Σαν σήμερα συμπληρώνονται σαράντα χρόνια από την περίφημη κατάληψη της Νομικής Σχολής του Πανεπιστήμιου Αθηνών, στις 21 Φλεβάρη του 1973, από χιλιάδες φοιτητές που διατρανώνουν την αντίθεσή τους στην αμερικανοκίνητη φασιστική χούντα που κυβερνούσε τη χώρα από τον Απρίλη του 1968.
Ένα σύντομο χρονικό των γεγονότων: από το πρωί της 21ης Φλεβάρη, πραγματοποιούνται στο κτίριο της Νομικής φοιτητικές συνελεύσεις. Μέχρι το μεσημέρι, έχουν συγκεντρωθεί στη Νομική γύρω στους 4.000 φοιτητές. Οι συγκεντρωμένοι φοιτητές φωνάζουν από την ταράτσα της Νομικής συνθήματα και ρίχνουν στα πεζοδρόμια αυτοσχέδια τρικ και χειρόγραφες προκηρύξεις. Τα συνθήματα που κυριαρχούν είναι: «Λευτεριά στα αδέλφια μας», «Δημοκρατία», «Δεν περνά ο φασισμός», «Κάτω η χούντα», «Ελλάς Ελλήνων Φυλακισμένων». Από τις 7 το απόγευμα άρχισαν να συγκεντρώνονται γύρω από τη Νομική εκατοντάδες άτομα, εκφράζοντας τη συμπαράστασή τους στους φοιτητές. Η αστυνομία διαλύει βίαια τους συγκεντρωμένους. Όμως, ο κόσμος ξανασυγκεντρώνεται και πάλι στην οδό Ακαδημίας. Ήταν η πρώτη κατάληψη της Νομικής, που έληξε το βράδυ της επόμενης μέρας. Οι φοιτητές αποχώρησαν συντεταγμένα, έχοντας σημειώσει μια ουσιαστική νίκη. Η αποχώρησή τους έγινε με την κάλυψη των χιλιάδων διαδηλωτών, που είχαν κατακλύσει τους δρόμους γύρω από τη Νομική. Ωστόσο, υπήρξαν συγκρούσεις με την αστυνομία και παρακρατικούς, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό και τη σύλληψη πολλών.
Η κατάληψη της Νομικής δεν είναι μόνο η πιο μαζική και θεαματική αντιδικτατορική εκδήλωση στα χρονικά του φοιτητικού κινήματος (το Πολυτεχνείο του Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς είχε διαστάσεις πολύ ευρύτερες από μια μαζική αλλά βασικά φοιτητική κινητοποίηση). Τα κυριότερα χαρακτηριστικά της είναι, αφ' ενός, η πολιτικοποίησή της και, αφ' ετέρου, η ανοιχτή συμπαράσταση του αθηναϊκού λαού. Ο αγώνας των φοιτητών μαζικοποιείται και απηχεί όλο και πιο έντονα τις αντιδικτατορικές διαθέσεις που απλώνονται. Η αντίστροφη μέτρηση για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973, έχει αρχίσει.
Δυο τραγούδια, χαρακτηριστικά του κλίματος της εποχής, αλλά πάντα διαχρονικά και επίκαιρα, συμπληρώνουν το αφιέρωμα: (α) το πασίγνωστο "Διότι δε συνεμορφώθην", σε στίχους, μουσική και εκτέλεση Μίκη Θεοδωράκη, από το δίσκο "Τα τραγούδια του Αγώνα" (1974, MINOS EMI) και (β) το επικό "Η μπαλάντα του ξεσηκωμού" από το δίσκο "Φουέντε Οβεχούνα" σε ποίηση Λόπε ντε Βέγκα, μουσική Θάνου Μικρούτσικου και ερμηνεία (συγκλονιστική) της Μαρίας Δημητριάδη (1977, Lyra).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου