Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Still Unbroken - 39 years later...

Το βράδυ της Δευτέρας, 18 Ιουνίου 2012, στο γήπεδο baseball στο Ελληνικό θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη των μερικών χιλιάδων "πιστών" του ροκ, που βρέθηκαν στην πρώτη επί ελληνικού εδάφους συναυλία των θρυλικών Lynyrd Skynyrd. Ναι, το συγκρότημα-μύθος του southern rock (και του ροκ γενικότερα...) βρέθηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας, για ένα live που όσοι το ζήσαμε είναι σίγουρο ότι δε θα ξεχάσουμε εύκολα. Οι γερό-λυκοι, Gary, Ricky, Johnny και τα νέα παιδιά που τους συνοδεύουν σ'αυτή τη "μετενσάρκωση" των θρύλων του παρελθόντος, παρέδωσαν για σχεδόν μιάμιση ώρα μαθήματα του τι σημαίνει να ροκάρεις ασταμάτητα, με ψυχή και πάθος εφήβων. Και οι τυχεροί, εμείς, από κάτω σε έκσταση...

"Γεννημένοι" στο Jacksonville της Φλώριντα των ΗΠΑ, το 1964(!!!) ως "The Noble Five" και μετέπειτα ως "My Backyard" οι Lynyrd Skynyrd πήραν το όνομά τους από μια ολίγον τι "βλάχικη" προφορά του ονόματος Leonard Skinner, του υπερσυντηρητικού καθηγητή των Ronnie Van Zant (φωνητικά), Allen Collins και Gary Rossington (κιθάρες) στο γυμνάσιο που τους είχε "βγάλει το λάδι" στην καρπαζιά, λόγω των μαλλιών τους. Πρώτο LP, (σχεδόν) ομώνυμο με τη μπάντα το 1973 κι από τότε ακολούθησαν αισίως άλλα έντεκα - τον προσεχή Αύγουστο μάλιστα ανακοινώθηκε η κυκλοφορία του 13ου δίσκου τους, με τίτλο Last Of A Dying Breed. Η πιο τραγική στιγμή στην ιστορία των Skynyrd ήταν το αεροπορικό δυστήχημα της 20ης Οκτώβρη 1977, στο οποίο σκοτώθηκαν οι Ronnie Van Zant, Steve Gains (κιθαρίστας) και άλλα μέλη του crew του συγκροτήματος. Την ίδια μοίρα, για διάφορους λόγους, είχαν και οι Allen Collins, Leon Wilkeson (μπάσσο), Billy Powell (πλήκτρα), Hughie Thomasson (κιθάρα - πρώην Outlaws) και Ean Evans (μπάσσο) στα κατοπινά χρόνια, έτσι ώστε σήμερα να είναι ο Gary Rossington ο μοναδικός εν ζωή από τα original ιδρυτικά μέλη. Μαζί του, ο αδερφός του Ronnie, Johnny Van Zant, ο πρώην κιθαρίστας και frontman των Blackfoot, Ricky Medlocke , ο Michael Cartellone στα drums, ο Peter Keys στα πλήκτρα και ο Mark Matejka στην τρίτη κιθάρα. Παρά τα χτυπήματα της τύχης και τις οδυνηρές απώλειες, όμως, οι άνθρωποι συνεχίζουν απτόητοι: still alive, still unbroken...



Πολλά έχουν ειπωθεί για το περιεχόμενο των τραγουδιών των Lynyrd Skynyrd, ότι είναι "φιλικά" στο ρατσισμό και, γενικά, ακροδεξιού περιεχομένου. Σίγουρα, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα γκρουπ με προοδευτικό πολιτικό προσανατολισμό στη στιχογραφία του. Αυτό είναι απλώς αποτέλεσμα του γενικότερου κλίματος στον λευκό πληθυσμό των νότιων πολιτειών των ΗΠΑ στις δεκαετίες '50-'70 και λιγότερο σήμα κατατεθέν της συγκεκριμένης μπάντας. Στη θεματολογία και στους στίχους της θα βρει κανείς ξεκάθαρα αποτυπωμένη την αντιφατική νοοτροπία μεγάλου μέρους των - κυρίως λαϊκών - στρωμάτων στις περιοχές εκείνες: συντηρητικές πολιτικές απόψεις αλλά και αίσθημα λαϊκής απλότητας (ως και απλοϊκότητας) και απέχθειας στον κοσμοπολίτικο κομφορμισμό. "Τσαμπουκάς" απέναντι στην κεντρική εξουσία, αλλά και αμερικάνικος, αγγλοσαξονικός υπερεθνικισμός. Η κριτική, λοιπόν, προσέγγιση του στίχου των Lynyrd Skynyrd και πολλών άλλων συγκροτημάτων του είδους πρέπει να παίρνει υπόψη της το γενικότερο περιβάλλον στο οποίο αναπτύχθηκαν. Εν πάση περιπτώσει, μεγάλη συζήτηση το θέμα της σχέσης μουσική φόρμα-στίχος και ειδικά στο χώρο του ροκ. Κάποια στιγμή θα κάνουμε μια πιο ειδική συζήτηση για το ζήτημα...




ΥΓ. 1: το σόλο του Ricky στο Free Bird... απλά ανατριχιαστικό... won't you fly high, free bird, yeahhhh...

ΥΓ. 2: βρε το Γκαραβέλα... που τον χάνεις, που τον βρίσκεις, αγκαλιά με τις κοπέλες για τα backing vocals... αν και δε μου φάνηκαν και θεές, μεταξύ μας... χαχαχα



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου