Στο ίδιο έργο θεατές - ως πότε;;;

Πλησιάζει ένα ακόμα τριήμερο μνήμης και τιμής στους νεκρούς του Νοέμβρη του ’73. Για την ημέρα, τη σημασία της στο τότε και στο σήμερα – με την καθιερωμένη «μουσική επένδυση» όπως πάντα – θα τα πούμε σε επόμενη ανάρτηση. Σήμερα, όμως, με αφορμή τα πρωινά «γεγονότα» της Νομικής, δεν κρατήθηκα και είπα να γράψω δυο αράδες και να τις καταθέσω κι από εδώ…

Ο Κ. Μαρξ είχε – πόσο σοφά – συμπληρώσει τον Χέγκελ, τονίζοντας ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σα φάρσα. Είμαι στη δυσάρεστη θέση να επιβεβαιώσω ότι το ίδιο ισχύει όχι μόνο για τη δεύτερη, αλλά και για την εκατοστή δεύτερη φορά. Ισχύει δε και για τη σημερινή προσπάθεια να ξαναζωντανέψει το γνωστό σκηνικό του «επεισοδιακού Νοέμβρη». Για μια ακόμη φορά – πόσες άλλες άραγε θα ζήσουμε ακόμα; - τα είδαμε «όλα»:

·        έναν πρύτανη (παλιότερα είχαμε κάποιον υπουργό) ο οποίος ανακάλυψε την «αρετή» του «νόμου» και της «τάξεως», για να θυμίσει σε κάθε εργαζόμενο, φοιτητή, λαϊκό άνθρωπο, ότι «το κράτος (των αφεντικών και των υπηρετών τους) είναι εδώ»

·       το καθεστωτικό πολιτικό προσωπικό αλλά και κάμποσα καλοπληρωμένα μαντρόσκυλα των αφεντικών τους των ΜΜΕ (η political correct ονομασία τους είναι «δημοσιογράφοι») που ξεσάλωσαν με τις ηλεκτρονικές γραφίδες τους προκειμένου να μας πείσουν ότι το πρόβλημα της παιδείας δεν είναι το τεράστιο κόστος σπουδών για τις λαϊκές οικογένειες, οι άθλιες ως ανύπαρκτες υποδομές, τα κενά σε προσωπικό, τα περιεχόμενα σπουδών που απέχουν έτη φωτός από τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες, η προοπτική της ανεργίας και της υποαπασχόλησης. Δεν είναι τίποτε από όλα αυτά, αλλά… οι καταλήψεις!

·  τους επίδοξους «μεσσίες» της δήθεν αντιπολίτευσης που πουλάνε τζάμπα «ριζοσπαστισμό» από τις ζεστές θεσούλες τους στη Βουλή, για να κρύψουν τις – επιτυχείς καθώς φαίνεται – «εξετάσεις νομιμοφροσύνης» στα κέντρα των αληθινών εξουσιαστών, ντόπια και ξένα

·   τους δήθεν «πρωτοπόρους», δήθεν «αγωνιστές» που προκειμένου να ζήσουν το μικροαστικό τους απωθημένο του τύπου «κι εγώ πότε θα κάνω τη δική μου επανάσταση, το δικό μου Πολυτεχνείο;» είναι έτοιμοι να φαντασιωθούν ανύπαρκτες εξεγέρσεις και σαν άλλοι Δον Κιχώτες να εφορμήσουν προς τους ανεμόμυλους προς τους οποίους τους ωθούν οι μηχανισμοί του συστήματος για να αξιοποιήσουν την κακοήθη ηλιθιότητά τους σε βάρος του ΑΛΗΘΙΝΟΥ κινήματος. Όσο για το τελευταίο – αλλοίμονο! Αυτό βρίσκεται ακόμα στο λήθαργο της αναμονής των «σωτήριων εκλογών» που θα «διώξουν τους κακούς» χωρίς – προς θεού – να γίνουν αγώνες, χωρίς να χρειαστεί καμία θυσία από το λαό, με τους εργαζόμενους «καρφωμένους» στον καναπέ και την πολυθρόνα τους

Πάνω απ’όλα, όμως, αυτό που κάνουν κάποιου ότι δε βλέπουν είναι η γνωστή πρεσβεία, της γνωστής «φίλης και συμμάχου» χώρας και οι κάθε είδους μηχανισμοί της που κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να ξεχαστεί ο βρώμικος, ματωμένος, λαομίσητος ρόλος της στη νεότερη ιστορία αυτού του τόπου. Κρίμα, βέβαια, που η «εφευρετικότητά» τους δεν είναι μεγάλη και αναγκάζονται κάθε χρόνο να επαναλαμβάνουν μονότονα το ίδιο, χιλιοπαιγμένο «έργο». Το «κοινό», άραγε, πότε θα τους πάρει χαμπάρι και θα αρχίσουν οι τομάτες;

Είναι όμως ώρα να ειπωθούν και μερικά άλλα πράγματα με το όνομά τους. Και για όσους (κάνουν πως) δεν καταλαβαίνουν:

·     Αγώνας ΔΕΝ είναι οι επικοινωνιακού χαρακτήρα ακτιβισμοί που δεν είναι «γειωμένοι» σε πραγματικές αποφάσεις, πραγματικών μαζικών φορέων και με πραγματικό κόσμο, αποφασισμένο να συγκρουστεί και να πληρώσει το κόστος της σύγκρουσης.

·    Αγώνας ΔΕΝ είναι όταν μια παρέα «επαναστατημένων» τσαμπουκαλεύεται με τα ΜΑΤ (όσο προκλητικά κι αυταρχικά και αν είναι τα τελευταία), όταν η μάζα των εργαζόμενων και της νεολαίας είναι στο σπίτι και στα θρανία τους και παρακολουθεί με απάθεια τη μονομαχία στο El-Nomiki από τις ειδήσεις των 8...

Αντίθετα, ΚΙΝΗΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ η συστηματική, αδιάκοπη, ακούραστη προσπάθεια να τραβάς και τον πιο διστακτικό, τον πιο ταλαντευόμενο εργαζόμενο, αγρότη, φοιτητή, μαθητή στο να συμμετάσχει ο ίδιος – κι όχι δια των «πρωτοπόρων» αντιπροσώπων του – σε μια μαζική διαδικασία, να αποφασίσει και να συμμετάσχει ο ίδιος σε μια μορφή αγώνα για ένα αίτημα που Ο ΙΔΙΟΣ (και όχι οι «πρωτοπόροι» υποκαταστάτες του) θεωρεί ότι είναι σημαντικό και αξίζει τον κόπο να ρισκάρει κάτι για να το κατακτήσει.

Αγωνιστής δεν είναι όποιος κλίνει τη λέξη «αγώνας» σε όλες τις πτώσεις», ούτε όποιος πλειοδοτεί  σε βαρύγδουπες λέξεις όπως «ρήξη», «ανατροπή», «επανάσταση». Είναι εκείνος, αντίθετα, που μπαίνει στην πρώτη γραμμή, με θάρρος και ανιδιοτέλεια, αλλά και με υπομονή, σκέψη και ανοιχτά αυτιά που ξέρουν και μπορούν να αφουγκράζονται τη μάζα, όχι για να υποταχθούν στο αυθόρμητό της, αλλά για να μπορέσουν να την ανεβάσουν ως το επίπεδο του συνειδητού επαναστάτη που ξέρει ποιον έχει αντίπαλο, τι θέλει να γκρεμίσει και τι να χτίσει στη θέση του – και πάντως, όχι ως το «επίπεδο» κάποιου που από τον καναπέ και δια της ψήφου του περιμένει «εκλογικές ανατροπές» για να του αλλάξουν, τάχα, τη ζωή προς το καλύτερο…

Αν όλοι όσοι θέλουν να ανήκουν στην αληθινή πρωτοπορία, να φέρουν επάξια τον βαρύ τίτλο του λαϊκού αγωνιστή, θεωρούν πολύ «ασήμαντο» το καθήκον να ασχοληθούν με τα παραπάνω, τότε είναι αγωνιστές στη φαντασία τους κι όχι στη ζωή.

Ε, εσείς οι «αγωνιστές» του τηλεοπτικού δεκαπεντάλεπτου των ειδήσεων των 8!

Σας παρακαλώ, ασχοληθείτε με κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό βρε αδελφέ. Το κίνημα δε σας χρειάζεται, ίσα-ίσα μπορεί και θα είναι πολύ καλύτερα χωρίς τον «πρωτοπόρο» σας ρόλο. Αν δε μπορείτε να είστε, να γίνετε πραγματικοί αγωνιστές, τουλάχιστον μη συκοφαντείτε, μη λερώνετε με τη μικροαστική σας εγωπάθεια έννοιες και στάσεις με τις οποίες η τελευταία είναι όχι απλά ξένη, αλλά και ξεκάθαρα εχθρική. Ο νοών νοείτω…