Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

Ποιος κόσμος μας κρατά και ποιο σανίδι...

Σαν σήμερα, τα ξημερώματα της 14ης Αυγούστου του 1954, έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος του μοναρχοφασιστικού μετεμφυλιακού καθεστώτος, ο λαϊκός αγωνιστής και στέλεχος του ΚΚΕ, Νίκος Πλουμπίδης. Ο θρυλικός "μπάρμπας" - όπως ήταν το ψευδώνυμο του της παρανομίας - έπεσε νεκρός. Έπεσε, αλλά δε γονάτισε. Δε λύγισε, δεν πρόδωσε, δεν αποκήρυξε. Και γι αυτό, ανεξάρτητα από το πως ο ιστορικός του μέλλοντος θα εκτιμήσει τη συνολική του διαδρομή, τη συνολική του συμβολή στην πορεία του επαναστατικού κινήματος στη χώρα μας, ο σεβασμός για την ηρωική στάση ζωής, για την επαναστατική αδιαλλαξία μέχρι το τέλος, για το παράδειγμα που διαπαιδαγωγεί τις νέες γενιές επαναστατών και δείχνει το δρόμο "της επανάστασης και της θυσίας" όπως λέει και το παλιό αντάρτικο τραγούδι, είναι πράξη αυτονόητης ηθικής, πολιτικής και ανθρώπινης ευαισθησίας.



Σεμνή συνοδεία στη μαύρη - και "χρυσή" συγχρόνως... - αυτή επέτειο, το υπέροχο τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου, με τη συγκλονιστική ερμηνεία της αξέχαστης Μαρίας Δημητριάδη, από το δίσκο "Τροπάρια για Φονιάδες" (1977, Lyra).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου