New Wave Of British Heavy Metal κινήματος, το τραίνο του MUSIC FOR REBELS WEB RADIO κάνει σήμερα "στάση" στο "σταθμό" των Witchfynde. Συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1974, παρακαλώ, στο Derbyshire της Αγγλίας και έχει προσφέρει μέχρι σήμερα έξι full length δίσκους (συν ένα ακόμα best of και ένα live) και τέσσερα single. Ωστόσο, η κατεξοχήν μουσική τους "παραγωγή" εντοπίζεται στην πενταετία 1979-1984, όπου και κυκλοφόρησαν τα τέσσερα πρώτα LP και όλα τα single τους. Εκείνο που χαρακτήρισε ευχάριστα την εμφάνιση των Witchfynde ήταν ο συνδυασμός του στιβαρού riffing που χαρακτηρίζει το traditional heavy metal, με τα progressive dark στοιχεία στη στιχουργία και στις ενορχηστρώσεις (σε συνδυασμό με το pro-satan imagery) που για πολλούς αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τα proto-black metal σχήματα της εποχής. Ωστόσο, η μουσική παραγωγή των Witchfynde ακολούθησε εμφανώς φθίνουσα πορεία. Μετά το πολύ αξιόλογο Give 'em Hell του 1980, ακολούθησε το Stagefright μερικούς μήνες μετά (την ίδια χρονιά) με σαφή στροφή σε πιο "απλοϊκές" και "τετριμμένες" μουσικές φόρμες, αλλά και κάποια ακόμα σημεία ενός μουσικού ταλέντου. Οι δυο επόμενοι δίσκοι, Cloak and Dagger (1983) και Lords of Sin (1984) ολοκλήρωσαν την κατρακύλα της μπάντας στο φορμαλισμό και την τυποποίηση γεγονός που σε συνδυασμό με την "φτωχή" προώθηση από δυο, αντίστοιχα, χρεωκοπημένες εταιρείες οδήγησαν στη διάλυση του γκρουπ. Η ανασυγκρότηση των Witchfynde το 2001 με τρία από τα τέσσερα μέλη της διετίας 1983-84 (εκ των οποίων οι δύο από το original σχήμα του 1974: ο "σκοτεινός" κιθαρίστας και βασικός συνθέτης Trevor "Montalo" Taylor και ο ντράμερ Gra Scoresby) προσέφερε άλλα δύο LP, χωρίς κάτι το αξιόλογο, πέραν της επιστροφής και του τέταρτου της παρέας του 1983-84 και της ολοκλήρωσης του reunion. Η μπάντα είναι και σήμερα ενεργή και δίνει το παρόν, κατά καιρούς, σε metal festivals και άλλες live εμφανίσεις.

Αυτονόητα η επιλογή μας είναι από τον πρώτο - και πολύ αξιόλογο - δίσκο των Witchfynde, το "σκοτεινό" και υποβλητικό Give 'em Hell (1980, Rontelet Records). Πρόκειται για το magnum opus του δίσκου και μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι, Unto the Ages of the Ages. Πάνω από 8 λεπτά σκοτεινού, σκληρού και εμπνευσμένου metal ήχου από μια μακρινή, "μαγική" εποχή. Ακούστε το, αξίζει... 

Το τραγούδι της ημέρας ...29/9/2012

Με το σημερινό τραγούδι της ημέρας, ξεκινάμε ένα μίνι-αφιέρωμα στη "σκοτεινή πλευρά" ενός από τα πιο επιδραστικά μουσικά κινήματα στο χώρο της σύγχρονης rock/hard rock μουσικής, στο κίνημα του New Wave Of British Heavy Metal. Μιλάμε για το μουσικό εκείνο κίνημα που ξεκίνησε από την Αγγλία στα τέλη της δεκαετίας του '70-αρχές της δεκαετίας του '80 και αποτέλεσε, αφενός την αφετηρία για διάσημα συγκροτήματα όπως οι Iron Maiden, οι Saxon ή οι Def Leppard, αφετέρου μια σημαντική συμβολή στη διαμόρφωση (αν όχι και στη δημιουργία) πολλών από τα μεταγενέστερα ρεύματα στο χώρο της metal μουσικής, όπως το speed/thrash, το doom, το black, το power metal κλπ. Στα πλαίσια αυτού του μίνι αφιερώματος, θα ακούσουμε κάποια χαρακτηριστικά τραγούδια από λιγότερο γνωστές μπάντες του συγκεκριμένου κινήματος που, για διάφορους λόγους, δε μπόρεσαν να αφήσουν το μουσικό τους αποτύπωμα στην πορεία των χρόνων, πέραν από κάποιες παρέες "πιστών" του είδους, τότε και τώρα. Συγκροτήματα που "ευτύχησαν" να βγάλουν ένα-δυο το πολύ demo, LP ή/και single και έσβησαν στη συνέχεια, για να έχουμε τα τελευταία χρόνια ένα "κύμα" επανασυνδέσεων και live επανεμφανίσεων, συχνά ιδιαίτερα φορτισμένων συγκινησιακά (κάποιες τέτοιες στιγμές έχουμε ζήσει και στη χώρα μας, ιδίως στις μέρες του Up The Hammer Festival των τελευταίων ετών που "ειδικεύεται" στο να διοργανώνει τέτοια event).

Αρχή στο αφιέρωμα κάνουμε από τους Angel Witch. Συγκρότημα με ιστορία, αλλά και σκαμπανεβάσματα στην σύνθεση και στην παραγωγή του, "ευτύχησε" να μας δώσει στην 35ετή του μουσική διαδρομή (από το 1977 μέχρι σήμερα), όχι περισσότερους από τέσσερις full length δίσκους, τέσσερις live δίσκους (όλους μετά το 1990), καθώς και έξι single και EP's. Σημείο αναφοράς στη μπάντα, ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Kevin Heybourne, ο μοναδικός από το αρχικό σχήμα που συνεχίζει ακόμα και, στην ουσία, ο άνθρωπος που "κινούσε" ανέκαθεν τα νήματα στο συγκρότημα. Η επιλογή μας, από τον πρώτο δίσκο του συγκροτήματος Angel Witch (198ο, Bronze Records), το ομότιτλο κομμάτι. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούργιοι! Enjoy!

Το τραγούδι της ημέρας ...28/9/2012

Μετά την ιστορική φόρτιση των τελευταίων δύο ημερών, καιρός να επιστρέψουμε στα γνώριμα μουσικά μας μονοπάτια, αν και είναι και πάλι μια χρονική συγκυρία που μας "επέβαλε" (αυτή είναι η κατάλληλη λέξη και θα καταλάβετε αμέσως το γιατί) τη σημερινή μας επιλογή. Σαν χθες, λοιπόν και συγκεκριμένα στις 27 Σεπτέμβρη του 1986 κόπηκε άδικα όσο και απροσδόκητα το νήμα της ζωής του Cliff Burton, ενός από τους πιο χαρισματικούς μουσικούς της σύγχρονης rock και metal σκηνής και μπασίστα των Metallica οι οποίοι βρίσκονταν, τότε, σε ραγδαία ανοδική τροχιά, έχοντας κυκλοφορήσει το τρίτο - και ίσως καλύτερο μέχρι τότε - album τους, το πασίγνωστο Master of Puppets. Στην περιοδεία που ακολούθησε για την προώθηση του LP και συγκεκριμένα στη Σουηδία, το λεωφορείο που μετέφερε το συγκρότημα ανατράπηκε, με αποτέλεσμα το σώμα του Cliff να εκτοξευθεί έξω και να καταπλακωθεί από το όχημα, χάνοντας έτσι τη ζωή του. Αν και οι απόψεις για τα αίτια του δυστυχήματος διίστανται - τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ δεν αποδέχθηκαν ποτέ την επίσημη αιτία περί ολισθηρού οδοστρώματος και έκαναν σαφείς νύξεις περί μέθης του οδηγού - η υπόθεση αυτή ουδέποτε διαλευκάνθηκε πέραν πάσης αμφιβολίας. 

Η μουσική ποιότητα του Cliff Burton δεν νομίζουμε ότι αμφισβητείται από κανέναν. Μαζί με τον Steve Harris των Iron Maiden υπήρξαν ίσως οι δυο πιο "αναγνωρίσιμοι" μπασίστες της σύγχρονης metal σκηνής και, σίγουρα, διόλου τυχαία: ο "εμφανής" ρόλος του μπάσου στις ενορχηστρώσεις, που δεν περιορίζεται απλά στο "τυπικό" rythm section, αλλά έχει σημαντική συμμετοχή στη διαμόρφωση της μελωδίας και, μάλιστα, με λογική "lead" και "solo", αντίστοιχη της κιθάρας, αποτέλεσε το κεντρικό στοιχείο του μουσικού στίγματος του Burton, που οδήγησε στον να αποκαλείται από αρκετούς ως "lead bass player", ένας χαρακτηρισμός που δε θυμόμαστε να έχει αποδωθεί σε άλλον μπασίστα μέχρι τώρα.

Ως μια ελάχιστη εκδήλωση σεβασμού στη μνήμη αυτού του πολύ σημαντικού rock/metal μουσικού, επιλέξαμε σήμερα ένα από τα αγαπημένα μας τραγούδια των Metallica, της περιόδου που ο Cliff έπαιζε στη μπάντα. Από το δεύτερο, λοιπόν, δίσκο τους, το φανταστικό Ride the Lightning (1984, Megaforce Records), ας ακούσουμε το Fade to Black και ας το αφιερώσουμε στο αδικοχαμένο αυτό αστέρι, ένα από τα πολλά που "φωτίζουν" από εκεί ψηλά το μουσικό μας ουρανό. Να'ναι καλά εκεί που βρίσκεται...

Το τραγούδι της ημέρας ...27/9/2012

Σε αρμονία με το ιστορικό περιεχόμενο της ημέρας (δες σε ξεχωριστή ανάρτηση), είναι και η επιλογή για το τραγούδι της. Με μια πικρή, μελωδική αναφορά στη μοίρα εκείνων που ενώ τα πρόσφεραν όλα για να είναι αυτός ο τόπος και ο λαός ελεύθεροι, αντιμετωπίστηκαν με διώξεις, εξορίες, βασανιστήρια, εξευτελισμούς, θάνατο στα αποσπάσματα από όλο αυτό που "κομψά και ευγενικά" ονομάστηκε "μετεμφυλιακό κράτος". Πικρή ειρωνεία: οι χθεσινοί συνεργάτες των κατακτητών ήταν οι "εθνικόφρονες" και οι αγωνιστές της λευτεριάς, οι διωκόμενοι για "ξένο δάκτυλο" και "κατασκοπεία"...

Τραγούδι της ημέρας, σήμερα, 71η επέτειο από την ίδρυση του ΕΑΜ, η συγκλονιστική "Δίκοπη Ζωή" σε στίχους Μάνου Ελευθερίου, μουσική Θάνου Μικρούτσικου και εκτέλεση εδώ από τα Υπόγεια Ρεύματα στο δίσκο "Τους έχω βαρεθεί" (2009, Legend). Η πρώτη εκτέλεση του κομματιού, από τον Γιώργο Μεράντζα και το δίσκο Τροπάρια για Φονιάδες (1977, Lyra). Χωρίς άλλα λόγια, ακούστε το...

Τρία γράμματα μόνο φωτίζουν...

...την ελληνική μας τη γενιά
και μας δείχνουν φωτεινό το δρόμο
για να φέρουμε τη λευτεριά... (από τον ύμνο του ΕΑΜ)

Σαν σήμερα, στις 27 Σεπτέμβρη του 1941, ακριβώς πριν από 71 χρόνια και στο μέσο της σκληρής φασιστικής κατοχής, ιδρύθηκε στην Αθήνα το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ), από εκπροσώπους τεσσάρων κομμάτων: του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (Λευτέρης Αποστόλου), του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδας (Απόστολος Βογιατζής), της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας (Ηλίας Τσιριμώκος) και του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας (Χρήστος Χωμενίδης), με πρωτοβουλία του πρώτου, το οποίο υπήρξε κατά γενική ομολογία και ο βασικός οργανωτικός, αλλά και ιδεολογικός-πολιτικός στυλοβάτης του. Της ίδρυσης του ΕΑΜ είχε προηγηθεί, τον Ιούνιο του 1941, η ίδρυση του Εργατικού ΕΑΜ, από πρωτοπόρα στελέχη των εργατικών συνδικάτων που έθεταν ως σκοπό τους να συνδυαστεί η πάλη για το μεροκάματο και ενάντια στην πείνα, με την πάλη για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. 

Στο ιδρυτικό κείμενο του ΕΑΜ αναφερόταν ως σκοποί της ύπαρξής του "η απελευθέρωση του έθνους από τον ξένο ζυγό" και "η κατοχύρωση του κυριαρχικού δικαιώματος του ελληνικού λαού όπως αποφανθεί περί του τρόπου διακυβερνήσεώς του". Στο διάγγελμα-μανιφέστο προς τον ελληνικό λαό που δημοσιεύτηκε στις 10 Οκτώβρη του 1941, υπάρχει έκκληση σε κάθε έλληνα πατριώτη να ενταχθεί στις γραμμές του και να πολεμήσει τον κατακτητή. Αναφέρεται ότι "...ο αγώνας δε θα είναι εύκολος, μα το έπαθλό του αξίζει κάθε θυσία. Και το έπαθλο αυτό θα είναι μια Νέα Ελλάδα, ελεύθερη και ανεξάρτητη, κτήμα του λαού της...". Στις 28 Οκτώβρη του 1941, με πρωτοβουλία του ΕΑΜ διοργανώθηκε μαζικό συλλαλητήριο του λαού της κατεχόμενης Αθήνας, για να εορταστεί η νίκη στο Αλβανικό μέτωπο του 1940. Ακολούθησε μια περίοδος έντονης ανάπτυξης, καθώς η δράση του ΕΑΜ αναπτύχθηκε σε όλη τη χώρα, φτάνοντας να αριθμεί στις γραμμές του εκατομμύρια μέλη. Στις 16 Φεβρουαρίου 1942, με απόφαση της Κεντρικής του Επιτροπής, το ΕΑΜ ανακοίνωσε την έναρξη του ένοπλου αγώνα για την απελευθέρωση της χώρας με την ίδρυση του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ), ο οποίος έφτασε να αριθμεί λίγο πριν από την αποχώρηση των ναζιστικών δυνάμεων, σχεδόν 50 χιλιάδες άνδρες. Η δράση του είναι γεμάτη από στιγμές ηρωισμού και επιτυχίες που δημιούργησαν παγκόσμια αίσθηση, όπως οι μάχες στο Γοργοπόταμο, οι μάχες στη Θεσσαλία (η περίφημη "μάχη της σοδειάς", για να μην πέσει στα χέρια των ναζί η σοδειά της χρονιάς και να υπονομευτεί ο ανεφοδιασμός των κατοχικών δυνάμεων) και πολλές άλλες. Χρυσή σελίδα στη δράση του ΕΑΜ, ήταν η παλλαϊκή κινητοποίηση με την οποία αποτράπηκε η πολιτική επιστράτευση του ελληνικού λαού, το Φλεβάρη-Μάρτη του 1943. Αποτέλεσμα της δράσης του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, ήταν η απελευθέρωση πολύ μεγάλου μέρους της χώρας και η ίδρυση δομών λαϊκής εξουσίας, λαϊκής αυτοδιοίκησης και δικαιοσύνης, η υλοποίηση δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων που χρόνιζαν για δεκαετίες, όπως η καθολική ψήφος των γυναικών και των νέων πάνω από τα 18. Στις εκλογές του 1944 που διοργάνωσε το ΕΑΜ στις απελευθερωμένες περιοχές, για την ανάδειξη των 202 αντιπροσώπων για το Εθνικό Συμβούλιο και την Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), όπως ονομάστηκε η λαϊκή κυβέρνηση, πήραν μέρος πάνω από 1 εκατομμύριο άτομα(!), αριθμός συγκλονιστικός για τα δεδομένα της εποχής, σε συνθήκες κατοχής και πολέμου. Εκλέχθηκαν, μάλιστα, για πρώτη φορά στη νεότερη ελληνική ιστορία και έξι γυναίκες. Η ΠΕΕΑ αυτοδιαλύθηκε το Νοέμβρη του 1944, υλοποιώντας δυστυχώς μια κατεύθυνση μονομερούς καλής θέλησης, που οδήγησε τελικά στην απόβαση των Άγγλων στον Πειραιά και στα Δεκεμβριανά του 1944. Η ίδια κατεύθυνση, παρόλα αυτά, συνεχίστηκε και το 1945, με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, που είχε ως αντικείμενο τον αφοπλισμό των αντιστασιακών ομάδων, που όμως στην ουσία δεν εφαρμόστηκε ποτέ από την μεριά της κυβέρνησης. Επίσημα, το ΕΑΜ διαλύθηκε το 1946, καθώς στη χώρα επικρατούσε όργιο τρομοκρατίας σε βάρος των λαϊκών αγωνιστών από το επίσημο κράτος και τις παρακρατικές ομάδες που τις συγκροτούσαν κυρίως πρώην συνεργάτες των ναζί, γεγονός που οδήγησε στην έκρηξη του εμφυλίου πολέμου, 1946-1949.

Η πείρα από την ίδρυση, δράση, αλλά και διάλυση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ είναι και σήμερα πολύτιμη. Αποδεικνύει ότι όταν ένας λαός θέλει, μπορεί. Ότι κανένας τύραννος, όσο κι αν φαντάζει παντοδύναμος, δε μπορεί να αντισταθεί στο ποτάμι της οργανωμένης, μαζικής και συντονισμένης λαϊκής δράσης. Όμως, αποδεικνύει και ότι η διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του λαού να αποφασίζει ο ίδιος το δρόμο του (που ήταν ο ένας εκ των δυο βασικών σκοπών της ίδρυσης του ΕΑΜ) απαιτεί αποφασιστικότητα, καθαρή αντίληψη για το ποιος είναι ο αντίπαλος σε όλες του τις μορφές και όχι ταλαντεύσεις και αυταπάτες. Αν την κρίσιμη στιγμή είχε επιδειχθεί στην πράξη αυτή η αποφασιστικότητα, τότε η ιστορία αυτού του τόπου θα ήταν σίγουρα πολύ διαφορετική. Προς γνώση και συμμόρφωση, όμως...

Το τραγούδι της ημέρας ...26/9/2012

Το σημερινό τραγούδι της ημέρας είναι, για να το πούμε κάπως "βαρύγδουπα", εμπνευσμένο από την ιστορική συγκυρία. Σαν σήμερα, στις 26 Σεπτέμβρη του 1814 ιδρύθηκε στην Οδησσό της Κριμαϊκής Χερσονήσου (σήμερα κομμάτι του ουκρανικού εδάφους) η περίφημη "Φιλική Εταιρεία", μια μυστική επαναστατική οργάνωση ελλήνων πατριωτών με σκοπό την οργάνωση του απελευθερωτικού αγώνα του ελληνικού λαού για την απαλλαγή του από την Οθωμανική κυριαρχία. Πολλά στοιχεία στη δομή και στη λειτουργία της δανείστηκε από τις αντίστοιχες την εποχή εκείνη οργανώσεις των καρμπονάρων, καθώς και το γενικότερο ιδεολογικό και πολιτικό της προσανατολισμό. Ωστόσο, από μια σειρά μελέτες θεωρείται πολύ πιθανή η εμπλοκή στη δράση της και της Τσαρικής Ρωσίας, βασισμένη στην πρόταση που έγινε στον υπουργό του τσάρου και μετέπειτα κυβερνήτη της Ελλάδας, Ιωάννη Καποδίστρια για την ανάληψη της ηγεσίας της οργάνωσης, το 1816. Η οργάνωση είχε ραγδαία ανάπτυξη και έφτασε λίγα χρόνια μετά την ίδρυσή της να αριθμεί χιλιάδες μέλη. Στις παραμονές της έκρηξης της επανάστασης του Μάρτη του 1821, είχε φτάσει να αριθμεί δεκάδες χιλιάδες μέλη, μεταξύ των οποίων οι πλέον γνωστοί ηγέτες του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Γρηγόριος Δικαίος (Παπαφλέσσας), ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κλπ. Σημαντική είναι η συμβολή της δράσης της Φιλικής Εταιρείας, όχι μόνο στην επανάσταση στο ελληνικό έδαφος, αλλά και στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, όπου όμως καταπνίγηκε βίαια μετά την ήττα των επαναστατών (του περίφημου "Ιερού Λόχου") στο Δραγατσάνι της Μολδοβλαχίας, τον Ιούνιο του 1821. Αυτό ήταν, ουσιαστικά και το κύκνειο άσμα της Φιλικής Εταιρείας, της οποίας το βασικό έργο, η προετοιμασία της εξέγερσης είχε τελειώσει με επιτυχία, καθώς ακόμα και παρά την τελική ήττα της εξέγερσης στη Μολδοβλαχία, είχε κερδηθεί πολύτιμος χρόνος για την ανάπτυξη του αγώνα στο κυρίως ελληνικό έδαφος. 

Αυτά για την ιστορία, την οποία δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, ειδικά στις δύσκολες μέρες που περνάει ο λαός μας σήμερα. Τη μουσική "επένδυση" της σημερινής μέρας, ανέλαβαν - δικαιωματικά θα λέγαμε - οι πολύ καλοί Έλληνες metallers, Marauder μέσα από τον δεύτερο δίσκο τους, 1821 (2000, Megahard Records) με το επικό Cry For The Glorious Town. Πολύ καλή δουλειά, αποτελεί και σήμερα σημείο αναφοράς στην πορεία του γκρουπ με τα τραγούδια της να αποτελούν το βασικό κορμό των live sets μέχρι σήμερα. Απολαύστε το!

Το τραγούδι της ημέρας ...25/9/2012

Παραμένουμε σε σκανδιναβικά μονοπάτια και στο σημερινό τραγούδι της ημέρας, αν και θα μετατοπιστούμε λιγάκι σε πιο σύνθετους μουσικούς ήχους. Ανεβαίνοντας λίγο πιο βόρεια και Ανατολικά από τη Σουηδία, στη γειτονική Φιλανδία, συναντούμε τους Amorphis, ένα από τα συγκροτήματα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της φινλανδικής death/folk metal σκηνής. Στη μακρά διαδρομή τους των 22 ετών και των 10 studio albums (σύμπτωση; έχουν ακριβώς τα ίδια χρόνια και albums με τους In Flames της προηγούμενης βδομάδας!) πειραματίστηκαν με το μελωδικό death metal στο οποίο κατά καιρούς πρόσθεταν folk, progressive, ακόμα και gothic στοιχεία, φέρνοντας μπόλικο φρέσκο αέρα και ιδέες σε μια σκηνή ιδιαίτερα "δύσκολη" και "επιρρεπή" στο φορμαλισμό και την τυποποίηση. Ανανεωμένη (και) σε πρόσωπα εκεί που χρειάστηκε και αφού κατάφερε να αφομοιώσει χωρίς κραδασμούς τις αλλαγές στο σχήμα της, η παρέα των παλιόφιλων από το Ελσίνσκι, Tomi Koivusaari (rythm guitar/death growls), Esa Holopainen (lead guitar) και Jan Rechberger (drums), πλαισιωμένη από τους "νέους" (Tomi Joutsen/vocals, Niklas Etelävuori/bass και Santeri Kallio/keyboards) συνεχίζει στο δρόμο της, πατώντας γερά σε μια "μεστή" μουσικά και στιχουργικά διαδρομή. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχειά της!

Σημερινό τραγούδι της ημέρας, από το compilation album, Magic and Mayhem - Tales from the Early Years (2010, Nuclear Blast Records), το επικό death/folk αριστούργημα My Kantele σε νέα, extended ενορχήστρωση (το original στο LP του 1996, Elegy) με φωνητικά του Joutsen και ένα πολύ ωραίο outro. Οι στίχοι είναι από το παραδοσιακό έπος της φινλανδικής μυθολογίας, Kanteletar, μια συλλογή αρχαίων folk ποιημάτων, κάτι σαν τα δικά μας Ομηρικά έπη ή τα τραγούδια των μεσαιωνικών βάρδων. Είμαστε σίγουροι ότι θα το απολαύσετε!

Το τραγούδι της ημέρας ...24/9/2012

Τι λείπει μέχρι τώρα από τις επιλογές μας στο πλαίσιο του "θεσμού" του τραγουδιού της ημέρας; μα φυσικά, η παραμικρή αναφορά στο σημαντικό - για πολλούς και κάτι περισσότερο - χώρο του death/black metal. Δε θα μπορούσε αυτή η έλλειψη να μένει για καιρό χωρίς να αντιμετωπίζεται. Και ιδού, σήμερα, η πρώτη απάντηση: έρχεται από τη Σουηδία, μια χώρα με ξεχωριστή παράδοση στο συγκεκριμένο ήχο και, μάλιστα, από μια από τις μπάντες-σημεία αναφοράς για το είδος. Φυσικά, μιλάμε για τους In Flames, ένα γκρουπ που - τουλάχιστον στις πρώτες του δισκογραφικές δουλειές - "σημάδεψε" την ευρωπαϊκή melodic death metal σκηνή, θα μπορούσε μάλιστα να χαρακτηριστεί και ως ο κατεξοχήν εκπρόσωπος αυτού του ήχου. Σήμερα, μετά από 22 χρόνια παρουσίας, 10 studio albums και χωρίς κανένα(!) από τα τρία ιδρυτικά του μέλη (Jesper Strömblad/κιθάρα, keyboards, Glenn Ljungström/κιθάρα, Johann Larsson/μπάσο) πια στη σύνθεσή του, το συγκρότημα εξακολουθεί να είναι ενεργό και με σημαντική απήχηση στο κοινό του extreme metal, έχοντας σταδιακά μεταστρέψει το ύφος του από το "παραδοσιακό", μελωδικό death των πρώτων albums σε πιο "σκληρά" metalcore μονοπάτια "αμερικανογενούς" καταγωγής. Μέχρι τώρα, αυτή η διαδρομή όχι μόνο δεν τους οδήγησε σε απομόνωση, αλλά αντίθετα διεύρυνε το μουσικό τους κοινό. Βέβαια, ο καθένας διατηρεί την άποψή του κατά πόσο η στροφή αυτή ήταν προς το καλύτερο, αλλά εδώ όλες οι γνώμες είναι, φυσικά, σεβαστές. Η δική μας, πάντως, είναι ότι παλιά μας τα λέγανε καλύτερα...

Σημερινό, λοιπόν, τραγούδι της ημέρας, από το δεύτερο δίσκο των In Flames, το πολύ καλό The Jester Race (1996, Nuclear Blast Records), θα είναι το December Flower. Όλα τα λεφτά, το σόλο κιθάρα του Jesper Strömblad στο μέσο του κομματιού! Enjoy!

Το τραγούδι της ημέρας ...23/9/2012

Το τραγούδι της χθεσινής ημέρας μας έδωσε, κατά κάποιον τρόπο, την ιδέα και για το σημερινό. Πρόθεσή μας ήταν να παραμείνουμε και σήμερα στον βρετανικό ήχο. Αλλά, όχι βρε παιδί μου και τόσο κλασσικό στυλ πια! Αν στο παιχνίδι, λοιπόν, συνδυαστούν τα κριτήρια της ύπαρξης πολύ καλών μουσικών, της έμπνευσης - όχι γενικά κι αφηρημένα αλλά σε σύγκριση με την εποχή της - και της μουσικής, στιχουργικής και γενικά εκφραστικής πρωτοτυπίας και αυτής της αίσθησης της vintage "αυθεντικότητας" που χαρακτηρίζει - όταν τις ακούς σήμερα - τις βρετανικές μπάντες εκείνης της εποχής (κατά κύριο λόγο, όχι φυσικά κατ'αποκλειστικότητα), δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές: μια από τις ελάχιστες, είναι οι Saracen που είναι και το γκρουπ που θα μας "προμηθεύσει" το σημερινό τραγούδι της ημέρας. 

Συγκρότημα με πολλά χρόνια στο μουσικό "κουρμπέτι", από τα ελάχιστα του είδους που παραμένουν ζωντανά στ'αλήθεια, δια της πραγματικής μουσικής τους παραγωγής και όχι δια της γνωστής μεθόδου του "κάνω-ένα-reunion-και-μια-δυο-περιοδείες-για-να-τα-αρπάξω". Οι Saracen ιδρύθηκαν το 1976, 36 χρόνια πριν, στο Matlock του Derbyshire στην Αγγλία, χρειάστηκαν όμως πέντε ολόκληρα χρόνια μέχρι να βγει προς τα έξω η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, το 1981 με τον τίτλο Heroes, Saints & Fools, ταράζοντας τα "νερά" στο heavy prog/metal μουσικό στερέωμα. "Σπάζοντας" τις καθιερωμένες φόρμες του NWOBHM, οι Saracen "τόλμησαν" να παίξουν ένα εμπνευσμένο μείγμα από classic heavy metal, progressive rock, με συμφωνικά και θεατρικά στοιχεία ενσωματωμένα αρμονικά στο όλο σύνολο. Η μουσική πρόταση των Saracen, δυστυχώς, δεν έτυχε της προβολής που άξιζε και δικαιούνταν (κατά την άποψή μας) κι έτσι, μετά το δεύτερο δίσκο τους (1984, Change Of Heart) ακολούθησε ένα παρατεταμένο διάστημα "σιωπής" μέχρι το 2003, οπότε επανασυγκροτούνται με δύο μέλη από το original line-up (τον χαρισματικό frontman, Steve Bettney και τον κιθαρίστα και εκ των βασικών συνθετών, Rob Bendelow) και κυκλοφορούν το full length LP "Red Sky" με επανεκδόσεις παλιών και αρκετά καινούργια κομμάτια. Από τότε, συνεχίζουν κανονικά και έχουν βγάλει άλλους δύο δίσκους, ο τελευταίος μάλιστα το 2011, με αρκετά θετικές κριτικές.

Από το δεύτερο δίσκο των Saracen, το Change Of Heart του 1984 (Neat Records) επιλέξαμε για τραγούδι της ημέρας την πολύ όμορφη μπαλάντα A Face in the Crowd. Το τραγούδι κυκλοφόρησε (σε μια λίγο διαφορετική εκτέλεση) και ως B-side στο single "We Have Arrived", επίσης του 1984. Μια από τις πιο δυνατές και αισθαντικές στιγμές του βρετανικού heavy metal, ειδικά την περίοδο εκείνη. Απολαύστε την... 

Το τραγούδι της ημέρας ...22/9/2012

Αναδρομικά και με καθυστέρηση (σαν τις φοροεπιθέσεις που μας τυραννούν τόσον καιρό) και η σημερινή ανάρτηση. Επιστρέφουμε σε έναν πιο κλασσικό "βρετανικό" ήχο, πιο straight forward θα λέγαμε, με ένα συγκρότημα που αν και δεν ανήκει στο "νέο κύμα του βρετανικού χέβυ μέταλ", το γνωστό NWOBHM των αρχών της δεκαετίας του '80, αλλά ξεκίνησε σχεδόν με μια δεκαετία καθυστέρηση τη μουσική του διαδρομή, εντούτοις μουσικά, τεχνοτροπικά και στιχουργικά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια δεκαετία παλιότερο - με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει, καλό ή κακό. Το group που θα μας απασχολήσει σήμερα είναι οι Stairway, μια μπάντα που σχηματίστηκε το 1991 στο Warwickshire της Αγγλίας από άγνωστους ως τότε μουσικούς: τους Graeme Leslie και Peter Jennens στην κιθάρα και τα φωνητικά, Robert Jennens στο μπάσο και στα δεύτερα φωνητικά και Andrew Edwards στα τύμπανα. Το 1993 κυκλοφόρησε το πρώτο τους full lenght LP, με τίτλο No rest, No mercy και από τότε ακολούθησαν άλλα τέσσερα, με πιο πρόσφατο το Interregnum του 2010, ενώ ενδιάμεσα κυκλοφόρησαν κι ένα single (2006, No  Mercy). Για το μουσικό τους στίγμα τα είπαμε πιο πάνω, στιχουργικά κινούνται στο χώρο του White (ή christian) metal, με θεματολογία εμπνευσμένη από θρησκευτικά, κυρίως, θέματα (κάτι σαν "βρετανούς Stryper", θα έλεγε κανένας). "Σφιχτοδεμένο" γκρουπ, χωρίς τίποτε το εξαιρετικό ή πρωτότυπο στον ήχο του, αλλά με καλές παραγωγές γενικά, αξιοπρεπή φωνητικά και riffs, γενικώς ό,τι πρέπει για τους "πιστούς" της παλιάς, καλής αγγλικής σχολής...

Από τον πρώτο τους δίσκο του 1991, λοιπόν, θα ακούσουμε ένα ενδεικτικό του ύφους και της "γραμμής" του γκρουπ, την "πάρε-να-'χεις" ροκιά με τίτλο Black Be The Night. Horns up, mates!

Το τραγούδι της ημέρας... 21/9/2012

Επειδή έχουμε κατά καιρούς προλογίσει διάφορα - γνωστά και άγνωστα - κομμάτια, τα οποία έχουμε επιλέξει ως τραγούδια της ημέρας, έρχονται και κάποιες στιγμές που οι πρόλογοι είναι απλώς περιττοί. Όταν μιλάμε, όχι απλά για μια μεγάλη - από τις πιο σημαντικές ίσως - metal μπάντα, αλλά και για ένα από τα πιο αγαπημένα μας τραγούδια, όλων των εποχών, τα λόγια περιττεύουν...

Είναι βέβαια οι WASP, από το "The Crimson Idol" του 1992, στην ανατριχιαστική μπαλάντα-αριστούργημα-κορυφαία στιγμή του δίσκου κλπ. κλπ., "The Idol". Απλά ακούμε και νιώθουμε...

Το τραγούδι της ημέρας ...20/9/2012

Σήμερα η επιλογή μας είναι από ένα αρκετά γνωστό συγκρότημα από τον χώρο του ελληνικού ροκ που αν και δεν ξεφεύγει από τα στάνταρτς του είδους, επιλέχτηκε διότι το συγκεκριμένο τραγούδι τους (από το ομότιτλο παρθενικό τους άλμπουμ) είναι σε στίχους του νομπελίστα έλληνα ποιητή Γιώργου Σεφέρη, ο οποίος πέθανε σαν σήμερα στις 20 Οκτώβρη του 1971.
Ο τίτλος του κομματιού είναι "Σάββατο 31 Οκτώβρη", μια "μέρα" όπου το ροκ συναντά την ελλληνική ποίηση!

Το τραγούδι της ημέρας ...19/9/2012

Το σημερινό τραγούδι της ημέρας προέρχεται από ένα αρκετά άγνωστο γκρουπ που, όπως πολλά άλλα τους είδους, σχηματίστηκε από αρκετά γνωστότερους, ατομικά, μουσικούς λόγω - τι άλλο - της "θητείας" τους σε πολύ γνωστές και μεγάλες μπάντες. Η σχετική αποτυχία πολλών τέτοιων projects (μεταξύ αυτών και του συγκεκριμένου), πέραν της προφανούς εξήγησης ότι αποτελούν, κάποιες φορές, δεύτερες και τρίτες επιλογές στην ιεράρχηση των ίδιων των δημιουργών τους (ιδίως όταν τα projects αυτά "τρέχουν" παράλληλα με τα "βασικά" συγκροτήματα), είναι και μια απόδειξη της σημασίας που έχει η "ταμπέλα" στη μουσική βιομηχανία. Πρόκειται για μια άκρως ενοχλητική διαπίστωση, αφού εξαιτίας της μια σειρά πολύ όμορφες δουλειές πήγαν "άκλαυτες" από πλευράς κυκλοφορίας, είτε επειδή δεν προωθήθηκαν ως κάτι το "διαφορετικό" (ενίοτε, δεν ήταν κιόλας), είτε ακριβώς για τον αντίθετο λόγο, επειδή οι διάφορες fan bases δεν ήταν διατεθειμένες να "αναγνωρίσουν" στα ινδάλματά τους "απιστίες" ως προς την πεπατημένη του ήχου των γκρουπ από τα οποία προέρχονταν.

Τέλος πάντων, αυτά όλα καλά είναι, αλλά ας πάμε και στο προκείμενο. Η μπάντα που θα μας απασχολήσει σήμερα είναι οι Seventh Key, μια αμερικάνικη hard rock μπάντα, που σχηματίστηκε το 2001 σαν ένα side-project του μπασίστα και σημερινού τραγουδιστή των Kansas, Billy Greer και του συνεργάτη του στους Streets (ένα studio-project του keyboardίστα των Kansas, Steve Walsh στο σύντομο διάστημα της απουσίας του από το διάσημο αμερικάνικο Prog rock σχήμα), βρετανού κιθαρίστα Mike Slammer (ex-City Boy). Το γκρουπ είναι ακόμα και σήμερα ενεργό, αν και η δισκογραφία του περιορίζεται σε δύο studio albums (2001, Seventh Key και 2004, Raging Fire) και ένα live album (2005, Live in Atlanta) που βγήκε και σε DVD. Από το δεύτερο δίσκο τους, Raging Fire, επιλέξαμε για τραγούδι της ημέρας το Pyramide Princess, ένα όμορφο mid-tempo κομμάτι που εντυπωσιάζει με το συνδυασμό των μεταλλικών riffs του Slammer και των "αστραφτερών", σχεδόν glam, φωνητικών του Greer. Από τις καλές (και άγνωστες) στιγμές του πιο "ψαγμένου" αμερικάνικου hard rock ρεπερτορίου. Απολαύστε το!

Το τραγούδι της ημέρας ...18/9/2012

Συνεχίζοντας την κατά καιρούς "κατάδυσή" μας στα βαθιά, αλλά καθαρά νερά του κλασσικού ροκ ήχου, σήμερα επιλέξαμε το τραγούδι της ημέρας μέσα από τον κατάλογο μιας από τις πιο θρυλικές μπάντες του progressive/hard rock ήχου, με συνεχή παρουσία στη μουσική σκηνή από το 1969(!) μέχρι σήμερα. Φυσικά, μιλάμε για τους Βρετανούς Jethro Tull, το γκρουπ του εμβληματικού φλαουτίστα/τραγουδιστή/τραγουδοποιού κλπ. κλπ. Ian Anderson και του δυναμικού κιθαρίστα Martin Barre που έχουν μαζί δημιουργήσει, ούτε λίγο-ούτε πολύ, 20 από τα 21 συνολικά studio albums του σχήματος, πλαισιωμένοι κατά καιρούς από μια πλειάδα εξαιρετικών μουσικών, όπως ο Barriemore Barlow (1971-1980) και ο Doane Perry (1984-1991, 1993-σήμερα) στα drums, ο Jeffrey Hammond (1971-1976) και ο Dave Pegg (1979-1995) στο μπάσσο και ο Don Evan (1970-1980) στα keyboards.

Η επιλογή μας για το σημερινό τραγούδι της ημέρας, προέρχεται από το δίσκο (τον 16ο, παρακαλώ, σε σειρά) του 1987, Crest of a Knave, με τον οποίο το γκρουπ εγκαινίασε μια στροφή στον ήχο του από τον progressive ήχο, ακόμα και pop/art rock πειραματισμούς, σε μια πιο "ηλεκτρική" εκδοχή, που από πολλούς θεωρήθηκε ανάλογη του μουσικού στίγματος των Dire Straits, στην ωριμότητά τους. Η σύγκριση δεν είναι, κατά τη γνώμη μας, άστοχη: τόσο τα κιθαριστικά μέρη του Barre που παίζουν, συγκριτικά με παλαιότερες δουλειές, πιο έντονο ρόλο στις συνθέσεις, όσο και η φωνή του Anderson που έχει "χαμηλώσει" σε ύψος και "στενέψει" σε εύρος, λόγω μιας πρόσφατης εγχείρισής του στις φωνητικές χορδές, θυμίζουν πολύ τους Straits και, πιστεύουμε, θα γίνει απολύτως κατανοητή η ομοιότητα ακούγοντας την επιλογή μας, που δεν είναι άλλη από το πιο γνωστό τραγούδι του συγκεκριμένου δίσκου, το μελωδικό Budapest, που από τότε και μέχρι σήμερα παραμένει σταθερή επιλογή του γκρουπ για τα live sets του. Μια από τις καλύτερες στιγμές των Tull, στη νεότερη (αν μπορεί κανείς να μιλήσει έτσι για το 1987, αλλά τι να πει κανείς για μια μπάντα που μέχρι το 1980 είχε ήδη έναν κατάλογο από 13 albums;;;) ιστορία τους. Απολαύστε το!

Το τραγούδι της ημέρας ...17/9/2012

Σημερινό τραγούδι της ημέρας από ένα σχετικά άγνωστο συγκρότημα, τους "House of Spirits".
Γερμανοί, της σχολής του μελωδικού Power-prog metal, "ατυχησαν" όπως και πολλοί άλλοι να βγάλουν δυο δίσκους την δεκαετία του 90. Από τα μέλη τους, ο μοναδικός πολύ γνωστός είναι ο γυρολόγος drummer Jörg Michael που έχει παίξει σε πολλά σχήματα της Γερμανικής/Σκανδιναβικής metal σκηνής (με κυριότερους τους Stratovarius).
Από τον πρώτο τους δίσκο "Turn Of The Tide" θα ακούσουμε ένα πολύ όμορφο κομμάτι, το "Keep Me From Dreaming"

Το τραγούδι της ημέρας ...15/9/2012

Το σημερινό τραγούδι της ημέρας δεν θα μπορούσε να ανήκει σε άλλους από το ιστορικό συγκρότημα που επισκέπτεται την χώρα μας σήμερα για πρώτη φορά στην καριέρα τους.
Εβγαλαν το πρώτο τους album το 1974, ενώ συνολικά έχουν βγάλει 12 studio και 5 live albums (τα περισσότερα εξ αυτών την δεκαετία του 80) και για όσους έχουν ασχοληθεί με την μουσική τους είναι απορίας άξιον πως δεν απέκτησαν ποτέ το μέγεθος που θα τους αναλογούσε με βάση την συνθετική αλλά και εκτελεστική τους δεινότητα. Όμορφες μελωδίες που συνδιάζονται με δυναμικά riffs, πολύ καλή φωνή και κυρίως η όμορφη κιθάρα του Dave Meniketti, ο οποίος ειδικά στα μελωδικά σόλο εντυπωσιάζει με τον αισθαντικό ήχο του.
Μεταξύ πολλών καλών (και γρηγορότερων, πιο heavy) κομματιών που θα μπορούσαν να επιλεγούν ως τραγούδι της ημέρας, επιλέξαμε το mid-tempo μπαλαντοειδές κομμάτι κυρίως διότι η ίδιοι το αφιερώνουν στα live τους στον αδικοχαμένο μπασίστα τους Phil Kennemor. To κομμάτι προέρχεται από το φοβερό live τους "Υ&Τ live" το οποίο ηχογραφήθηκε το 1991 όταν το συγκρότημα βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας τους!

Υ&Τ λοιπόν και "Winds of Change"

Το τραγούδι της ημέρας ...14/9/2012

Η σημερινή επιλογή είναι ένα πραγματικά εκπληκτικό κομμάτι από ένα συγκρότημα που μεσουράνησε για κάποια χρόνια στο metal στερέωμα, αφήνωντας πίσω του 4 δίσκους αλλά με πάρα πολλά καλά κομμάτια. Κορυφαίος τους δίσκους θεωρείται (και δικαίως) ο δεύτερος δίσκς τους, το "Parallel Minds" του 1993, αλλά η σημερινή μας επιλογή είναι από το τρίτο album τους, το επισης καλό "In your Multitide" (1995), διότι θεωρώ ότι εμπεριέχει το πιο καλό και ταυτόχρονα τεχνικό αλλά άρτιο μουσικά κομμάτι τους.
Δυστυχώς, όπως πολλά group της εποχής τους, η μουσική τους καριέρα έληξε άδοξα το 1997, όταν όπως και πολλοί άλλοι έβγαλαν ένα album προσπαθώντας να μπουν και αυτοί στο κύμα του Seattle-new rock που κυριαρχούσε εκείνη την δεκαετία. Το album δεν ήταν κακό και είχε καλές στιγμές, αλλά ούτε τους βοηθησε να αποκτήσουν νέους οπαδούς (προφανώς διότι ως γκρουπ εξακολουθουσαν να είναι πολύ μελωδικοί/τεχνικοί για τα δεδομένα της εποχής) ενώ παράλληλα έχασαν και τους παραδοσιακούς οπαδούς τους που τους κατηγόρησαν για μουσική "στροφή".
O τραγουδιστής τους Roy Khan, με την έξοχη φωνή του (και από τα πιο "δυνατά χαρτια" της μπάντας), συνέχισε μετά στους Kamelot, ανεβάζωντας τους επίπεδο!

"Α million Gods" λοιπόν, ένα έξοχο μουσικά  και τεχνικά κομμάτι, με πολύ όμορφες μελωδίες, στακάτη rythm section, πολυποίκιλτο σόλο και βέβαια με την απίστευτη μελωδική φωνή του Roy Khan.

Το τραγούδι της ημέρας ...13/9/2012

Λοιπόν, σκεφτόμουν ότι πρέπει οπωσδήποτε να βάλουμε κάποιο τραγούδι της ημέρας από το συγκεκριμένο συγκρότημα και μάλιστα εδώ και πολύ καιρό. Θεωρώ τους Wishbone Ash από τα πιο "θρυλικά" hard rock σχήματα που έχουν ποτέ υπάρξει, με ουσιαστική συμβολή στην ίδια την εξέλιξη του μουσικού αυτού ήχου. Υπήρξαν μια από τις πρώτες - αν όχι η πρώτη - rock μπάντα που χρησιμοποίησε δύο lead κιθάρες συγχρόνως, αποτελώντας πηγή έμπνευσης, στη συνέχεια, για συγκροτήματα όπως οι Thin Lizzy, οι Iron Maiden, οι Judas Priest κλπ. Στην τεράστια ιστορία τους, πειραματίστηκαν σε ένα τεράστιο εύρος ακουσμάτων, από το blues rock, το psychedelic και το progressive rock των πρώτων LP, μέχρι τα "σκληρά", σχεδόν "μεταλλικά" ακούσματα που μας πρόσφεραν στα μέσα της δεκαετίας του '80. Αυτό, δείχνει και την ποιότητα των μουσικών που την  απάρτιζαν σε κάθε στιγμή. Βεβαίως, γνώρισαν πάρα πολλές μεταβολές στο σχήμα τους, όμως παραμένει αξεπέραστο το αρχικό line-up με τους Martin Turner (bass/vocals), Andy Powell (guitar/vocals), Ted Turner (guitar/vocals) και Steve Upton (drums). Εξίσου - κατά την άποψή μας οριακά μικρότερη - δημιουργική ήταν και η συνεισφορά του Laurie Wisefield (guitar/vocals) που αντικατέστησε τον Ted Turner μετά τους τέσσερις πρώτους δίσκους τους. 

Η αντικειμενική δυσκολία που έχεις, όταν προσεγγίζεις ένα τέτοιο μεγαθήριο της ροκ, είναι ότι ...δεν ξέρεις ποιο κομμάτι να πρωτοδιαλέξεις! Έτσι, το αφήσαμε στην τύχη και, πιο συγκεκριμένα, στη "χαλαρή" μου διάθεση χθες τη νύχτα, που προσανατόλισε προς την πιο  μελωδική, soft πλευρά της δισκογραφίας τους. Όχι ότι κι έτσι η επιλογή δεν είναι δύσκολη, δηλαδή. Απλά, το συγκεκριμένο κομμάτι μου αρέσει πάρα πολύ και, ειδικά, στη συγκεκριμένη extended live version από την περιοδεία για την προώθηση του New England LP, το 1976 (το video είναι από τη συναυλία στην Κολωνία, στην ΟΔ Γερμανίας). Φίλοι του ροκ και του MUSIC FOR REBELS WEB RADIO, η εκπληκτική μπαλάντα Persephone, από τον πέμπτο δίσκο των Wishbone Ash, "There's the Rub" του 1974, είναι το σημερινό τραγούδι της ημέρας. 

Υπάρχουν κακές, μέτριες, καλές, ακόμα και θρυλικές ροκ μπάντες. Οι Wishbone Ash, όπως και μερικές, λίγες ακόμα, είναι κάτι περισσότερο: είναι οι λόγοι για τους οποίους ακούμε αυτή τη μουσική. Απλά, απολαύστε τους...

Το τραγούδι της ημέρας ...12/9/2012

Με καθυστέρηση, μεν αλλά κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Τραγούδι της ημέρας, σήμερα (στην πραγματικότητα χθες), μια από τις καλύτερες στιγμές - κατά την ταπεινή μας άποψη - του "άγνωστου" βρετανικού metal των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του '80. Μια μπάντα, οι Tytan, βγαλμένη μέσα από το "κίνημα" του New Wave Of British Heavy Metal, με ποιότητα και χαρακτηριστικά που ήταν "για πολύ ψηλά". Και ναι μεν η ίδια η μπάντα δεν τα κατάφερε ("έβγαλε" έναν μόνο δίσκο και ένα single), κάποια μέλη της όμως είχαν το καθένα τη δική του ποιότητα και ξεχωριστή διαδρομή. Ο χαρισματικός τραγουδιστής Norman "Kal" Swan συνέχισε την καριέρα του στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, ιδρύοντας τους Lion και, αργότερα, τους Bad Moon Rising μαζί με τον Doug Aldrich (στην κιθάρα, μετέπειτα στους Dio και Whitesnake). Στα drums, στο δίσκο συμμετέχει ο Les Binks (ex-Judas Priest και στη συνέχεια Lionheart όπου συναντήθηκε με τον Dennis Stratton των Iron Maiden) για να αντικατασταθεί στα Live που ακολούθησαν από τον Simon Wright, ο οποίος μετά τη διάλυση του γκρουπ, συνέχισε στους AC/DC, Dio και UFO. Το μπάσο "ανήκει" στον Kevin "Skitz" Riddles των Angel Witch, ενώ στις κιθάρες οι "άγνωστοι" Steve Mann και Stevie Gibbs. Καθόλου άσχημα, έτσι;

Από το μοναδικό λοιπόν δίσκο των Tytan, που βγήκε στην κυκλοφορία περιπετειωδώς, το 1985, τρία χρόνια μετά την ηχογράφησή του και αφού η εταιρεία Kamaflage στην οποία είχε αρχικά υπογράψει το γκρουπ είχε χρεοκοπήσει, ακούμε το υπέροχο opening track (και μοναδικό single track) με τίτλο Blind Men and Fools. Κλασσικό βρετανικό melodic metal, παιγμένο χωρίς εκζήτηση, αλλά πολύ, μα πάρα πολύ καλά. Enjoy!

Άχ, η δύναμη βγαίνει απ'τις γροθιές...

...κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα
Από στόμια βγαίνει η δύναμη
κι όχι απ'τα στόματα
Σύντροφοι, γνωστό αυτό,
Ήταν, είναι και μένει αληθινό
Κι αυτή είναι η πολύτιμη αλήθεια
της Unidad Popular! (Wolf Biermann, "Unidad Popular")

Χθες ήταν μέρα επετείων. "Μαύρων", ως επί το πλείστον. Διόλου τυχαία, διαλέξαμε δια χειρός του καλού μου Red Alert να αφιερώσουμε το "τραγούδι της ημέρας" στο Victor Jara, το γνήσιο αγωνιστή (ήταν μέλος του χιλιάνικου Κομμουνιστικού Κόμματος) και λαϊκό καλλιτέχνη, που πλήρωσε με το αίμα του μαζί με χιλιάδες άλλους απλούς και επώνυμους μαχητές την επιβολή του στρατιωτικού-φασιστικού καθεστώτος του Πινοσέτ. Χθες ήταν η επέτειος, λοιπόν, της ανατροπής της εκλεγμένης κυβέρνησης της Unidad Popular από τα ανδρείκελα των αμερικάνων και των εγχώριων ολιγαρχών που δρούσαν σε στενή συννενόηση μαζί τους. Η Unidad Popular ("λαϊκή ενότητα") ήταν το όνομα του συνασπισμού σοσιαλιστών, κομμουνιστών και άλλων αριστερών δυνάμεων υπό τον Salvador Alliente, επικεφαλής του Σοσιαλιστικού Κόμματος Χιλής, που πήρε την κυβερνητική εξουσία στις εκλογές του 1970, με πρόγραμμα βαθιών αλλαγών "που θα οδηγούσαν σε μια σοσιαλιστική Χιλή", όπως δήλωνε ο Alliente.

Στο πρόγραμμα της Unidad Popular περιλαμβάνονταν εκτεταμένες εθνικοποιήσεις των βασικών πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας και κυρίως των ορυχείων χαλκού, που ως τότε τους λυμαίνονταν κυρίως αμερικάνικα μονοπώλια, σε συνδυασμό με εκτεταμένη αγροτική μεταρρύθμιση (αναδιανομή της γης σε ακτήμονες αγρότες), μέτρα αναβάθμισης των εργατικών δικαιωμάτων και εξωτερική πολιτική εθνικής ανεξαρτησίας και απεμπλοκής από τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Αναπόφευκτα, η προσπάθεια εφαρμογής του προγράμματος αυτού την έφερε σε σύγκρουση με τα συμφέροντα αυτά, με αποτέλεσμα την μεθόδευση από τη CIA και αντιδραστικούς κύκλους της μεγαλοαστικής τάξης και του στρατού της Χιλής της ανατροπής της, όπως ανέφερε και στο κείμενο της χθεσινής ανάρτησης ο Red Alert και το θάνατο του ίδιου του Alliente (δολοφονία ή κατ΄άλλους αυτοκτονία του για να μη συλληφθεί από τους πραξικοπηματίες), στις 11 Σεπτέμβρη του 1973. Ακολούθησε λουτρό αίματος στους δρόμους της Χιλής, με χιλιάδες νεκρούς, βασανισμένους και εκτοπισμένους δημοκράτες πολίτες, κυρίως κομμουνιστές και σοσιαλιστές, μεταξύ των οποίων και του Victor Jara, για τον οποίο μιλήσαμε χθες και παραπάνω.

Πρέπει να σημειωθεί ότι στο ίδιο το εσωτερικό της Unidad Popular υπήρξε έντονη συζήτηση για το πως δε θα έφτανε η κατάσταση έως εκεί: αφενός μια σειρά δυνάμεις στο εσωτερικό της συμμαχίας, αφετέρου ρεαλιστές δημοκράτες αξιωματικοί (όπως ο επικεφαλής του στρατού στρατηγός Πρατς), βλέποντας τη λυσσασμένη αντίδραση των χιλιανών ολιγαρχών και των συνεργατών τους στο εξωτερικό, τις δυο πρώτες αποτυχημένες απόπειρες πραξικοπήματος και όλη την εκστρατεία υπονόμευσης της κυβέρνησης, κάλεσαν τον Alliente να προχωρήσει στον εξοπλισμό του λαού, στη συγκρότηση λαϊκής πολιτοφυλακής και στην ανάληψη πρωτοβουλιών για το τσάκισμα των αντιδραστικών θυλάκων, τόσο στο στρατό, όσο και σε άλλους χώρους (π.χ. την ένωση ιδιοκτητών φορτηγών ΔΧ που έκανε εμπάργκο εισαγωγής αγαθών, καθ'υπόδειξη της CIA, στερώντας το λαό από βασικά είδη πρώτης ανάγκης σε μια προσπάθεια να κλονιστεί η λαϊκή υποστήριξη στην κυβέρνηση). Όμως, παραμένοντας δέσμιος των αυταπατών ότι η αντίδραση θα σεβαστεί το λαό και ότι η "επανάσταση" (όπως την φανταζόταν ο ίδιος) έπρεπε και μπορούσε να είναι αναίμακτη, ο Alliente απέρριψε τις εισηγήσεις αυτές. Κάτι χειρότερο: στη θέση του δημοκράτη Πρατς, διόρισε επικεφαλής του στρατού τον Augusto Pinoset, τον άνθρωπο που θα ηγείτο του πραξικοπήματος(!), Έγινε, έτσι, τόσο ο ίδιος, όσο και ένας ολόκληρος λαός, τραγικό θύμα της επιλογής του...

Παρά τον αναμφισβήτητα ριζοσπαστικό και ηρωικό αγώνα της Unidad Popular, λοιπόν, πρέπει να ειπωθούν και κάποια πράγματα με το όνομά τους. Στα ερείπια του προεδρικού μεγάρου της Χιλής, εκτός από τη δημοκρατία, συντρίφτηκαν και οι αυταπάτες ότι τέτοια ριζοσπαστικά συνθήματα - σαν κι αυτά της κυβέρνησης Alliente - μπορούν να γίνουν "αποδεκτά" από το "βαθύ κράτος" της μεγαλοαστικής τάξης, το οποίο είναι πέρα και πάνω από τους τυπικούς κοινοβουλευτικούς κανόνες. Συντρίφτηκε η αυταπάτη (την οποία έτρεφαν όχι μόνο τα μετριοπαθή σοσιαλιστικά κόμματα, αλλά και η ίδια η τότε ηγεσία του ΚΚ Χιλής, ανεξάρτητα αν μετά συνειδητοποίησε το λάθος της και διόρθωσε την γραμμή της) όχι, χωρίς την κατάργηση των βασικών οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών στηριγμάτων αυτού του καθεστώτος, ακόμα και τίμιες προσπάθειες για μια προοδευτική, ανεξάρτητη πορεία μιας χώρας και ενός λαού, είναι καταδικασμένες σε ήττα. Με το "μισό βήμα" δεν πας πουθενά, έτσι δείχνει η ιστορία των κοινωνικών αγώνων. Ή θα το κάνεις ολόκληρο, ή θα πας πιο πίσω κι από εκεί που ξεκίνησες. Αυτή την πολύτιμη πείρα, ας μην την ξεχάσουμε πίσω από τους εγκωμιαστικούς λόγους και τις εκδηλώσεις μνήμης. Η καλύτερη τιμή προς τους νεκρούς του χιλιάνικου λαού και όλων των λαών του κόσμου που πάλεψαν και παλεύουν για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, είναι το να μάθουν από τα λάθη τους. Μόνο έτσι, η νίκη θα είναι των λαών. Venceremos!

Το τραγούδι της ημέρας ...11/9/2012

Το σημερινό τραγούδι είναι αφιερωμένο στον VICTOR JARA, τον χιλιανό καλλιτέχνη ο οποίος βασανίστηκε άγρια, (του έσπασαν τα χέρια για να μη ξαναπαιξει κιθάρα) και μετέπειτα δολοφονήθηκε απο τη χούντα του Πινοσέτ, στο στάδιο που πλέον φέρει το όνομα του και ήταν το στάδιο που χρησιμοποίησε η συγκεκριμένη Χούντα για εκτελέσεις και βασανισμούς.
Αφορμή για αυτήν την επιλογή αποτελεί η σημερινή "επέτειος" από την έναρξη της Χούντας στην Χιλή το 1973, η οποία ανέτρεψε την νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση του Προέδρου της Χιλής Σαλβατόρ Αλιέντε, δολοφονώντας και τον ίδιο.
Ο "ενοχλητικός" μαρξιστής πρόεδρος προσπάθησε να εφαρμόσει ένα εκτεταμένο πρόγραμμα εθνικοποιήσεων και κολλεχτιβοποιήσεων στην οικονομία της Χιλής με προμετωπίδα την εθνικοποιήση των μεταλλείων χαλκού της Χιλής που επί δεκαετίες εκμεταλλευόντουσαν αμερικάνικες εταιρείες, ενώ ειχε πάρει και μια σειρά κοινωνικά μέτρα για τις φτωχότερες τάξεις όπως δωρεάν διανομή γάλακτος στα σχολεία και στις φτωχές οικογένεις κοκ.
Η "δημοκρατικές" ΗΠΑ όμως είχαν άλλη γνώμη και μετά από 2 αποτυχημένα πραξικοπήματα, με σχεδιασμό του Χένρυ Κισσινγκερ, τον ανέτρεψαν τελικά την 11 του Σεπτέμβρη του 1973 μετά από μια συντονισμένη επίθεση από ξηράς και αέρος.
Οι σχεδόν άοπλοι οπάδοι της κυβέρνησης δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στα τανκ και ο Πρόεδρος Αλιέντε πέθανε με το όπλο στο χέρι μέσα στο προεδρικό μέγαρο κατά την εισβολή των στασιαστών.
Στη συνέχεια ο στρατός μάζεψε χιλιάδες υποστηρικτές της κυβέρνησης μέσα στο εν λόγω στάδιο, τους οποίους βασάνισε και δολοφόνησε

GALEXICO λοιπόν και "Victor Jara's hands"

Το τραγούδι της ημέρας ...10/9/2012

Καλή εβδομάδα σε όλη την παρέα του MUSIC FOR REBELS WEB RADIO! Ξεκίνημα της εβδομάδας και, συγχρόνως, πέρασμα σε κάτι ιδιαίτερο: το πρώτο "αφιέρωμα" στην ελληνική metal σκηνή και ειδικά, σε αυτή των "ηρωικών χρόνων" της δεκαετίας του '80. Το συγκρότημα που επιλέξαμε σήμερα να ανοίξει αυτή τη "σελίδα" της μουσικής μας μνήμης, έρχεται από τη Θεσσαλονίκη. Είναι οι Nortwind και από το πολύ καλό, κατά τη δική μας άποψη (παρά τα γνωστά προβλήματα στην παραγωγή που είναι κοινός τόπος για όλα τα metal groups της περιόδου στη χώρα) δίσκο τους του 1987, Mythology, επιλέξαμε το Medea σαν σημερινό τραγούδι της ημέρας. Ελπίζουμε να σας αρέσει και να σας μεταφέρει λίγο το κλίμα εκείνης της όμορφης εποχής...

Για όποιον θέλει περισσότερες πληροφορίες και υλικό για τους Northwind, αλλά και άλλα ελληνικά σχήματα της περιόδου, μια πολύ καλή διεύθυνση είναι το blog Hellenic Metal, όπου και υπάρχει ξεχωριστή σελίδα για το συγκρότημα. Θα επανέλθουμε με περισσότερα, εν ευθέτω. Άλλωστε, όπως λένε, αν δεν παινέψεις το σπίτι σου...

Το τραγούδι της ημέρας ...9/9/2012

Κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, πρόλαβα ωστόσο να ανεβάσω το σημερινό τραγούδι της ημέρας. Θα ήταν κρίμα να χάλαγε το "σερί" των τελευταίων ημερών, αφιερωμένο σε σπουδαία, πλην όμως λιγότερο γνωστά συγκροτήματα από το χώρο της αμερικάνικης κλασσικής μέταλ σκηνής των μέσων της δεκαετίας του '80. Στο πάνθεον των - γνωστών, λιγότερο γνωστών και άγνωστων - συγκροτημάτων της εποχής, ξεχωριστή θέσω κατέχουν οπωσδήποτε και οι σημερινοί μας καλεσμένοι, οι Q5, η μπάντα του κυρίου Floyd Rose, κιθαρίστα και βασικού συνθέτη του γκρουπ, ο οποίος έμελλε να γίνει πολύ περισσότερο γνωστός ως πρόσωπο και "ευρεσιτέχνης" του χώρου, παρά το συγκρότημα το οποίο ίδρυσε και του οποίου "ηγήθηκε". Φυσικά, μιλάμε για το περίφημο Floyd Rose Locking Tremolo, ένα επαναστατικής σχεδίασης "εργαλείο" στην ηλεκτρική κιθάρα, που βελτίωσε πολύ τη σταθερότητα του ήχου της, ακόμα και υπό συνθήκες πολύ μεγάλων "φορτίων" παραμόρφωσης. Εφεύρεση του Floyd D. Rose από το 1977, έμελλε να γίνει γνωστή στα χέρια διάσημων βιρτουόζων, όπως ο Steve Vai, ο Joe Satriani, ο Eddie Van Halen και άλλων, φυσικά και του ίδιου του Rose, μέσα από τη μπάντα του, τους Q5. Δύο δίσκοι (1984, Steel the Light και 1985, When the Mirror Cracks), δύο demos (1983 και 1984) και ένα single (1985, Steel the Light) είναι όλα όσα πρόλαβε να αφήσει πίσω της αυτή η ξεχωριστή μπάντα. Λίγα κι όμως, τόσα πολλά...

Από τον πρώτο δίσκο, λοιπόν, του 1984, διαλέξαμε το πιο γνωστό και - κατά τη γνώμη μας - καλύτερο τραγούδι του: το δυνατό, μελωδικό Lonely Lady, ένα τυπικό in-your-face-rocker κομμάτι, με μελωδική κιθάρα και όμορφα φωνητικά, κλασσικό δείγμα μελωδικού μέταλ της εποχής του. Οι στίχοι είναι διαθέσιμοι εδώ. Απολαύστε το!

Το τραγούδι της ημέρας ...8/9/2012

Κοιτώντας πίσω στις επιλογές μου, μέχρι σήμερα, διαπίστωσα μια μεγάλη έλλειψη: κανένα τραγούδι από το χώρο του ξένου ροκ/μέταλ με γυναικεία φωνητικά. Μεγάλη παράλειψη, αν σκεφτεί κανείς πόσες κορυφαίες frontwoman έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στο είδος, ανά τις δεκαετίες. Σήμερα, λοιπόν, ήρθε η ώρα να κάνουμε την αρχή και σε αυτό τον τομέα. Και παράλληλα, να συνεχίσουμε στο κλίμα της χθεσινής μας επιλογής: των "ξεχασμένων διαμαντιών" της metal παράδοσης των 80'ς. Αν, μάλιστα, θέσουμε κι άλλες προδιαγραφές στην αναζήτησή μας, όπως το να κινηθούμε στο χώρο του αμερικάνικου underground metal, με μελωδικά και δυνατά κιθαριστικά μέρη... κάπου εκεί οι επιλογές περιορίζονται σημαντικά και το group που θα μας "προμηθεύσει" το σημερινό τραγούδι της ημέρας προβάλλει ως ίσως η πιο χαρακτηριστική περίπτωση...

Σκεφτείτε: ένας σπουδαίος βιρτουόζος της κιθάρας, μια χαρισματική γυναικεία φωνή, χώρος οι ΗΠΑ των μέσων της δεκαετίας του '80, κλασσικός underground metal ήχος. Σχεδόν μονοσήμαντα ο νους πάει στη σπουδαία μπάντα του David T. Chastain, με τη φωνάρα της Leather Leone. Από το δεύτερο (1986) δίσκο των Chastain, Ruler of the Wasteland, διαλέξαμε το Angel of Mercy, ίσως το πιο "σκοτεινή" και υποβλητική στιγμή της δισκογραφικής αυτής δουλειάς, απολύτως ενδεικτική τόσο για τα φωνητικά χαρίσματα της Leone, όσο και για τις καταπληκτικές ικανότητες του David στην κιθάρα. Ένα αληθινό διαμάντι των 80'ς, στην επιφάνεια για όλη την παρέα του MUSIC FOR REBELS WEB RADIO. Enjoy και καλό σαββατοκύριακο ρε παιδιά! 

Το τραγούδι της ημέρας ...7/9/2012

Αφού για μερικές μέρες περιπλανηθήκαμε στα όμορφα μονοπάτια του hard rock και του AOR, ήρθε σήμερα η ώρα να επιστρέψουμε σε πιο μεταλλικά μονοπάτια, χωρίς όμως να χαθεί αυτό το μελωδικό touch που δίνει σε αυτή τη μουσική το ξεχωριστό της χρώμα. Πίσω στα 80'ς λοιπόν, με ένα από τα groups που "έλαμψαν" σαν κομήτες, χωρίς δυστυχώς να αφήσουν παρά μικρή "ουρά" πίσω τους - ο φίλος μου ο Red Alert σε μια προηγούμενη ανάρτηση το είπε πολύ όμορφα, με τη μόδα του grunge και πόσους αξιόλογους ροκάδες πήρε μαζί της στο έρεβος...

Από τον πρώτο (από τους συνολικά δύο - αλλά τι δύο!) δίσκους των Fifth Angel, τον ομώνυμο του 1986, η επιλογή μας σήμερα είναι το επικό, "ογκώδες" και μελωδικό Cry Out The Fools. Στίχοι και άλλες πληροφορίες για το πολύ καλό αυτό αμερικάνικο proto-power metal σχήμα από το Bellevue των ΗΠΑ είναι διαθέσιμες εδώ. Άντε και καλό, δυνατό, ηλεκτρικό μας σαββατοκύριακο!!!

Το τραγούδι της ημέρας ...6/9/2012

Το σημερινό τραγούδι της ημέρας είναι ένα αληθινό "εύρημα". Το υπογράφουν δύο πασίγνωστα ονόματα της hard rock σκηνής, ο Mandy Meyer και ο Jimi Jamison και, όμως, δεν είναι ούτε οι Asia, ούτε οι Gotthard, ούτε οι Survivor! Κυρίες και κύριοι, είναι οι Cobra, ένα γκρουπ που τίμησαν οι παραπάνω γνωστοί και μη εξαιρετέοι κύριοι και μας πρόσφερε έναν και μοναδικό δίσκο, παρακαλώ, το 1983 με τον - διόλου πρωτότυπο - τίτλο "First Strike". And last, όπως αποδείχθηκε...

Το τραγούδι μας σήμερα ΔΕΝ είναι το πιο γνωστό του δίσκου (ε, μη μου πείτε ότι δεν το περιμένατε!), το σχετικά γνωστό Blood on your money (το μόνο με δικό του video clip, αρκετά cult κατά την ταπεινή μου άποψη), αλλά το πολύ δυνατό και όμορφο What love is. Όχι, τα παιδιά δε μας ρωτάνε τη γνώμη μας. Έχουν, φαίνεται, άποψη. Ακούστε το άσμα και θα την καταλάβετε, όσοι τουλάχιστον σκαμπάζετε από καλά αγγλικά - γιατί δυστυχώς στίχους των Cobra δε θα βρείτε στο διαδίκτυο. Καλή ακρόαση!

Το τραγούδι της ημέρας ...5/9/2012

Το'χω πει ξανά, κάπου σε μια προηγούμενη αναφορά μου, ότι η φωνή του τύπου αυτού είναι μέσα στις δέκα-δεκαπέντε που ξεχωρίζω στο χώρο του rock και του hard rock. Το επιβεβαίωσα και όταν τον άκουσα δυο φορές live, μια στο Gagarin με τους Talisman (στην farewell περιοδεία τους, παρακαλώ!) κι άλλη μια στο παλιό Fuzz (πρώην Club 22, για όσους θυμούνται), με το σόλο γκρουπ του. Εντάξει, θα το πάρει το ποτάμι, ο Jeff Scott Soto είναι ο άνθρωπος της ημέρας, σε μια από τις πιο "ήσυχες" και μελωδικές στιγμές του. Είμαι κολλημένος; Όχι. Απλά, ο άνθρωπος έχει φ ω ν ά ρ α - και τέλος!

Just between us, λοιπόν. Από τον πρώτο δίσκο των Talisman, της μπάντας-δημιούργημα του Marcel Jacob (ex-Europe, John Norum Group), που μας χάρισε απίστευτες τραγουδάρες (να θυμηθώ το I'll be waiting, το Mysterious, το Dangerous... τι απ'όλα...) στους 7 δίσκους που "παρήγαγαν". Πίσω στο 1990, ο Jacob και o Soto "υπογράφουν" τον ομώνυμο δίσκο αυτής της πολύ σημαντικής μπάντας στο χώρο του μελωδικού hard rock. Εγώ πάντως τους γουστάρω με τα χίλια. Ελπίζω η επιλογή από το δίσκο (όχι από τα πολύ γνωστά κομμάτια του) να με δικαιώσει στα αυτιά σας! Καλή μέρα να έχουμε!

Ανακοίνωση: για λίγες ώρες "σιωπηλοί"...

Ανακοινώνουμε ότι ο MUSIC FOR REBELS WEB RADIO θα παραμείνει κλειστός για μερικές ώρες, αρχής γενομένης από τις 16:30 σήμερα, λόγω εργασιών αναβάθμισης στο hardware του σταθμού. Θα είμαστε πάλι κοντά σας σε μερικές ώρες! Ευχαριστούμε για την κατανόηση και την υπομονή, μείνετε μαζί μας!

*   *   *

It is announced that MUSIC FOR REBELS WEB RADIO will stay offline for a couple of hours, from 16:30 today, due to hardware upgrading works. We will be back to you with more music, after a few hours. Thank you in advance for your patiense and understanding. Stay tuned!

Το τραγούδι της ημέρας ...4/9/2012

Δεν έχω πολλά να πω για το σημερινό τραγούδι της ημέρας, πέραν της βαθιάς μου πεποίθησης ότι σε όποιον δεν αρέσει, έχει κάποιο πρόβλημα με τη σχέση του με τη μουσική και τα συναισθήματα που αυτή μπορεί να εκφράσει. Η επιλογή δική μου, τα συναισθήματα δικά μου - και όλων μας...

H σούπερ μπαλάντα των πρώιμων φοιτητικών μας χρόνων (τι εποχές...), Right Here Waiting, από το δεύτερο προσωπικό δίσκο του AOR star, Richard Marx με τίτλο Repeat Offender (του 1989), είναι το σημερινό, μελωδικό μας αποτύπωμα για να αρχίσει καλά η μέρα όλων μας. Enjoy!!!

Το τραγούδι της ημέρας ...3/9/2012

Σπίτι ξανά! Εντάξει, όχι ακριβώς πανηγυρικός ο τόνος, μιας και θα προτιμούσα να ήμουν σε διακοπές όχι μια ακόμα, αλλά πολλές εβδομάδες. Τελοσπάντων, όμως, πίσω στα καθ'ημάς και ολοταχώς για το σημερινό τραγούδι της ημέρας. Επιλογή ενός πολύ δικού μου ανθρώπου, είμαι σίγουρος ότι θα αρέσει σε όλους σας!

Από τον πρώτο δίσκο τους ως Thunder, το 1990, με τίτλο Backstreet Symphony, είναι το single που "έγραψε" περισσότερο (φτάνοντας ως το #21 στα UK charts), το πολύ όμορφο και δυνατό Love Walked In. Απολαύστε το!

Το τραγούδι της ημέρας ...2/9/2012

Το σημερινό τραγούδι της ημέρας είναι αφιερωμένο σε ένα συγκρότημα που σχηματίστηκε στις ΗΠΑ τις αρχές τις δεκαετίας του 90.
Κατατάσονται γενικά στον χώρο του eric metal (κυρίως λόγω στιχουργικής θεματολογίας), αλλά κατάφεραν να αναπτύξουν ένα σχετικά δικό τους στυλ, χωρίς βέβαια να ξεφεύγουν από την στενή αισθητική του 80's epic.
Δεν έγιναν ποτέ ιδιαίτερα γνωστοί αν και ανέπτυξαν ένα πυρήνα φανατικών οπαδών στο χώρο του underground κυρίως.
Μιας και επισκέπτονται σήμερα την χώρα μας, το τραγούδι της σημερινής μέρας τους ανήκει, διότι στην μουσική δεν συνεισφέρουν μόνο οι γνωστοί και διάσημοι καλλιτέχνες!

Το τραγούδι της ημέρας ...1/9/2012

Καλό μήνα σε όλους. Μιας και "τυπικά" μπήκε το φθινόπωρο σήμερα, επιλέξαμε ως τραγούδι της ημέρας ένα πολύ όμορφο και μελαγχολικό κομμάτι από τον τεράστιο Eric Clapton.
To κομμάτι έχει ερμηνευτεί από δεκάδες καλλιτέχνες (μια από τις καλύτερες ερμηνείες είναι και αυτή του περίφημου τζαζίστα τραγουδιστή και πληκτρά Ναt King Kole) και είναι ότι πρέπει για να το ακούει κανείς ένα συννεφιασμένο βροχερό απόγευμα, που όλοι ευχόμαστε να αργήσει πολύ ακόμα!