ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ...

Σε ελάχιστη ένδειξη σεβασμού και μνήμης στη σημερινή ημέρα, την ημέρα που ο λαός και η νεολαία ύψωσαν το ανάστημά τους στην τυραννία των ένστολων υπαλλήλων των ντόπιων αφεντικών και των υπερατλαντικών τους καθοδηγητών, αναδημοσιεύουμε το κείμενο του Ν. Μπογιόπουλου, από το σημερινό φύλλο της εφημερίδας "Ριζοσπάστης":

"Το Πολυτεχνείο και η 17η του Νοέμβρη, για τους περισσότερους, για τις γενιές τις παλιότερες αλλά και τις δικές μας, που δεν έζησαν το «γύψο», είναι το ορόσημο. Εκείνο το βράδυ, εκείνες τις τρεις μέρες, εκείνες τις στιγμές, ο πρωτοκαπετάνιος Αρης και ο Κολοκοτρώνης μαζί, ο ΕΛΑΣίτης και ο μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, χέρι χέρι με τον κλέφτη και τον αρματολό, παρέδωσαν τη σκυτάλη των ανεκπλήρωτων ονείρων, των αδικαίωτων οραμάτων, των ματοβαμμένων αγώνων σε κείνους, που συνέχισαν να κρατάνε τις σημαίες ψηλά.

Το Πολυτεχνείο έγινε η ελπίδα και ο όρκος, ο πόθος και η υπόσχεση: Σ' αυτόν τον τόπο, κόντρα στα εμπόδια, ενάντια στους αμερικανοτσολιάδες της «νέας τάξης», στους «ευρωπαϊσμένους» και τους νεοναζί επιγόνους των γερμανοτσολιάδων, ό,τι κι αν κάνουν όλες οι εκφάνσεις των υποτακτικών της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τελικά, σ' αυτόν τον τόπο «θα κάνει ξαστεριά»!

Το Πολυτεχνείο, αδικαίωτο και ζωντανό, σε πείσμα όσων το ξεπούλησαν και επιχείρησαν να το διασύρουν μέσα από το δικό τους διασυρμό, σε πείσμα όσων πέρασαν από το «εδώ Πολυτεχνείο» στο... «εδώ Πεντάγωνο - εδώ Βρυξέλλες - εδώ ΔΝΤ», μια μόνιμη Ερινύα για όσους πέρασαν από την όχθη των «ελεύθερων πολιορκημένων Ελλήνων» στην αντίπερα όχθη των πολιορκητών και των «ελεύθερων σκοπευτών», θα συνεχίζει να ενσαρκώνει τις μνήμες του μέλλοντός μας.

Για μια Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας, πραγματικά δημοκρατική και πραγματικά ανεξάρτητη, με ψωμί για τα παιδιά της, με μόρφωση για τα παιδιά της, με εθνική ανεξαρτησία και λευτεριά για το λαό της."

Εμείς δεν έχουμε παρά να "προσθέσουμε" το μουσικό "ένδυμα" σε αυτό το ελάχιστο αφιέρωμα. Τρία τραγούδια-σύμβολα μιας εποχής: (α) ο "Δρόμος" σε στίχους Κωστούλας Μητροπούλου, μουσική του Μάνου Λοίζου που τόσο μας λείπει σήμερα και πρώτη (και άγνωστη σχετικά) εκτέλεση (σε "νεοκυματικό" στυλ) από τη Σούλα Μπιρμπίλη, (β) το "Σφαγείο", σε στίχους και μουσική Μίκη Θεοδωράκη και εκτέλεση Αντώνη Καλογιάννη, από τη συναυλία που διοργανώθηκε τον Ιούλιο του 1974 στο Στάδιο Καραϊσκάκη (το βίντεο είναι απόσπασμα από ντοκιμαντέρ του Νίκου Κούνδουρου για την αντίσταση του λαού στη χούντα) και (γ) το καταπληκτικό απόσπασμα από το "Μεγάλο μας Τσίρκο", την παράσταση σε στίχους Ιάκωβου Καμπανέλλη και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου. Ερμηνεύουν οι αξέχαστες φωνές της Τζένης Καρέζη και του Νίκου Ξυλούρη.